Қурбон ҳайити мусулмон тақвими бўйича сўнги – Зулҳижжа ойининг 10 санасида, рамазон ҳайити байрамидан 70 кун ўтиб нишонланадиган байрамдир.
1 кун нишонланадиган Рамазон ҳайитидан фарқли ўлароқ Қурбон ҳайити 3 кун давомида нишонланади. Пайғамбаримиз (с.а.в.) сўзлари билан айтганда:
يومُ عرفةَ ويومُ النحرِ وأيامُ التشريقِ عيدنا أهلَ الإسلامِ، وهيّ أيامُ أكلٍ وشربٍ
“Арафа, қурбонлик ва ташриқ* кунлари биз – мусулманларнинг байрамимиздир. Булар шодиёна ва зиёфат кунларидир” (Имом термизий ривоят қилган).
Арафа куни – мусулмон тақвими бўйича Зулҳижжа ойининг 9-куни, ҳайит арафаси – ҳайитдан бир кун олдинги кун;
Қурбонлик куни –Зулҳижжа ойининг 10-куни, ҳайит куни;
Қурбонлик кунлари –Зулҳижжа ойининг 10-,11-,12-кунлари, 12 Зулҳижжа аср намози вақтида тугайди;
Ташриқ кунлари – мусулмон тақвими бўйича Зул-ҳижжа ойининг 11,12,13-кунлари, қадимда ҳожилар қурбонлик гуштларини қуёшда қуритиб олган кунлар, шодиёна ва зиёфат кунлари. 13 Зул-ҳижжанинг аср намози вақтида тугайди.
Шу нуқтаи назардан, шодиёна кунларимиз беш кунгача чўзилади. Ушбу кунларда рўза тутиш манъ қилинган.
Давомий хурсандчилик, қурбонликлар сабабли ташкил қилинадиган эҳсон – зиёфат дастурхонлари, янги либосларнинг кийилиши, қурбонлигу ноз-неъматлар, ширинликлар улашилиши, саховатнинг жўш уриши, айниқса махсус зикр – такбирнинг айтилиши боис халқ орасида Қурбон ҳайитини “Катта ҳайит” номи билан аташ урф бўлган.
Юқорида зикр қилганимиздек, Қурбон ҳайити хурсандчиликлари аслида арафа кунидан бошланади. Бу кунда ҳайит дастурхони учун тайёргарлик кўрилади. Лочира, бўғирсоқ, қовурма чучвара, юпқа, қатлама, ўрама, чак-чак, паҳлава, холвайтар каби ҳайит неъматлари тайёрланиб, қўни-қўшни, қариндош-уруғ бир-бирларини йўқлайдилар. Ҳар бир хурсандчилик – тўю тантаналар олдидан амалга ошириладидиган одат каби арафа кунида ўтганлар хотирланиб, улар ҳаққига ҳар бир хонадонда тиловати Қуръонлар қилинади.
Ҳақиқий байрам ҳайит куни қуёш чиққанидан 15 дақиқа ўтиб ўқиладиган ҳайит намози билан бошланади. Мамлакатимизнинг барча масжидлари мўмин-мусулмонлар билан тўлиб тошади. Намоздан сўнг ёшу қари, каттаю кичик, таниган-танимаган, бир-бирларини байрам билан муборакбод этадилар. Кичкиналар байрам сайлида ўйинчоғу ширинликлар билан сийланса, иссиқ нон – патирлар, нозу неъматлар харид қилиниб, кексалар, ногиронлар, ёрдамга муҳтож кишилар йўқланади, уларнинг дуосидан баҳраманд бўлинади.
Шундан сўнг Парвардигорнинг:
فصلّ لربك وانحر
“Роббинг учун намоз ўқи ва қурбонлик қил!” (Кавсар, 2), деган буйруғига биноан қурбонликлар бошланади. Исмоил (а.с.) ўрнига жаннатдан қўчқор юборилиб, қурбонлик қилингандан буён жонлиқ сўйиб қурбонлик қилиш Иброҳим (а.с.)дан унинг миллати – уммати муҳаммадийгасуннат бўлиб қолган.
Қурбонлик қилиш мол-дунёси закот бериш нисоби (миқдори)га етган кишига вожиб бўлади. Қурбонлик учун танланган қўй, мол, туя ёки бошқа ҳайвонлар нуқсонсиз, семиз бўлиши лозим. Жонлиқнинг жинси эркак бўлса янада яхши.
قال رسول الله صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لفاطمة قومي إلى اضحيتك فاشهديها فان لك باول قطرة تقطر من دمها يغفر لك ما سلف من ذنوبك
Пайғамбаримиз (с.а.в.) Фотима (онамиз) розияллоҳу анҳога қарата “Қурбонлигингиз олдида туриб, гувоҳ бўлинг. Чунки қурбонлик қонининг биринчи қатраси томиши билан ўтган гуноҳларингиз мағфират қилинади” дедилар.
Қурбонликнинг гўшти уч қисмга бўлинади. Бир қисмини қурбонлик эгаси ўзи учун олади, бир қисмини муҳтожларга садақа сифатида улашади, қолган бир қисмини эса қариндош-уруғ, яқинларларга тарқатади.
Қурбон ҳайити кунларида махсус такбир билан Яратганимиз улуғланади:
الله أكبر الله أكبر الله أكبر، لا إله إلا الله. والله أكبر. الله أكبر. ولله الحمد
“Аллоҳ буюкдир, Аллоҳ буюкдир. Аллоҳдан бўлак илоҳ йўқдур, Аллоҳ буюкдир. Аллоҳ буюкдир, Аллоҳга ҳамд бўлсин!”
Зикрнинг ушбу шакли арафа кунининг тонгидан бошлаб, ташриқ кунларининг охирига қадар – беш кун давомида, кундалик беш маҳал намозда, жами 23 та намознинг ҳар бирининг фарзи тугаши билан, бир мартадан ёки уч мартадан айтилади.
Мамлакатимизда Қурбон ҳайити билан боғлиқ гўзал урф одат ва маросимларлар амалга оширилади. Қурбон ҳайити умумхалқ байрами сифатида кенг нишонланади.
Қурбон ҳайити куни биринчи марта 1991 йилда Ўзбекистон Республикасининг биринчи Президенти Ислом Каримовнинг фармонига биноан дам олиш куни деб эълон қилинган ва шу фармонинг ўзида кейинги йилларда ҳам Қурбон ҳайитининг 1-куни дам олиш куни сифатида белгилаб қўйилган.
Муҳаммадамин Насриев,
Ўзбекистон мусулмонлари идорасининг Тошкент вилояти вакиллиги ходими
Намл сурасида: «То улар чумолилар водийсига етганларида, бир чумоли: “Эй чумолилар! Уяларингизга кирингиз...” деди», дейилади.
Сулаймон алайҳиссалом қўшини билан келаётганида, бир чумоли жамоасига кутилмаган хатар яқинлашаётганини ҳис қилди ва қолганларни огоҳликка чақириб, биз тарафга хатар яқинлашиб келяпти, жонингизни қутқаринг: «...Яна Сулаймон ва унинг лашкарлари ўзлари сезмаган ҳолларида сизларни босиб-янчиб кетмасинлар, деган эди» (Намл сураси, 18-оят).
Чумолининг қилган иши қанчалар ажабтовур-а?! У хатарни пайқаши биланоқ ўзини қутқариш учун эмас, жамоасини қутқариш учун шошилди.
Қавмининг қайғусини ўз зиммасига олди, хатар келмасидан уни ҳис қила билди ва чумолилар тўдасини “хавф бостириб келяпти, шошилинглар, жонингизни хатардан қутқариб қолинг”, дея огоҳлантирди.
Бир назар солайлик-да, ояти каримада келган “чумоли” сўзи араб тили қоидаларига кўра тадқиқ қилинса, у накра (ноаниқ) шаклда турибди. Аҳамиятли жиҳати шундаки, “чумоли” сўзи Қуръони каримда ноаниқ шаклда келтирилди, демакки ўша чумоли тўданинг оддий бир аъзоси, лекин шундай бўлишига қарамай ўзини паст санамади. Биз эса, фалончи нима қилди, писмадончи-чи, деб суриштириш билан оворамиз.
Келинг, энди масаланинг бошқа томонига эътиборимизни қаратайлик. Чумоли: “Эй чумолилар, ҳозир Сулаймон сизларни қириб юборади. Сизлар бир кучсиз жамоасиз, улар сизга эътибор ҳам бермайди”, дедими?! У тўдасидагилар билан вазиятни таҳлил қилдими?! Чумолига боқинг. Аксинча, Сулаймон ва унинг қўшинини айбсиз дея, улар сезмаяптилар, деб уларни оқлади.
Чумолилар ҳам огоҳлантирувчига қараб: “Йўқ, сен бизнинг устимиздан бошлиқ бўлмоқчисан. Сенга фақат мартаба, мансаб керак”, дейишдими?! Асло йўқ! Аксинча, унинг гапини олиб, инларига кириб кетишди ва жажжи чумолининг даъватига эргашганлари ҳолда нажотга етиб, жонлари омон қолди.
Ўзи учун уя қуриш жараёнида сабр қилиш ҳам чумолиларнинг хусусиятларидандир. Улар қураётган уялари бир неча маротаба қулаб тушишига қарамасдан, уни қайта-қайта тиклайверадилар ва охир-оқибат бир бутун уя ҳолига келтирадилар.
Ҳикоят. Ривоят қилинишича, Амир Темур жангларнинг бирида мағлубиятга учрайди ва ўша ерга яқин бир ғорга кириб, мағлубияти ҳақида ўйлайди. У чуқур тафаккур қиларкан, кўзи бир чумолига тушади. Чумоли ғор деворига кўтарилмоқчи бўлиб, тушиб кетади. Иккинчи уринишда ҳам девордан сирпаниб тушади. Учинчи сафар ҳам... Амир Темур бу митти жониворни диққат билан кузата бошлайди, ундан кўзини узмайди. Ахийри, ўн еттинчи уринишда чумоли деворга чиқишга муваффақ бўлади. Шунда Амир Темур: “Ё қудратингдан! Шу кичик махлуқ сал кам йигирма марта уринди. Мен нима учун мағлубиятимдан заифлашяпман?!” – дея ўзини койийди.
Буюк қўмондон ғордан чиқиб тор-мор бўлган қўшинини яна жангга тайёрлайди ва битта бўлса-да, тирик одами қолгунича таслим бўлмасликка астойдил қарор қилади. Унинг кўз ўнгида эса митти чумолининг шижоати акс этади.
Мутахассисларнинг таъкидлашларича, чумоли ҳашаротлар орасида энг қатъиятли, ўзаро ҳамкор ва ҳамжихат экан.
Чумолининг яна бир сифати уларнинг ўзаро ҳамкорлик ва ҳамжиҳатлигидир. Уларнинг бари бир бўлиб, битта чизиқ тортган ҳолда доимий ҳаракатда бўлар эканлар.
Шу митти чумолининг ҳаракатлари бизларга қайсидир маънода ўрнак бўлиши мумкинми?!
Ҳассон Шамсий Пошонинг
“Жаннат бўстонидаги оилавий оқшомлар” номли китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Илҳом Оҳунд, Абдулбосит Абдулвоҳид таржимаси.