Яъқуб алайҳиссаломнинг фарзанди дедилар: “Эй отамиз! Бизлар укамизни еган бўрини сизга олиб келамиз”. Яъқуб алайҳиссалом: “Майли”, дедилар. Ваҳоланки, улар бўри гапиради деб ўйламас эдилар, буни билганларида бундай демаган бўлардилар. Шу каби банда ҳам қиёмат куни гуноҳларини инкор қилади, Аллоҳ таоло айтади: “Менда сенинг зарарингга ишончли гувоҳлар бор: икки фаришта, замон ва макон ҳамда аркон (қилинган ишлар)”.
Кўзлар қарадим дейди, қўллар ушладим дейди, терилар суйкалдим дейди, Жаббор (бўлмиш Аллоҳ таоло) кўрдим, дейди.
Улар оталарининг ҳузуридан чиқдилар ва қариган, озиб-тўзиб кетган бир бўрини ушладилар, унинг тишларини синдириб, занжирга боғлаб, оталарининг ҳузурига олиб келдилар. Яъқуб алайҳиссалом: “Эй бўри! Ўн тўрт кечалик ойдек порлаб турган юзни еганингда нақадар ёмон иш қилдинг! Ёш болага раҳм этмадинг, унинг кекса отасига шафқат қилмадинг!” дедилар.
Шунда Аллоҳ таоло бўрига саломдан бошланган нутқ ато қилди. Бўри деди: “Эй Аллоҳнинг пайғамбари! Огоҳ бўлингки, пайғамбарларнинг гўштлари биз (жонзотлар)га ҳаром қилинган. Сиз гумон қилган нарсадан мен йироқман. Аллоҳга қасамки, мен билан фарзандларингиз орасида мен ҳақимда айтилган гаплар туҳмат ва бўҳтондир!”
Сўнг Яъқуб алайҳиссалом дедилар: “Эй бўри! Юсуф алайҳиссаломдан бирор хабаринг борми?” Бўри: “Ҳа”, деди. “Бўлмаса менга хабар бер”, дедилар. “Йўқ”, деди бўри. “Нима учун?” дедилар. Бўри деди: “Ор-номусдан қўрқаман, йўқса, бўрилар мени чақимчи деб номлайдилар, чақимчилик бизда ор саналади”.
* * *
Жаноб Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам дедилар: “Аллоҳнинг ҳузурида одамларнинг энг ёмони – одамлар орасида гап ташувчилар, айбловчилик қилиб юрувчилар ҳамда чақимчилардир”.
Яна жаноб Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам дедилар: “Менинг шафоатим ота-онасига оқ (осий) бўлган, маст қилувчи ичимликларни ичувчи ва сотувчига ҳамда чақимчига ҳаромдир”.
Яна дедилар: “Кимки султоннинг ҳузурида чақимчилик қилса, уч тоифа кишининг айбловига йўлиқади: биринчи – султоннинг айблови, иккинчи – чақимчилик қилган кишисининг айблови, учинчи – ўз-ўзининг айблови”.
Жаноб Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам дедилар: “Бир-бирингизга душманлик қилманглар, ҳасад қилманглар, (ёмон) лақаб қўйманглар, шунда шафоатга муҳтож бўлмай жаннатга кирасизлар”.
Хабарда келадики, “Жаннатда инсон жинсидан ва жинлар жинсидан бошқа етти нарса бўлади: Яъқуб алайҳиссаломнинг бўрилари, Асҳоби Каҳфнинг итлари, Солиҳ алайҳиссаломнинг туялари, Узайр алайҳиссаломнинг эшаклари, Асҳоби филнинг филлари, Али розийаллоҳу анҳунинг дулдул (от)лари ва Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг хачирлари”.
Аҳмад ҒАЗЗОЛИЙнинг “Баҳрул маҳабба” асаридан
Қўқон шаҳар бош имом-хатиби
Абдулмажид ИСҲОҚОВ таржимаси
“Ислом нури” газетасининг 14-сонидан
Оталари уларга биринчи мактубни юборди. Лекин улар уни ўқиш учун очмадилар, балки ҳар бирлари мактубни пешоналарига суртиб: “Бу буюк ҳабибимиздандир”, дедилар. Ушбу хатнинг кўринишига назар қилиб, уни чиройли қутига солиб қўйишди. Болалар бошқа пайтларда мактубнинг чангини артиш учун олишар ва яна жойига қўйиб қўйишарди. Оталари оиласига юборган ҳамма хатларни шундай қилишди.
Йиллар ўтди. Ота уйга қайтди. Лекин улардан биргина фарзанд қолганди. Ота ундан сўради:
– Онанг қаерда?
Ўғил деди:
– Улар қаттиқ касал бўлдилар. Бизда онамни даволаш учун маблағ топилмади ва вафот этдилар.
Ота деди:
– Биринчи мактубимни очмадингизми?! Мен сизларга катта маблағ юборган эдим-ку!
Ўғил деди:
– Йўқ!
Ота яна сўради:
– Уканг қаерда?
Ўғил деди:
– Сиз унинг баъзи ўртоқларини танирдингиз. Онамнинг ўлимидан кейин унга насиҳат қиладиган ва уни тўғри йўлга соладиган кимса топилмади. У дўстлари билан кетди.
Ота ҳайратланиб деди:
– Нима учун?! Ёмон ўртоқларини тарк қилиб, менинг олдимга келишини ёзган мактубимни ўқимадингизми?
Ўғил жавобан:
– Йўқ, – деди.
Ота деди:
– Ла ҳавла ва ла қуввата илла биллаҳ. Опанг қаерда?
Ўғил деди:
– Турмушга чиқиш учун маслаҳат сўраган ҳалиги йигит билан никоҳланди ва у ҳозир бахтсиз яшаяпти.
Ота дарғазаб бўлиб деди:
– Сизларга бу йигитнинг обрўси, хулқи ёмонлиги ва бу тўйга норозилигим ҳақида ёзган хатимни ўқимадингизми?
Ўғил деди:
– Йўқ! Биз хатларингизни бир чиройли қутида сақладик. Доим уни зийнатладик, пешонамизга суртдик, лекин ўқимадик.
Бу оиланинг аҳволи, унинг бирлиги қандай тарқалиб кетгани, отанинг мактубини ўқимай, ундан манфаат олмай, балки уни муқаддаслаб, унда ёзилганларга амал қилмай, ҳаётларини қийинлаштирганликлари ҳақида тафаккур қилдим. Сўнг стол устидаги чиройли қутига солиб қўйилган Қуръони Каримга назар солдим... Шўрим қурисин!
Албатта, мен Аллоҳнинг Мактубига анави болалар оталарининг хатларига муомала қилганлари каби муносабатда бўляпман. Мен Мусҳафни столим устига қўйганман-у, лекин уни ўқимайман, ундаги нарсалардан фойдаланмайман ҳам. Ахир, у бутун ҳаётимнинг дастури-ку!
Роббимга истиғфор айтдим. Мусҳафни очдим ва ҳеч қачон уни тарк этмасликка қарор қилдим.
Араб тилидан Зиёда Мираҳматова таржимаси