Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) қабристонга борганларида “Ассалому алайкум йа аҳлал қубури. Яғфируллоҳу лана валакум антум салафуна ва наҳну бил асар”, дер эдилар.
(Эй қабристон аҳли! Сизга салом бўлсин. Аллоҳ сизни ва бизни афв қилсин. Сиз биздан олдинсиз. Биз ҳам сизнинг изингиздан борамиз).
Шайх Али Тантовий раҳимаҳуллоҳ айтадилар:
"Бир-бирингизни севинг. Жудолик огоҳлантиришсиз келади. Бир-бирингиздан ҳол-аҳвол сўраб туринг. Чунки ҳеч ким охирги сўзлашув сўнгги бор дийдор қачон эканини билмайди. Ўзаро кўнгилларингизни кўтаринглар. Кейин афсус, деган билан кетганни ортга қайтариб бўлмайди. Ёдингизда тутинг, ҳаётлик чоғида ширин сўз айтмоқ, маййит пешонасини ўпмоқдан кўра яхшироқдир".