Бир киши шайхнинг ҳузурига бориб: «Эй шайх, нега мен доим яхшилик қилиб юрадиган кишилардан ўзимга нисбатан ёлғон ва хиёнатни кўраман», деб сўради.
Шайх саволга жавоб бермади.
Савол берувчи: «Нега мен, доим яхши кўриб, ихлос қиладиган инсонларимдан жафо, бевафолик кўраман», деб сўради.
Шайх бу саволга ҳам индамади.
Савол берувчи: «Нега яхши кўрганларим, яқинларим вафот этиб, фақат душманларим қолди», деди.
Шайх бу саволга ҳам жавоб бермади.
Савол берувчи яна сўзида давом этиб: «Нега мен бу дунёда ёлғизлик ва ғарибликни ҳис қилиб яшайман», деди.
Шайх бу гал ҳам индамади.
Савол берувчи: «Нега одамлар мен ҳақимда яхши гумонда бўлмайдилар», деб сўради.
Шайх яна сукут қилди.
Савол берувчи: «Нега мен ишонган, сўзини тасдиқлаган инсонларим менга ёлғон гапиришади, меҳр кўрсатганларим менга қўполлик қилишади, бағримга босганларим мени тарк этишади», деб сўради.
Шайх бу саволга ҳам лом-мим демади.
Савол берувчи: «Нега инсонларга яхшилик қўлини узатсам, улар менга ёмонлик қўлини чўзиб, муҳаббатимни муҳаббат билан эмас, фужур билан қабул қиладилар», деди-да, йиғлай бошлади.
Шунда шайх қўлини ўша одамнинг юраги устига қўйиб: «Эй биродарим, Аллоҳ таоло сени бу қадар яхши кўришининг сабабини била олмадим. Аллоҳ таоло сабр ва эҳсон соҳибларини муҳсинлар деб мақтаган. Эҳтимол сен, ана ўша тоифадандирсан. Билиб қўй, эй биродарим, сен менинг олдимга Аллоҳнинг сенга бўлган муҳаббатидан шикоят қилиш учун келдинг», деди.
Савол берувчи бироз жим бўлиб қолди-да, шайхга: «Ҳазрат, қўлингизни қалбим устига қўйиб, ислоҳ ўқини отган эдингиз, мўлжалга аниқ тегди ва оқибатда тузалиш йўлини кўрсатдингиз».
Эй дўстим, одамларнинг сизга бераётган озорларидан маҳзун бўлманг. Аллоҳ таоло сизни эҳсон аҳлидан қилиб қўйган, аммо сиз буни сезмаётган бўлишингиз мумкин. Унутманг, эҳсон мақомига фақатгина қалби поклар эришади.
Эй Аллоҳ, устимиздан сабр тўккин, мусибатлар пайтида савоб умидида таслим бўлиш мақомини бергин ва бизни муҳсинлардан айлагин.
Таржимон: Нозимжон Ҳошимжон
Савол: Бир биродаримнинг қалби нотинч бўлмоқда. Шу биродарим номидан ушбу саволни йўлламоқдаман. Бомдод намози вақтида имомликка у кишидан бошқа тажвиди яхши киши бўлмагани сабабли, жамоатга намоз ўқиб берган. Намоздан сўнг бавосир касаллиги эсига тушиб, таҳоратхонага бориб қараса, кийимида қонни кўриб қолибди. У қон намоздан олдин чиққанми ёки кейин, буни аниқ билолмаяпти. Энди ўқилган намозимиз тўғрими ёки йўқми, жамоатга: “Намозингизни қайта қазо қилиб ўқиб қўйинг”, деб айтайми-йўқми, билмай турибман, деб кўнгли нотинч бўлмоқда. Бунинг ҳукми қандай бўлади?
Жавоб: Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм. Киши кийимида нажосат кўриб қолиб, унинг қачон текканини била олмаса, кўрган вақтидан бошлаб теккан ҳисобланади. Аммо бу ҳукм ташқаридан теккан ёки ташқаридан тегиши эҳтимоли бор бўлган нажосатларга тегишли. Агар қон ёки йиринг ўзининг баданидан чиққани аниқ бўлса, бунда кийим нажосат бўлиш билан бирга таҳорат ҳам кетган бўлади. Кўрган пайтда қон ёки йиринг қотган ҳолатда бўлса, у аввалроқ чиққан ҳисобланади. Агар ҳўл ҳолатда бўлса, ҳозир чиққан ҳисобланади. Демак, биродарингиз қонни кўрган вақтда, у ҳўл ҳолатда бўлса, намозни қайта ўқиш шарт эмас. Агар қон қуриб қолган бўлса, биродарингиз намозни қайта ўқиши лозим. Жамоатга келсак, қаралади, агар уларга айтилса, фитнага сабаб бўлса, уларга бу ҳақида айтилмайди. Балки имом ўзи қайтиб ўқийди ва истиғфор айтади. Жамоатнинг намози дуруст бўлган ҳисобланади. Лекин жамоатга бу ҳақида айтса, фитна ва ихтилоф чиқмайдиган бўлса, у ҳолда уларга ҳам бу ҳақда айтиб қўйиш лозим бўлади. Валлоҳу аълам.
Ўзбекистон мусулмонлари идораси
Фатво маркази