16 Декабр, 2025, ,
16 Декабр, 2025, ,
Пайғамбаримизнинг, соллаллоҳу алайҳи васаллам, ота-оналари куфрда вафот этган эмаслар.
Абу Ҳанифа раҳматуллоҳу алайҳнинг “Ал-фиқ ал-акбар” асаридан.
Оналик – аёл зотига насиб этган муборак ва шарафли вазифадир. Аллоҳ таоло оналарнинг танасини мўъжизавий хилқат қилиб яратди, туйғуларини раҳмати ва сабри билан сарафроз этиб, уларни қутлуғ вазифага тайёрлади. Бу шундайки, раҳмида пайдо бўлган ҳомила бошданоқ уни машаққатга юзлантиради: бошқоронғулик, қўшимча юклик.... лекин аёл шу азобларни катта мамнуният билан, шоду хуррамлик билан қарши олади. Нимжон бир чақалоқ бўлиб дунёга келган мурғак жонни шафқати ила, фидокорлиги ила боқади. Лекин эвазига ҳеч нарса тамаъ қилмайди.
Оналар инсоннинг бу дунёга келишига ва дунёда кечирган илк йилларида бошига паноҳ бўлган муборак кишилардир. Оналарнинг энг бойи эса, шубҳасиз, Аллоҳнинг Ҳабибини дунёга келтирмоқ каби мислсиз шарафга эга бўлган ҳазрати Омина онамиздир.
Омина онамиз Иброҳим алайҳиссаломнинг авлодларидан бўлган Қурайш қабиласининг бани Зуҳра уруғига мансуб Ваҳб ибн Абдулманнофнинг қизи эди. Онаси Барра бинти Абудуззо ҳам Қурайшнинг бани Абдуррар уруғидан бўлган. Ота-онасининг жўмардлиги, пок ахлоқи, шубҳали ишларга аралашмагани ҳақида тарихий манбаларда ёзиб қолдирилган.
Бир куни уларнинг уйига салобатли бир меҳмон келади. Меҳмон Макканинг улуғларидан, Пайғамбар алайҳиссаломнинг бобоси Абдулмуталлиб эди. Яқин дўсти бўлган Ваҳбнинг қизи Оминани ўғли Абдуллоҳга сўраб келган эди.
Абдулмуталлиб элнинг эътиборидаги обрўли, эътиборли одам эди. Уни бошқалардан ажратиб турадиган фавқулодда хислатлари ҳам бор эди. Масалан, унга тушида Замзам сувининг ўрни билдирилган эди. Бундай илҳомларга соҳиб кишининг севган фарзанди Абдуллоҳ учун танлаган келини, шубҳасиз, оддий қизлардан бири эмас эди.
Абдулмуталлиб Замзам булоғини қазиб бошлаган вақтда агар булоқни топиб, унинг кўзини очиш насиб этса, ўн нафар ўғлидан бирини Аллоҳ ризолиги учун қурбон қилишни ният қилган эди. (Иброҳим алайҳиссаломга тушида ўғли Исмоил алайҳиссаломни қурбон қилиш ҳақида амр бўлганидан сўнг унинг авлодлари орасида бирор мушкул иши битишини сўраб, агар шу ишим битса бир ўғлимни қурбон қиламан, деб ният қилиш урфга айланган) Булоқнинг кўзи очилганидан кейин ўғилларидан бирини қурбон қилиши тайин бўлди. Аммо кимни? Қайси бирини қурбон қилишни аниқлаб олиш учун қуръа ташлашга қарор қилди. Ташлаган қуръа ҳазрати Абдуллоҳга чиқди. Абдуллоҳ бобокалони Исмоил алайҳиссаломнинг йўлини тутиб Аллоҳ ризоси учун қурбони бўлишга рози бўлади. Аммо уни жону дилидан яхши кўрган Макка аҳли унинг қурбон бўлишига рози бўлмайди. Аллоҳ таоло Абдуллоҳни юзта кўркам туяни қурбон қилиши эвазига қутқариб қолади.
Сурати ва сийратининг гўзаллиги билан ҳар бир кишининг эътиборини тортган ҳазрати Абдуллоҳ кейинги вақтларда ғайритабиий бир ҳолатни бошдан кечираётган эди. унга қараганлар унда бутунлай бошқа бир гўзаллик, илоҳий бир нур кўраётган эди. Шу сабабдан Макканинг бўй етган қизлари уни орзу қилиб ҳатто йўлини кесиб ҳам чиқар эдилар. Аммо ҳазрати Абдуллоҳ бундай ишларга қайрилиб ҳам қарамас эди. Унга келин излаган Абдулмуталлибнинг Макка ва унинг атрофидаги хонадонларда тарбия топган қизлар дидига ўтирмай, Мадинага боради ва ўша ердан Омина онамизни келин қилиб келади. Ҳазрати Абдуллоҳ Макка йигитларининг ҳар жиҳатдан олди бўлгани каби, ҳазрати Омина онамиз ҳам Мадинадаги қизларнинг ҳуснда одобу ахлоқда олди эдилар.
Икки оила насаби, ижтимоий аҳволи ва поклик жиҳатидан бир-бирига тенг эди. Ҳазрати Омина насаб эътиборидан аслзода бир оила қизи бўлгани каби, ахлоқи поклиги ҳам диққатни тортган, хушмуомала, нафис ва одобли бир қиз эди. Абдуллоҳнинг манглайида порлаган илоҳий нурнинг асл соҳибига оналик қилмоққа лойиқ бўлган ҳар жиҳатдан соғлом қиз эди.
Яна бир қанча вақт ўтиб дунёни ширкдан, куфрдан ва зулмнинг зулматларидан ҳидоят ойдинлигига олиб чиқувчи Муҳаммад Мустафо соллаллоҳу алайҳи васаллам ана шу покиза ёшларнинг зурёди ўлароқ дунёга келадилар.
Аллоҳнинг истагани бўлади
Тўйларидан икки ой ўтиб ҳазрати Омина турмуш ўртоғи Абдуллоҳнинг қулоғига: "Фарзандимиз бўлади!" дея шивирлаб суюнчи олади.
Абдуллоҳ бу муждадан жуда ҳам севинган эди. аммо боласини бағрига босиб, ўпиб эркаламоқ унга насиб этмайди. Негаки, Аллоҳ таоло азалда тақдирни ёзганда Ҳабиби – Пайғамбаримизнинг дунёга етим келишини ирода этган эди. “У сени етим топиб, жойлаб қўймадими?” (Зуҳо сурасининг 6-ояти).
Макка ёшларининг аксарияти каби тижорат орқали тирикчилик ўтказадиган ҳазрати Абдуллоҳ сафарга чиққанида ўзини ёмон ҳис қилади ва ҳаётдан кўз юмади. Сафардан қайтган карвон кўрингани заҳоти севган ёрининг истиқболига югуриб чиққан ҳазрати Оминага мудҳиш хабар берилади.
Ёшгина келинчак бўлган Омина айни ўйнаб-куладиган паллада жуфти ҳалолидан бунчалик вақтли ажралиб қолганига куйсинми ёки раҳмида етилаётган норасиданинг дунё юзини кўрмасдан етим қолганига куйсинми?..
Аммо бу не ҳолки, Омина айрилиқ азобига қарамай, юрагида қандайдир бир енгилликни ҳис қилаётгандек эди. Гўёки аллақайерлардан бир хабар Оминанинг юрагига сув сепар эди.
Ҳазрати Омина ғайритабиий тушлар кўрарди. Пайғамбар алайҳиссалом оналарининг кўрган тушлари ҳақида бунда марҳамат қилганлар:
“Мен отам Иброҳимнинг дуоси, Исонинг муждаси ва онамнинг тушиман. Онамнинг тушида ундан таралган бир ойдинликдан Шом диёридаги саройлар ёришган экан” (Имом Аҳмад ибн Ҳанбал. Муснад IV, 127, 128).
Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламнинг оналари ҳар доим шунга ўхшаган тушлар кўрганлар. Тушида бир овоз ҳазрати Оминага бундай дер экан:
“Эй Омина яхши билгинки, сен оламларнинг энг хайрлисига юклисан. Туққанингдан сўнг ўғлингга Муҳаммад деб исм қўй!"
Ҳазрати Омина ана шу сирли туши ҳақида қайнотаси Абдулмуталлибга сўзлаб берди. Абдулмуталлиб бунга сира ҳам ажабланмади. Чунки унинг ўзи ҳам ана шундай ғайритабиий ҳолларга соҳиб зот эди.
Одатда, ҳомиладор аёлларнинг иштаҳаси очилиб баъзи нарсаларни жуда ҳам егиси келади, баъзиларининг эса ҳидига ҳам тоқат қила олмайди. Аммо ҳазрати Оминанинг аҳволи бутунлай бошқача эди. Ичидан келган бир ҳиссиёт ила еган-ичган луқмасининг поклигига диққат этар эди. Фақат шубҳали таомлар эмас, беҳуда вайсаб ўтиришлар, миш-мишлар уни роҳатсиз қилар эди. Овлоқ ерларга кетиб ички ҳиссиёти оғушида қолар эди.
Ушбу қутлуғ фарзандга ҳомиладор бўлганидан бери ҳоли бутунлай ўзгарган, ичида бир таърифлаб бўлмас даражадаги ҳузур ва ҳаловат бор эди. Аллоҳнинг номини тилга олгани замон кўнглига бир илиқлиқ югурар, юраги юмшаб кўзларидан ёшлар оқарди, Роббимиз уни қутлуғ туғруққа тайёрлаётган эди.
Қутлуғ кеча
Ниҳоят кутилган кун келди. Рабиулаввал ойининг иккинчи душанба кечаси эди. Қуёш ҳали бош кўтариб улгурмасидан аввал дунёнинг маънавий самосига илоҳий раҳмат ва ҳидоят қуёши чиқди.
Ўша кеча ҳазрати Омина бўлиб ўтган воқеаларни қуйидагича ифода этган эдилар: “Мен бошқа аёллар каби тулғоқ азобини тортмадим, оғриқ сезмадим. Тулғоқ яқинлашганда қулоғимга шиддатли бир овоз эшитилди, чўчидим. Ортидан оппоқ рангдаги бир қуш келиб қаноти билан танамни силади, мендан қўрқув чекинди. Ёнимга қараб менга бир косада шарбат берилганини кўрдим. Уни олиб ичган эдим ҳар тарафим нурга тўлиб кетди. Ўша чоқда Муҳаммад (соллаллоҳу алайҳи васаллам) дунёга келди”
Шунингдек, турли манбаларда тулғоқ вақтида ҳазрати Оминанинг кўзига Жаннат пардалари очилиб ҳурлар ва малакларнинг атрофида парвона бўлаётгани, уларнинг ҳайрат ва муҳаббат билан чақалоқни томоша қилганлари ривоят этилган.
Қутлуғ тулғоққа ёрдам бериш учун келиб гувоҳ бўлган Шифо хотун, Фотима хотун ҳам фавқулодда ҳолатларани кўрдилар. Шифо хотун ўша кўрганларини бундай деб сўзлаб берган: “Аллоҳнинг Расул туғилган чоқда мен ўша ерда эдим. Қулоғимга бир овоз эшитилди: “Унга Аллоҳнинг раҳмати бўлсин!”. Машриқ билан Мағриб ораси нурга тўлди. Ҳатто Рум диёрининг баъзи саройларини кўрдим. Сўнгра Аллоҳнинг Расулини қучоғимга олиб эмиза бошладим. Менда шундай бир ҳолат пайдо бўлдики, танам титрай бошлади, кўзларим қоронғулашиб кетди. Бир овоз: “Қаёққа кетди?” деб сўради. “Шарққа олиб кетдилар” дея жавоб берилди.
Бу сўзлар хотирамга муҳрланиб қолди. Аллоҳнинг Расули пайғамбарлигини эълон этар-этмас у зотнинг ҳузурига чопдим ва иймон келтириб мусулмонлар сафига қўшилдим”.
Фотима хотун эса ўша муборак кечада чақалоқ туғилган уйнинг нурга тўлганини ва кўкдаги юлдузлар худди тўкилаётгандек уйнинг устига келганини ҳикоя қилган.
Фарзанд ҳасрати
Ҳазрати Омина туққанларидан сўнг фарзандини тўйиб-тўйиб бағрига босди. Фақат Маккада ҳаво жуда иссиқ эди. Ҳаво ҳарорати жуда қаттиқ исиб кетгани боис атрофдаги қишлоқларда вабо тарқалгани ҳақида хабарлар келарди. Макка эса инсонлар ҳар тарафдан ҳаж зиёрати ҳамда тижорат учун оқиб келадиган ер эди.
Қутлуғ Набийнинг бобоси Абдулмуталлиб муборак неварасининг соғлиги учун уни бир сут эмизувчига беришга қарор қилади. Зотан, бу Маккада кенг ёйилган одат эди. Ҳавоси салқин ва тоза, хасталиклардан узоқ қишлоқнинг одамлари арабчада ҳам тоза сўзлашарди. Турли миллат вакиллари аралашиб кетмагани боис ўша қишлоқларга бошқа тиллар таъсир кўрсатмаган эди. Кўплаб араб оилалари араб тилида акцентсиз гаплашадиган бу ерларга болаларини тил ўргансин деб юборар эди. Ҳазрати Муҳаммад алайҳиссалоту васаллам эмизишга бола олиш учун Маккага келган Ҳалима деган аёлга топширилди. Ҳазрати Омина учун фарзанд ҳасрати бошланди. Аммо фарзандининг соғлиги учун бу айрилиққа сабр этишга мажбур эди. Унинг ўғли одамларга раҳмат бўлиб қайтар эди. Ҳар турли таҳликалардан узоқ бўлиши учун ҳар қандай нарсалардан эҳтиёт бўлиши зарур эди.
Ҳазрати Ҳалима бу муборак етимда фавқулодда ҳодисаларни кўрганидан кейин уни тўйиб-тўйиб бағрига босди ва онасига олиб келиб топширди.
Ҳазрати Омина севган ёри Абдуллоҳнинг ҳасратини бир оз бўлса-да тиндирмоқ учун унинг қабрини зиёрат қилишни истади. Севгили ўғлини ҳам ёнига олиб хизматкори Умму Айман билан биргаликда Мадинага қараб йўлга чиқди.
Мадинада Абдулмуталлибнинг тоғаси бўлгани учун оиланинг тоғаси ҳисобланган Бани Нажжор қабиласига меҳмон бўлдилар. Бир ой Мадинада бўлганларидан сўнг Маккага қайтаётганда ҳазрати Оминанинг тоби қочди. Йўл юзидаги Абво деган ерда жон таслим этди.
Унинг вафотига шоҳид бўлган бир аёл шундай деган эди: “Омина вафот этаётганда ўша ерда эдим. Ўғли Муҳаммад эндигина бўй олаётган беш ёшлардаги бола эди. У онасининг бошида турарди. Омина ўғлининг юзига боқиб бундай деди: Эй муборак фарзанд! Эй дунёга бир келиб, учиб кетган кабутарнинг (Абдуллоҳ) ўғли! Отанг ҳар бир нарсанинг Эгаси ва ҳар нарсани Билувчи ёрдами ила қуръа ташланган кун юзта кўркам туя эвазига қурбон бўлишдан қутилган эди. Тушларимда кўрганларим юз берса, сен бутун инсониятга юборилган пайғамбар бўлиб, уларга ҳалол-ҳаромни ўргатасан, инсонларни ҳақиқатга ва Исломга етказасан. Отанг Иброҳимнинг динида бўласан. Аллоҳ сени жами бутлардан муҳофаза этсин. Сенинг дининг қиёматга қадар давом этади”. Бу сўзлардан сўнг дедики: “Ҳар бир тирик жон ўлади; ҳар бир янги нарса эскиради; ҳар бир кекса дунёдан айрилиб кетади. Ана мен ҳам ўлаётирман. Фақат номим абадий қолади. Чунки ортимда хайрли ва покиза фарзанд қолдирмоқдаман”.
Оналарнинг фахри бўлган ҳазрати Омина шу сўзларни айтганидан сўнг жон берди. Ўзи айтганидек, жисми бу дунёдан кўчиб кетган бўлса-да, номи абадий қолди.
Аллоҳ таоло Ҳабибининг дунёга келишига васила бўлган бу қутлуғ онага Ўзи лойиқ кўргани каби мукофот беради, иншааллоҳ!
Дамин ЖУМАҚУЛ тайёрлади.
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Милодий XV асрнинг ярмига қадар ер юзида инсонларни ҳидоятга бошловчи, уларга илм ўргатиб, руҳий тарбия берувчи, ички оламига гўзал нақшлар солувчи, ҳидоят маёқлари бўлган уламолар, тариқат ва тасаввуф муршидлари кўп эди. Лекин вақт ўтиши билан улар бирин-кетин боқий дунёга риҳлат қилдилар. Уларнинг вафотларидан сўнг инсонларни нур юзли зотларни кўрмаслик қўрқуви чулғаб олди.
Аллоҳ таолонинг ваъдаси – ҳақ, бунга асло шак-шубҳа йўқ. Буюк Роббимиз ҳеч қачон ҳабиби Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг умматини ёрдамсиз қолдирмайди. Дарҳақиқат, шундай бўлди ҳам. Мусулмон олами Ғарбий Панжобдаги Жҳанг шаҳридан уфққа ҳидоят маёғи бўлиб кўтарилган ойни кўрди. Унинг нури жуда тезлик билан бутун уфқни ёритди. Қақраб ётган диллар раҳмат булутининг ёмғиридан қониб-қониб ича бошлади. Қўрқув ва ноумидлик ўрнини ишонч ва умид эгаллади. У улуғ зот уламолар ва солиҳлар суюклиси, шариат ва тариқат пири ҳазрат Мавлоно Пир Зулфиқор Аҳмад Нақшбандий Мужаддидий эди.
Таваллуд топишлари ва ёшлик йиллари
Ҳазрат 1953 йил 1 апрелда Ҳиндистоннинг Панжоб вилояти Жҳанг шаҳрида туғилган. Отасининг исми Аллоҳ Деета ҳофизи Қуръон бўлиб, Аллоҳ розилиги учун Қуръондан дарс берарди. Ҳар куни таҳажжуддан кейин Қуръони каримдан 3-4 пора тиловат қилиш одати бор эди. Ҳазратнинг волидаси ҳам обида, солиҳа, тақводор аёл эди. У зот оналарини бунлай хотирлайди: “Мен уч ёшимгача онам билан бирга ухлардим. Кечалари уйғониб қолсам, волидам олдимда бўлмас эди. Ҳар гал онамни жойнамоз устида таҳажжуд намозини ўқиётганини кўрардим. Онам намозини тугатишини анча кутардим. Намоздан сўнг йиғлаб узоқ дуо қиларди. Онамнинг таҳажжуд намозида йиғлаганидек бировнинг бунчалик кўп йиғлаганини кўрмаганман. Баъзан менинг исмимни тилга олиб, дуо қиларди, бундан жуда хурсанд бўлиб ухлар қолар эдим.
Бошланғич таълим ва тарбия
Ҳазратнинг таълим ва тарбиясида у зотнинг акаси Малик Аҳмад Алининг ҳиссаси катта бўлган. У киши қаттиққўл ва меҳрибон эди. Ҳамиша укаларини ёмон хулқли болалар билан дўстлашиш ва суҳбатлашишдан узоқ қилган.
Мавлоно Зулфиқор Аҳмад мактаб ва коллеж дарсларидан ташқари, Қуръони каримни тўлиқ ёд олиб, Қуръон ҳофизи бўлди. Форс ва араб тилидаги асарларни, сарф-наҳв (араб тили грамматикаси)ни, айниқса, ҳадиси шарифга доир бир қанча китобларни қунт билан ўқиди.
Илоҳий муҳаббат оташи
Бу даврга келиб ҳазрат “Ғунятут толибийн”, “Кашфул маҳжуб” ва шу каби китобларни ўқиб, жуда қаттиқ таъсирланади. Қалбида муҳаббат учқунлари аланга ола бошлайди.
Ҳазратга Шайхул Ҳадис Мавлоно Закариё раҳматуллоҳи алайҳнинг “Фазоили зикр” номли китобида келган бир воқеа жуда қаттиқ таъсир қилади. Ушбу ҳикояда Сирри Сақатий раҳматуллоҳи алайҳ айтади: “Мен Журжоний ҳазратларини қуруқ талқонни чайнамасдан тановул қилаётганини кўрдим. Шунда мен “Ахир, бу қувват бўмайди. Нон есангиз-чи”, дедим. Шунда у зот: “Нонни чайнаш ва талқон ейиш учун сарфланадиган вақтни ҳисоблаб чиқиб, жуда кўп вақт исроф бўлишини билдим. Бу вақтда етмиш марта “Субҳаналлоҳ” деб зикр қилиш мумкин. Шу боис, етмиш йилдан бери нон емайман”, деб жавоб беради.
Бу воқеа ҳазратнинг ҳассос табиатига шу даражада таъсир этадики, у зот эртаю кеч, ҳар ҳолатда “Субҳаналлоҳ” зикрини тилидан туширмайди. Бунинг натижасида ҳазрат ўзига камгаплик, оз ейиш, кам ухлашни одат қилди. Ҳазрат икки ярим йил “Субҳаналлоҳ” зикрини тилидан қўймади. Икки йил давомида ҳар кун ҳожат намозини ўқиб Аллоҳдан: “Ё Илоҳий, бирор-бир комил пири муршидга учраштиргин, унинг суҳбатини менга насиб этгин”, деб дуолар қилди.
Илоҳий раҳмат жилваси
Аллоҳ таоло ҳеч қачон холис дуони рад қилмаган, қилмайди ҳам. 18 ёшида ҳазрат билан боғлиқ ажойиб воқеа юз берди. Мавлоно Зулфиқор Аҳмад масжидда эътикофда эди, таҳажжуд намозидан сўнг зикрлардан фориғ бўлгач, тонг отишига чамаси бир соатча вақт қолганда, жойнамоз устида ухлаб қолади ва тушида ҳазрат Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳуни кўради. У зот бармоқларини ҳазратнинг қалбга қўйиб, “Аллоҳ…”, “Аллоҳ…” “Аллоҳ…”, дейдилар. Ҳазрат уйғониб кетади, бутун бадани эса титрар эди.
Устоз тутишлари
Бу воқеадан сўнг ҳазрат намоз, зикр, тиловатларида ажиб бир лаззат туя бошлайди. Қалби қаттиқроқ, лекин ёқимли тарзда ура бошлайди. Ҳатто бир неча кун кўксларини боғлаб юради. Охири университетдаги дўстлари Жаноб Муҳаммад Аминга бўлиб ўтган воқеани айтиб беради. У киши Лоҳурга бориб, Шайх Важиҳуддиндан маслаҳат олади. Унга пири комил Абдуллоҳ раҳматуллоҳи алайҳга хат ёзишни тавсия қилишади. Хатга бир неча кундан кейин бундай мазмундаги жавоб келади: “Маълум бўлган нарса шуки, сизнинг қалбингиз равшан бўлибди. Дарҳол бир устоздан таълим олинг, Аллоҳ таоло сиз билан юз минглаб инсонларни ҳидоятга бошлайди. Агар устоз тутмасангиз, лаънатланган шайтон сизни фитнага солиши мумкин”.
Бу хатни ўқигач, ҳазрат Зулфиқор Аҳмад ўша даврнинг машҳур нақшбандия тариқатининг Шайхи Мавлоно Саййид Заввор Ҳусайн Шоҳ раҳматуллоҳи алайҳнинг ҳузурига бориб, у зотни устоз тутиб, таълим олади. Устозлари вафотидан сўнг, ўша давр нақшбандия тариқатининг етук муршиди ҳазрат Хожа Ғулом Ҳабибдан таълим олишни давом эттиради.
1983 йил устозидан халфалик мақомини олади ва нақшбандия тариқати асосида инсонларга таълим бера бошлайди. Натижада нақшбандия тариқатининг етук шайхларидан бирига айланади.
Албатта, авлиёларнинг кароматлари ҳақдир. Бундан бир неча йил олдин Хожа Мавлоно Абдуллоҳ: “Аллоҳ сизни сабабчи қилиб юз минглаб инсонларни ҳидоятга бошлайди”, деган эди. Ҳозирги кунда Шайх Мавлоно Зулфиқор Аҳмад Нақшбандий ҳазратнинг шогирдлари ва издошлари миллион нафардан ошиб кетди.
Ҳазрат замонамиз муаммоларини нақшбандия тариқатининг таълимотига кўра, моҳирона ва замонавий мисоллар билан тушунтириб беради. Шайх ҳазратнинг нутқ ва маърузалари дилтортар бўлиб, руҳий тарбияни ислоҳ қилишга қаратилган. Ҳазратнинг маъруза ва суҳбатларини инсонлар кўзда ёш билан тинглаб, гуноҳларига чин кўнгилдан тавба қилишади. Энг муҳими, ҳаётда суннатга амал қилишни одат тусига киритишади.
Шайх Зулфиқор Аҳмад ҳазратнинг асарлари китобхонлар орасида қўлма-қўл, севиб мутолаа қилинади. У зот диний ва дунёвий илмларни пухта эгаллагани, бир неча хорижий тилларда бемалол маъруза қилиши туфайли XXI асрда нақшбандия тариқати таълимотларини нафақат Осиё, балки Европа ва АҚШда ҳам кенг тарғиб қилмоқда. Ҳазрат етмишдан ортиқ мамлакатларга, хусусан, бир неча марта Ўзбекистонга ҳам ташриф буюрган. У зот сафарларини хотирлаб “Лоҳур се то хаке Самарқанду Бухоро” (Лоҳурдан Самарқанд ва Бухоро тупроқларигача) номли китоб ёзган.
Шайх Зулфиқор Аҳмад Нақшбандий ҳазрат Хожа Муҳаммад Абдулмолик Сиддийқийнинг Қуръон ҳофизи бўлган кичик қизларига уйланган. Улардан икки ўғил: Мавлоно Пир Ҳабибуллоҳ Нақшбандий ва Мавлоно Сайфуллоҳ Нақшбандий дунёга келган.
Таълим олган жойлари
– 1967 йил – ўрта мактаб
– 1971 йил – Панжобда ўрта махсус таълим (коллеж)
– 1976 йил – Лоҳурда электр муҳандислиги ихтисослиги
– 1990 йил – Швецияда ўз соҳаси бўйича малака оширган
Диний таълим йўли
– Отасидан Қуръонни тўлиқ ёд олган.
– Жомия Реҳмания Жаҳания Манди университетида ҳадис фанидан тўлиқ ҳадис даврасида билим олди.
– Жомиа Қасим ул-улум Мултан университетида ҳам ҳадис фанидан тўлиқ ҳадис даврасида иштирок этди.
– 1971 йил Нақшбандия тариқати ва тасаввуф таълимотидан Шайх Мавлоно Саййид Заввор Ҳусайн Шоҳ раҳматуллоҳи алайҳдан сабоқ олади.
– 1983 йил Нақшбандия тариқати ва тасаввуфдан ҳазрат Хожа Ғулом Ҳабиб раҳматуллоҳи алайҳдан таълим олади.
Ёзган китоблари
“Илоҳий ишқ”, “Ишқи Расул”, “Ҳабибимиз ҳаётлари”, “Сулук даражалари”, “Сулук мақомотлари”, “Нақшбандия тариқатининг зикрлари”, “Нақшбандия шайхлари силсиласи”, “Дил давоси”, “Қалб хотиржамлиги”, “Фойдали илм”, “Намунали аёл”, “Гуноҳлардан қандай сақланамиз?”, “Эркак камолотида аёлнинг ўрни”, “Ноумид бўлманг”, “Имоннинг аҳамияти”, “Қалбни поклаш усуллари”, Мағфират қилиниш шартлари”, “Аёллар учун ислоҳий тарбиялар”, “Турмушнинг намунали кўриниши”, “Муслима аёллар учун йўриқнома”, “Тасаввуф ва сулук”, “Одобли насибалидир”, “Ўлимга тайёрланиш”, “Лаҳурдан Бухоро ва Самарқанд тупроқларигача”, “Исломнинг аёлларга меҳрибонлиги”.
Хулоса ўрнида шундай дейиш мумкин, инсоният тараққиёти тарихида шундай шахслар бўлганки, уларнинг фаолияти маҳаллий, маданий ҳудуд чегарасидан ташқарига чиқибгина қолмай, балки даврлар чегарасини ёриб ўтиб, ғоялар ривожланишида умумжаҳон жараёнининг бир қисмига ҳам айланган. Уларнинг асарлари барча нодир ҳодисалар сингари аввал ўтганлар тажрибаларни энг қимматли томонларини ўзида гавдалантиради, жамият илмий фикри ҳамда маънавий маданиятнинг кейинги кўп асрларда содир бўладиган олға ҳаракатини белгилаб беради. Мана шундай буюк сиймо бу сўзсиз шайх Зулфиқор Аҳмад Нақшбандийдир.
Нодир Одинаев
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа 