24 Декабр, 2025, 4 Ражаб, 1447
24 Декабр, 2025, 4 Ражаб, 1447
Бундан 3 йил муқаддам Германия канцлери Ангела Меркелга бир гуруҳ шифокорлар маошлари устозлариникидан кам эканлиги учун шикоят қилганда, унга жавобан канцлер: «Мен сизларга устозларингиздан кўп пул тўлашимга умид ҳам қилманглар. Ахир мен сизларга устозингиздан қандай қилиб юқори маош тўлайман», дейди. Эътиборли жиҳати, кунчиқар мамлакатда энг обрўли хонадонга қўшни бўлиш ниятида устоз билан қўшни бўлишар экан.
Швециялик бир обрўли хонадан вакилидан «Сиз насиб қилса, фарзандингизни қаерда ўқитмоқчисиз?» деб сўрашса, у «Бирор-бир яхшироқ жойда, яъни, иложи бўлса ўқитувчи бўлади», деб жавоб қайтаради.
УСТОЗ МАҚОМИ
Устозсиз ҳеч бир жамият, инсон капитали шаклланиб камолга етмаган. Қолаверса, устознинг ҳам ота-онадек ҳақлари бор. Фарзандларимизни устозни ҳурмат қилишга ўргатишимиз лозим. Шунда улар ҳарф ўргатган, ёмон йўллардан қайтарган кишининг қадрига етади.
Ҳасан Басрий розиёллоҳу анҳу айтадилар: Устозлар, олимлар юлдузларга ўхшайди. Агар кўриниб турса, одамлар улар билан йўл топишади. Агар кўздан йўқолиб зулматда қолса, қаёққа юришини билмай, ҳайрон қолишади. Олимлар ўлими билан Исломда бўшлик пайдо бўлади. Вақт ўтса-да, бу бўшлиқни бирор нарса тўлдира олмайди.
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам айтадилар: «Отанинг юзига қараш – ибодатдир, Мусъҳафга (Қуръон) қараш – ибодат, Каъбатуллоҳга (қибламиз)га қараш ибодатдир. Олимнинг юзига қараш ҳам ибодатдир».
Табиийки, муаллимни ҳурматлаб, унинг меҳнатини дарахтга, яъни мевали дарахтга ўхшатишади. Шогирд ҳар доим устозига тавозели бўлиши, ҳар ишда ундан маслаҳат олиши лозим. Устоз олдида ўзини хокисор тутиши ҳам, кибрланмаслик ҳам фарз ва шартдир.
Имом Шофеий розияллоҳу анҳу: «Моликнинг ҳузурида у кишини ҳурматлаб, қоғознинг шитирлашини эшитмасин деб, китобни секин варақлардим, дедилар».
ЗАМОН ВА ДАВР УСТОЗИ
Ўтган асрда яшаб, фаолият олиб борган алломаларидан бири, Амин Умарий таъкидлаганидек: «Сен ўзингдан шундай шогирдларни тарбиялагинки, сенинг қариган чоғингда ҳам сен берган тарбия сезилиб турсин».
Мазкур фикрни келтириб ўтишимиздан мақсад шуки, қайси бир устоз берган сабоқ бир умрга татийди, яна қайси бери берган билим маълум бир муддатга татийди, яна бошқасиники, ўша куниёқ қумга қуйилган сувдай изсиз йўқ бўлиб кетади.
Албатта, бу ерда кимдир замон алломаси сифатида жамият ўқитувчиси, яна кимдир мактаб ўқитувчиси ва яна кимдир синф ўқитувчиси сифатида гавдаланади. Устоз ўз касби, билими ва ҳаётда тўплаган тажрибаси билан обрў топади.
«Қарс икки қўлдан», деганларидек, бир томондан ўқитувчи маълум маънода обрўйи ва имижининг тушишига ўзи сабабчи бўлиб қолади. Ўз устида мунтазам ишламаслик, илм ва ижодда, педагогик фаолиятда инновацион ғояларга асосланмаслик, консерватив тарзда касбига ёндашиш, албатта, салбий асоратлар қолдиради.
Иккинчидан, ўқитувчига ва умуман, ҳар қандай касб эгасига нисбатан имкон қадар муносабатни ижобий томонга ўзгартириш, моддий ва маънавий қўллаб-қувватлаш ва шундан кейин талабни қўйиш мақсадга мувофиқдир.
Бу эса энг аввало, давлат ва жамият томонидан амалга оширилиши керак. Бунга тарихдан ўнлаб мисолларни келтириш мумкин. Ҳазрат Алишер Навоий, соҳибқирон Амир Темир, Мирзо Улуғбек боболаримизнинг устозларга оталарча ғамхўрлик қилганларини унутмаслигимиз керак. Манбаларда муаллимларга нисбатан риоя қилиш лозим бўлган одоблар саналганда айрим диққатни тортадиган жиҳатларга дуч келамиз: «Ўқувчи агар муаллимини бир тўда инсонлар ичида учратиб қолса, жамоага салом бергач, муаллимига алоҳида салом бериб, мулозамат қилиши керак».
Зотан, ҳақиқий илм соҳиби ичи бошқа, таши бошқа бўлмайди.
РEНEССАНСНИ ЯРАТУВЧИ ЛОКОМОТИВ
Табиийки, бугунги кунда янгиланаётган Ўзбекистон шароитида барча муаммолар, охир-оқибат рақобатлашган меҳнат бозорида кадрлар масаласига келиб тақалади. Бунинг учун нима қилмоқ керак ва устозлар олдида турган зиёлилик масъулияти нима билан ўлчанади, деган савол пайдо бўлади.
Кейинги йилларда биргина халқ таълими тизимига 160 мингдан зиёд эркак ўқитувчи қайтгани қувонарли ҳодиса, албатта. Зеро, бугун жамиятимизда билим беришдан кўра, ёшлар тарбияси оқсаётгани ва шунга жиддий аҳамият бериш зарурлиги кечиктириб бўлмайдиган вазифамизга айланди.
Учинчи Ренессанс ҳақида гапирар эканмиз, шунга мос тарзда бу жараёнда устоз-педагогнинг касбий маҳорат мақомини белгилашда жамият бугун устоз-мураббийдан нимани кутади? Бу борада гап касбий, маънавий, педагогик, қолаверса, илмий-назарий жиҳатдан мезонларни белгилаш ҳақида кетмоқда. Узоқ йиллар мобайнида педагогик фаолият билан шуғулланиш ва жараённи ичидан кузатиш, уни икир-чикирларига қадар билиш ҳамда бир қатор чет мамлакатларида (Жанубий Корея, Германия, Россия, Украина ва бошқалар) ташрифларимиздан келиб чиқиб соҳанинг айрим жиҳатлари бўйича фикр билдириш ўринли. Биринчидан, фикримизча, кадрларни четдан олиб келиш масаласини ўйлаб кўриш лозим. Уларга бу ерда анчагина пул тўланишини назарда тутсак, шу пулни улар оқлайдими, деган масала кўтарилади. Бир вақтлар турк мактабларини очганимизда, ёки ёшларимизни у юртга жўнатганимизда, мафкуралаштириш қандай оқибатларга олиб келганлигини яхши биламиз. Чет элда бир қатор устозлар билан малака оширганимиз ёки хизмат юзасидан борганимизда, у ёқдаги кадрлардан кўра, бизнинг устозларимиз билими ва малакаси, ахлоқ ва маънавияти юқори бўлганлигига амин бўлганмиз.ОМОНАТ
Чиндан ҳам, ҳар бир ўқувчи, ёш-авлод ота-онаси ва жамият томонидан устознинг қўлига топширилган буюк омонат! Бу борада устознинг зиммасига улкан масъулият юклатилган бўлади. Устоз ўқувчи-талаба шахсиятининг шаклланиши, фикрларининг ўсиши, нафсининг тарбияланиши, илм олиши, маърифат ҳосил қилиши каби бир қанча ўта аҳамиятли нарсаларда масъулдир. Зеро, устоз шарафи унинг ақл-идроки, билими, маданияти ва маънавияти билан гўзал. Устози қандай бўлса, унинг шогирди ҳам шундай сифат ва хислатларга эга бўлиб улғаяди. Ҳатто, ҳуснихати бошланғич синфда чиройли бўлмаган устоздан чиройли ҳуснихатга эга шогирдни тарбиялаб бўлмайди. Комил ва камолга етган устозгина ўзидан кучли, баркамол шахсни тарбиялайди. Аллома бобомиз Абу Али ибн Синонинг ёшлик чоғларида устози уйига келиб машғулот ўтса-да, беш-олти сабоқдан сўнг бўлажак алломага дарс беролмасдан, унинг зеҳнига қойил қолган экан. Бу шундан далолат берадики, бугунги талабга жавоб бераман, деган устоз тинмасдан, муттасил ўз устида ишлаши ва шу орқали шогирдларга ҳам маънан, ҳам илм борасида баҳсга кириша олиш санъатини ўргатиши, билим билан озиқлантириши керак. Ҳар бир мамлакатнинг тақдири муаллимга, таълим тизимининг сифатига боғлиқ. Биз тарбиялаётган шахс жамиятда етакчи куч, аммо фикрлай бошласагина, у давлатга суянчиқ бўла олади.
Mуаллимлар – инсон руҳининг инженерлари ёхуд учинчи Ренессанс локомотивлари ҳисобланади. Юртбошимиз тили билан айтганда, ўқитувчи – келажак бунёдкори!
Ваҳоб Қўчқоров, Ўзбекистон халқаро ислом
академияси профессори, сиёсий фанлар доктори.
Бахтиёр Омонов, Ўзбекистон миллий университети профессори, сиёсий фанлар доктори
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Ғийбатнинг таърифини ушбу ҳадисдан билиб оламиз:
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Ё Аллоҳнинг Расули, ғийбат нима?” деб сўрашди. “Биродарингни ўзига ёқмаган нарса билан эслашинг”, дедилар. Шунда: “Биродаримда мен айтган нарса бўлса-чи, бунга нима дейсиз?” дейишди. “Агар айтганинг унда бўлса, ғийбат қилган бўласан, айтганинг унда бўлмаса, бўҳтон қилган бўласан”, деб жавоб бердилар” (Абу Довуд ривоят қилган).
Баъзилар “Мен биродаримнинг йўқ айбини гапирмаяпман. Балки бор айбини айтяпман” деб даъво қилишади. Мазкур ҳадисга кўра уларнинг даъвоси асоссиз бўлиб, улар ғийбат қилаётган бўлишади.
Қуръони каримнинг Ҳужурот сурасида Аллоҳ таоло айтади: "Эй иймон келтирганлар! Кўп гумонлардан четда бўлинглар, чунки баъзи гумонлар гуноҳдир. Жосуслик қилманглар. Баъзиларингиз баъзиларингизни ғийбат қилманглар. Сизлардан бирорталарингиз ўзининг ўлган биродарининг гўштини ейишни яхши кўрадими? Ҳа, ёмон кўрасизлар. Аллоҳдан қўрқинглар! Албатта, Аллоҳ тавбани кўп қабул қилувчи ва раҳмлидир".
Маълумки, кимнинг ўйига бадгумонлик ўрнашса, у одам ўша гумонини тасдиқлаш учун ҳужжат ва далил қидира бошлайди. Натижада гумон остидаги одамнинг ўзига билдирмасдан, айбини ахтаришга тушади. Буни эса, жосуслик, дейдилар. Одатда, жосуслик деб бировга ёмонлик етказиш ниятида айбларини ва заиф жойларини ўзига билдирмай яширинча ахтаришга айтилади. Бу иш ҳам катта гуноҳлардандир. Чин мусулмон кишининг қалби бу каби жирканч одатлардан пок бўлмоғи зарур.
Афсуски, уч-тўртта улфатлар йиғилиб қолса, суҳбат орасида кимнидир ғийбат қилиш ҳам содир бўлади. Иймони комил мусулмон бировни ғийбат қилмаслиги, ғийбатчиларни бу гуноҳдан қайтаришга уриниши, агар улар ғийбатдан тилларини тиймасалар, ўзи ундай мажлисни тарк этиши керак. Чунки ғийбатчилар билан бирга ўтириб, уларни бу ишдан қайтармай ўтираверган киши ўша кимсаларнинг гуноҳига шерик бўлади.
Ғийбат биродаримизнинг унга ёқмайдиган нарса билан эслаш экан, бу нарса унинг ташқи кўриниши, шаклига оид бўлиши ҳам мумкин. Масалан, баъзилар “Фалончи пакана”, “Фалончи чўлоқ”, “Фалончи найнов”, “Фалончи қора” каби гапларни кўп ишлатишади. Бу гапни ўша инсон эшитса, хафа бўлади. Демак, бу ҳам ғийбат ҳисобланади.
Ғийбатчини ҳеч ким ёқтирмайди. Ундай кимсага охиратда ҳам аламли азоб бордир.
Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам дедилар: “Меърожга чиқарилганимда бир қавмнинг ёнидан ўтдим. Уларнинг мисдан бўлган тирноқлари бўлиб, улар (ўша тирноқлар ила) юзларини ва кўкракларини тирнар эдилар. Мен: “Эй Жаброил, булар ким?” деб сўрадим. У: “Улар одамларнинг гўштларини ейдиган (ғийбат қиладиган) ва уларнинг обрўларига тил теккизадиган кишилардир” деб жавоб берди” (Имом Аҳмад ва Абу Довуд ривоят қилишган).
Оддий тирноқ билан юзингизни ёки танангизнинг бирор жойини қашийверсангиз, бориб-бориб ўша жой ярага айланади. Энди мисдан бўлган тирноқлар билан юз ва кўкракларни тирнаш жуда қўрқинчлидир. Ҳадиси шарифда ғийбатчилар “одамларнинг гўштларини ейдиганлар” деб васф қилинмоқда. Бу Ҳужурот сурасида келтирилган ғийбатчи мисолининг ҳадисда ҳам келтирилишидир. Ғийбатчи кимса ғийбат қилаётган пайтда дўстининг, диндошининг гўштини еб ўтирган бўлади.
Имом Аҳмад, Имом Абу Довуд ва бошқалар Абу Барза Ал Асламий розияллоҳу анҳудан ривоят қилган ҳадиси шарифда Пайғамбаримиз алайҳиссалом бундай марҳамат қилдилар: “Эй тили билан иймон келтириб, қалбига иймон кирмаганлар! Мусулмонларни ғийбат қилманглар, уларнинг авратлари орқасидан (номусларига тегувчи гап тарқатиб) тушманглар! Чунки ким ўз биродарининг аврати ортидан тушса, Аллоҳ унинг аврати ортидан тушади. Кимки, Аллоҳ унинг ортидан тушган бўлса, уни шарманда-ю шармисор қилади, гарчи уйининг ичкарисида бўлса ҳам!”.
Саъд ибн Абу Ваққос билан Холид ибн Валид розияллоҳу анҳумонинг орасидан гап ўтиб қолди. Кейин бир киши Саъднинг олдида Холидни ғийбат қилмоқчи эди, Саъд унга бундай деди: «У билан ўртамизда бўлиб ўтган нарсанинг асло динимизга алоқаси йўқ!».
Ғийбат ҳаром бўлгани каби ёмон гумон ҳам ҳаром. Биродарингиз ортидан ёмон гаплар сўзлаш ҳаром бўлганидек, ундан асоссиз равишда ёмон гумон қилишингиз ҳам ҳаром. Ёмон гумон деганда биров ҳақида қалбда чиқарилган ҳукм ёки мустаҳкам эътиқодни назарда тутяпмиз. Аммо хаёлга келган турли нарсалар, ўй-фикрлар авф қилинган, ҳатто шак ҳам кечирилган.
Гумон қалбнинг ўша томонга кўпроқ мойил бўлиши, кўпроқ таянишидир. Аллоҳ таъоло айтади: “Эй иймон келтирганлар! Кўп гумонлардан четда бўлинглар, чунки баъзи гумонлар гуноҳдир” (Ҳужурот сураси, 12-оят).
Ёмон гумон ҳаром қилинишининг сабаби шуки, қалблардаги сир-асрорларни фақат ғайбни билувчи Зотгина билади, шундай экан сиз биров ҳақида ёмон эътиқодда бўлишга ҳаққингиз йўқ. Магар сизда бунга етарлича асослар бўлса ва уларни яхши тарафга таъвил қилиш имкони бўлмаса, унда кўрган, гувоҳи бўлган нарсангиздан бошқани эътиқод қилишдан ўзга имконингиз йўқ. Аммо кўзингиз билан кўрмасангиз ҳам, қулоғингиз билан эшитмасангиз ҳам ичингизда гумон пайдо бўлаётган бўлса, билингки, бу шайтондандир.
Биринчидан, ғийбатни эшитган пайтда ғийбат қилинаётган инсон ҳақида ёмон гумонга бормаслик, у ҳақда зикр этилаётган ёмон сифатларни рост деб билмаслик, бошқа одамлар ҳузурида уни накл қилмаслик, ғийбат қилган кишини гуноҳи кабира қиляпти деб билиш, унинг гапини эътиборсиз деб ҳисоблаш, «Эҳтимол, ғийбат қилинган инсонга унинг адовати бордир, шунинг учун шундай гапларни гапираётгандир», деб ўйлаш лозим.
Иккинчидан, ғийбатни эшитгач, унга шерик бўлиб, мусулмон биродарининг қолган айбларини ҳам очмасин. Ғийбат қилувчи киши Аллоҳ таолонинг итобига қолади, агар мен унга шерик бўлсам, Аллоҳ таоло мендан норози бўлади ва қиёмат куни азоблайди, деган фикрда бўлсин.
Учинчидан, бир мусулмон биродарининг ғийбат қилинаётганини эшитса, ўша мусулмонни мақташни бошласин ва унга ёрдам берсин. Ажаб эмаски, шунда ғийбат қилувчи ғийбатдан тийилса.
Тўртинчи иш шуки, ғийбат қилувчини тил билан айтиб ёки қўл ва кўз билан ишора бўлса ҳам, ғийбатдан тўхтатиш лозим.
Агар бинамки нобинову чоҳаст,
Агар хомуш бинишинам гуноҳаст.
Назмий маъноси:
Агар кўрсамки кўр олдида чоҳдур,
Индамай ўтирсам, бешак, гуноҳдур.
Насрий баëни:
Агар кўзи кўр кишининг олдида чуқурни кўрсам-у, индамай ўтираверсам, гуноҳдир.
Агар уни ғийбат қилишдан қайтариш имкони бўлмаса, ўша мажлисдан туриб кетиш лозим. Борди-ю, туриб кетишнинг ҳам иложи бўлмаса, у ҳолда бўлаётган ғийбатни дилда ёмон кўриб ўтириш керак. Рози бўлиб, жим ўтириш жоиз эмас.
Яна бир гап. Ғийбатчига «Жим бўл» деб туриб, лекин бўлаётган ғийбатни дилда хоҳлаб туриш мунофиқликдир.
Ибн Масъуд розияллоҳу анҳу айтади: «Аллоҳга қасамки, агар бир киши бошқа кишини “бу итни эмган” деб айблаганда, куни келиб ўзи, албатта, итни эмган бўларди».
Муҳаммад ибн Сирин раҳимаҳуллоҳ айтади: “Инсонларнинг энг хатокори бошқаларнинг айбини кўп гапирадиганидир”. Саҳобалар ва тобеъинлар гуноҳнинг касофатига шунчалик аниқ ишонишган экан.
ТИИ Модуль таълим тизими талабаси,
Тўрақўрғон туман “Исҳоқхон тўра” жоме масжиди имом-хатиби Жаъфархон СУФИЕВ
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа 