Бир аёл радиодаги жонли эфирга қўнғироқ қилиб, Аллоҳ унга ёрдам беришини айтиб мурожаат қилди. Бу эшиттиришни эшитиб турган бир мансабдор аёл билан ҳазиллашмоқчи бўлди.
Радиога телефон қилиб аёлнинг манзилини олди. Ёрдамчисини чақириб: “Ҳозир бозорлик қилиб мен берган манзилга олиб борасан. У ерда бир аёл чиқади. Унга олган нарсаларингни берасан. Аёл ким берганини сўраса шайтон бериб юборди деб айтасан” деди. Ёрдамчи ўша манзилга у бу харид қилиб келди. Аёл киши олиб келинган нарсаларни мамнуният билан олиб қолди. Ёрдамчи ҳайрон бўлиб “Бу нарсаларни ким бергани сени қизиқтирмайдими?” деб сўради. Шунда аёл: “менга ким бергани билан ишим йўқ. Бир нарсани яхши биламан, Аллоҳ буюрса шайтон ҳам бўйсунади” дея жавоб қилди.
Акбаршоҳ Расулов таржимаси
Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: "Ким жума куни Каҳф сурасини ўқиса, қиёмат куни унинг қадами остидан нур чиқиб, осмону фалакни ёритади ва унинг икки жума орасидаги гуноҳлари кечирилади", дедилар» (Абу Бакр ибн Мардуяҳ ривоят қилган).