Рамазон – ўзи билан боғлиқ ширин-ширин хотираларни ҳар дамгидан ҳам ёрқинроқ ёдга соладиган ажиб фурсат.
Қўлчаларидан бирида пул, биттасида идишни маҳкам ушлаб, кўча бошига нишолда олишга кетаётган бола қалбидаги қувончдир Рамазон.
Нимагадир қоқиниб, қўлидаги нишолда ер билан битта бўлган гўдакни турғизиб, уст-бошини қоқиб, яна бошқа косага нишолда тўлдиртириб берган бобо ҳақидаги хотиралардир.
“Бирпасда тугаб қолди-я рўза”, деб кўзёш тўкаётган бувисини кўриб: “Эртага ҳайит бўладиган кунда ҳам йиғлайдими?” дея ўйланаётган кичкинтой кўзидаги ҳайратдир Рамазон.
Катталарнинг мурғак кўнгил иштиёқини сўндирмаслик учун “Ёш болалар рўзани иккига бўлиб тутади”, деган гаплари сабаб тушда қорнини тўйғазиб, ифтор пайтида ҳамма билан бирга оғиз очаётган кичкинтой қалбида кўз очган ибодатга муҳаббатдир.
Ифторлик дастурхонига тайёрланган таомларнинг ёқимли иси димоғини қитиқласа ҳам, бобоси гапига кириб одоб сақлаб ўтирган болакайда шаклланаётган сабр кўникмасидир Рамазон.
Бир ой давомида ифторликка тансиқроқ нарса пишириш учун эринмай супра очадиган онаси, опалари қаватида кичкина жўвасида жиддият билан сомсага хамир ёяётган қизчанинг уринишларидир.
Қадр кечаси ухламай чиқиш яхшилигини ўзича тушуниб, эрталабгача ўтиришга қарор қилган, бироқ ифтордан кейиноқ ухлаб қолган, тонг отганида уйғониб ўксинаётган сабийни қучиб тасалли бераётган онанинг жонга малҳам сўзларидир Рамазон.
Бобоси, дадаси, амаки-тоғаси, акалари берган ҳайитлик пулларига орзу қилган қўғирчоғини олиш учун шошаётган, эгнидаги янги атлас кўйлагининг шитирлашига қувониб чопаётган қизалоқнинг шодликларидир...
Аслида шулар эмасми ҳали жуда кичкиналигимиздан мурғак кўнгилларимизда Рамазонга муҳаббат уйғотган? Ана шу хотиралар эмасми бизга Рамазонни янада азиз, янада севимли қилган? Боболаримиз, бувиларимиз, ота-оналаримиз, ёши улуғларимизнинг энг катта хизматларидан биттаси шу экани рост-ку!
Энди ўзимиз ҳам катталар қаторидамиз. Фарзандларимиз қалбида Рамазонга, рўзага иштиёқ, муҳаббат, шавқни шакллантириш, улар ёдида энг гўзал хотираларни қолдириш бизнинг зиммамизда. “Бунинг учун ундай қилишимиз керак, бундай қилмоғимиз лозим”, дейишга эса ҳожат йўқ. Болалигимиз Рамазонлари билан боғлиқ хотираларни, катталарнинг хатти-ҳаракатларини эсласак, кифоя.
Рамазонни ҳурматига муносиб ўтказиш, жажжи кўнгилларда бу ой билан боғлиқ энг гўзал таассуротларни қолдириш барчамизга насиб қилсин!
Зумрад Фозилжон қизи
Альберт Энштейн дарс ўтиш жараёнида тўққиз масалани тўғри ёзиб, ўнинчисининг жавобини атай хато чиқарди. Синфда ўтирганлар кулиб юборди. Шунда Энштейн ҳам қўшилиб кулиб қўйди ва сўзида давом этди:
“Мен тўққиз масалани тўғри ёзганимда ҳеч ким мени табрикламади. Аммо биргина хато қилганимда ҳамма кулиб юборди. Ҳаётда жуда кўп одам воқеа-ҳодисаларга, кишиларнинг тутумларига шундай ёндашади. Яъни, ўзидан бошқаларнинг ютуғини назардан қочириб, хатосини тез кўришади. Ўзига нисбатан эса, ундай эмас... Сизларга бу масалани атай хато ишлаб кўрсатишимдан мақсад, эртанги ҳаётингизда ана шундай вазиятларга тўғри ёндашинг. Зеро, хато қилмайдиган ягона одам бу – ҳеч нарса қилмайдиган одамдир”.
Дарҳақиқат, биз ожиз бандалар Аллоҳнинг ҳузурида қанча хатолар, гуноҳ ишлар қиламиз ва Унинг мағфиратидан умидвор бўламиз. Лекин бир инсон хато қилса тезда қўлимизни бигиз қилиб кўрсатамиз. Айниқса, бизга нисбатан нимадир содир этиб қўйса, кечирмаймиз. Жағимиз толгунча шикоят қилаверамиз. Бу синовли, ўткинчи дунёда ёндашувимизни тўғрилаб олайлик, азизлар! Шунда яшаш ҳам осонлашади, ҳаловатимиз ҳам йўқолмайди...
Акбаршоҳ Расулов