Олаётган илмимиз амалимизга таъсир қиляптими?
Бизда бир жуда ёмон одат бор: бир киши бир салбий хислат ҳақида гапирса (баъзан ундан узоқлашишга чақирса), хаёлимизга аввал бошқа биров келади. Айримларимиз ҳатто айтиб ҳам юборамиз (бунга тез-тез дуч келяпмиз афсуски). Нега "ўзимда йўқмикан", деб хавотирга тушмаймиз ҳар биримиз? Шунчалик фариштасифат бўлиб кетганмизми? Даражамиз ўзларидан хавотир олувчи салафларимиздан ҳам юқори бўлиб кетганми?
Афсуски, бундай ҳолат кейинги йилларда кўпайиб кетмоқда. Ҳолбуки, илм тарқалиши, кенгайиши бу иллатнинг озайишига сабаб бўлиши лозим эди, агар чиндан ҳақиқий илм олинаётган бўлганида. Зотан, бир неча йил олдингига қараганда ҳозир интернетда анча маълумот тўпланган. Деярли ҳамма саволга жавоб топасиз. Маълумотлар ғиж-ғиж. Шаръий масалаларга кўпчиликнинг тили бийрон. Тақдим этилаётган, улашилаётган масалалар кўплигидан бошлар айланади. Аммо аҳвол ўнгланиш ўрнига ортга қараб кетаётгандекмиз.
Демак, бу дегани - олаётган билимларимиз фақат маълумот тўплашдан нарига ўтмаётганидан далолат. Амалимизга, сулукимизга таъсир қилмаяпти дегани бу. Айни пайғамбаримиз алайҳиссалом паноҳ тилаган илмга эга бўлиб бораяпмиз дегани.
Аллоҳ ҳолимизга раҳм қилсин, Ўзи ўнгласин.
Сайфуллоҳ Носир
Бир марта "Субҳаналлоҳ" дейиш учун фурсат берилса...
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Ўлим бир эшик. Барча инсонлар ундан ўтади. Эҳ кошки, бу эшикка киргандан кейин менинг уйим қанақалиги маълум бўлса?!
Биродар! Қаранг, қабрдагилар бир-бирларига жуда яқин ётишибди. Лекин улар сиртдан яқин қўшни. Аслида эса, бир-бирларининг ёнига ҳам бора олмайдилар.
Усмон розияллоҳу анҳу қачон қабр ёнидан ўтсалар, шу даражада йиғлар эдиларки, соқоллари кўз ёшларидан ҳўл бўлиб кетарди.
У кишидан: "Сиз нега жаннат ва дўзахни эсга олганингизда йиғламайсиз. Лекин қабрни кўриб йиғлайсиз?" деб сўрашди. У киши шундай дедилар: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: "Қабр охиратнинг илк манзилидир", деганлар. Шунга кўра, агар маййит қабрдаги азобдан нажот топса, ундан кейинги ҳаёт осон бўлади. Агар қабрдаги азобдан нажот топа олмаса, у ҳолда ундан кейинги ҳаёт қийин бўлади.
Яна Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: "Мен қабрдан кўра дахшатлироқ бирор манзарани кўрмадим", деганлар.
Биз учун бу қабрларда ибрат йўқми? Қаранг, бой ҳам, фақир ҳам, зўравон ҳам, кучсиз ҳам, оқ танли ҳам, қора танли ҳам, подшоҳ ҳам, фуқаро ҳам барча баробар ётибди. Улар дунёга қайтишни хоҳлайдилар. Бойлик жамлаш ёки қаср қуриш учун эмас, балки, кошки мен бир намоз ўқиш учун муҳлат топсам, кошки бизга бир мартагина "Субҳаналлоҳ" дейиш учун фурсат берилса, деб, шу амалларни қилиш учун дунёга қайтишни хоҳлайдилар. Лекин энди иложи йўқ. Номаи аъмол ёпилиб бўлди. Руҳ жисмдан чиққан. Ҳаёт муҳлати тугаб бўлган. Энди ҳар бир маййит ўз амалининг гарови ўлароқ қабрида ётибди...
«Насиҳатлар гулдастаси» китобидан
- «
- »