29 Декабр, 2025, 9 Ражаб, 1447
29 Декабр, 2025, 9 Ражаб, 1447
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракатуҳу
Баъзилар қашшоқ оила ёки фақир жамиятда ҳаёт кечиради. Бундай синовли вазиятда она – фарзандларига қамбағалликни енгишга ва қашшоқликдан ҳам устун турадиган бой қадриятлар борлигини ўргатиши лозим. Яъни камбағалликда яшаётган фарзандлар онанинг гўзал тарбияси сабабли ўзларини асло камбағал деб билмасликлари лозим.
Ушбу ҳикояни жажжи қизалоқ улғайганида сўзлаб берган.
Ёшлигимда қашшоқликда яшаганимизга қарамасдан онам мени “Қизим, биз боймиз” деб катта қилдилар. Камбағал оилада яшашимизни каттароқ синфга ўтганимда билганман.
Онам ҳамиша кийимларимни покиза, озода қилиб қўярди. Кечалари кийимларимни тикарди. Кийимимда ямоқлар жуда кўп бўларди. Ҳар куни эрталаб сочларимни тарарди. Оёқ кийимларини ҳам тозаларди. Онамнинг ғамхўрлиги сабабли мен ҳеч қачон ўзимни камбағал оиланинг фарзанди деб ҳисобламасдим.
Кунларнинг бирида мактабдаги дарсларим тугаганидан сўнг икки синфдошим: “Сен камбағалсан” деб мени мазах қилишди. Уларнинг айтган сўзлари менга оғир ботди, қаттиқ хафа бўлдим.
Уйга йиғлаб бордим. Уйимга яхшилаб разм солдим, уйимиз жуда эски ва таъмирсиз эди. Кўп жойларни онам ўз қўллари билан таъмирлаб, бўяб қўйганди. Музлатгич ҳам бўм-бўш эди. Онам мактбдан қайтганимдан бери мени кузатиб турган экан.
Музлатгичда ейишга егулик ҳам йўқ эди. Стол устида онам менга тайёрлаб қўйган 3-4 бўлак нон ҳам 4-5 кунлик эди. “Бу нимаси? Наҳотки мен камбағал эканимизни билмаган бўлсам. Биз ҳақиқатдан ҳам қашшоқ эканмиз”.
Онамнинг оёқларига ёпишиб олиб: “Онажон биз камбағалмизми?” деб сўрадим. Мен ўзимча онам мени алдашга уриниб, мени юпатса керак деб ўйлагандим. Аммо онам менга хотиржам қараб: “Камбағал? Биз камбағал эканмизми?! Йўқ, жонгинам биз асло камбағал эмасмиз”, деди.
Кейин онам музлатгични очиб: “Озгина бўлса ҳам ейишга ловиямиз бор. Айримларнинг уйида шу ҳам йўқ”, деди.
Ҳа, агар қизалоғим бизнинг пулимиз йўқ, шунинг учун биз камбағалмиз демоқчи бўлсанг, тўғри пулимиз кам бўлиши мумкин, аммо бизда бошқаларда йўқ кўп нарсаларимиз бор. Айримлар биз каби бахтли табассум қила олмаслиги мумкин. Биз бахтлимиз.
Бошқаларнинг бойлиги бўлса ҳам, соғлиғи бўлмаслиги мумкин. Биз эса соғ-саломатмиз.
Ўзгаларнинг пули кўп бўлиши мумкин, лекин оила аъзолари бир-бирига аҳил бўлмаслиги ва биз каби бир-бирини қаттиқ яхши кўрмаслиги мумкин. Шундай экан, асло хавотир олма қизалоғим, биз ҳақиқатдан ҳам боймиз. Бизда жуда кўп бойликлар бор”.
Онам мени шу тариқа кўнглимни кўтарарди. Ҳаётда енгилмасликка ўргатарди. Онам ҳамиша қорнимни тўйғизиш билан бирга, менга руҳий озуқа ҳам берарди.
Фарзандларимизнинг юзи ҳамиша умид табассумидан порлаб турсин. Уларнинг қалблари асло камбағалликдан ўксимасин. Дилбандларимизга Аллоҳ бизга жуда кўплаб неъматларини беминнат берганини ўргатайлик. Зеро, Роббимизнинг карами кенг Зотдир. У Ўзи хоҳлаган бандасининг қалбини ва ризқини кенг қилиб қўяди.
Даврон НУРМУҲАММАД
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Банда бирор касалликдан азоб чекаётганда, шифо сабабларини излаши шартдир. Бу борада шифокорга мурожаат этиш, дори-дармонларни қабул қилиш, сабрли бўлиш, шунингдек, касалликнинг олдини олиш талаб этилади.
Ривоят қилинишича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Абу Қатода розияллоҳу анҳунинг ҳаққига бундай дуо қилганлар: “Аллоҳим, унинг юзини янада гўзал қилгин, сочлари ва танасини қувватли қилгин”. Қатода розияллоҳу анҳу 75 ёшида вафот этганида ўн беш ёшли йигитга ўхшарди.
Бир куни Имом Қосим Кушайрий раҳимаҳуллоҳнинг ўғли касал бўлиб қолди. Ота фарзандининг касаллигидан қаттиқ ғамга ботди. Кунларнинг бирида тушида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни кўради ва ўғлига шифо тилаб дуо сўрайди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга: “Ўғлингга шифо оятларини ўқи”, дейдилар. Қосим Қушайрий раҳматуллоҳи алайҳи уларни ўқийди ва ўғли тузалиб кетади.
Шифо оятларига қуйидагилар киради:
وَيَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِينَ
“(Аллоҳ) мўминлар қавми қалбларига шифо беради” (Тавба сураси, 14-оят).
يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَشِفَاءٌ لِمَا فِي الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ
“Эй, одамлар! Сизларга Роббингиздан ваъз (насиҳат), диллардаги нарса (ширк ва бошқа иллатлар)га шифо ва мўминларга ҳидоят ва раҳмат келди” (Юнус сураси, 57-оят).
يَخْرُجُ مِنْ بُطُونِهَا شَرَابٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ فِيهِ شِفَاءٌ لِلنَّاسِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآَيَةً لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ
“Уларнинг (асалариларнинг) қоринларидан одамлар учун шифо бўлган турли рангдаги шарбат (асал) чиқур. Албатта, бунда фикр юритадиган қавм учун аломат бордир” (Наҳл сураси, 69-оят).
وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآَنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ
“(Биз) Қуръондан мўминлар учун шифо ва раҳмат бўлган (оят)ларни нозил қилурмиз” (Исро сураси, 82-оят).
وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ
“Касал бўлганимда, Унинг Ўзи менга шифо берур” (Шуаро сураси, 80-оят).
قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آَمَنُوا هُدًى وَشِفَاءٌ
Айтинг: “(Ушбу Қуръон) иймон келтирган зотлар учун ҳидоят ва (дилдаги маънавий иллат учун) шифодир” (Фуссилат сураси, 44-оят).
Даврон НУРМУҲАММАД
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа 