Бой одам деразадан қараб, фақирга кўзи тушди. У чиқинди титиб юрарди. Шунда бой одам “Аллоҳга шукрки, мени ночор ҳаётда яшатмади”, деди.
Ночор одам чиқиндилардан ул-бул нарса топиб, энди кетаётганида олдидан бир ногирон ўтиб қолди. “Фақир бўлсам-да, соғломман, алҳамдулиллаҳ!” деди уни кўрганида.
Ногирон одамнинг олдидан эса бир-бирини етаклаган кўзи ожизлар чиқди. “Вужудимда ногиронлик бўлса-да, бу оламни кўриб яшаяпман, Ўзингга шукрлар бўлсин!” деди у ҳам.
Кўзи ожизлар шифохонага боришди. Навбат кутиб турганларида бир кишининг вафот этганини эшитишди. “Аллоҳга шукр, бизни шу ҳолимизда бўлса ҳам яшатмоқда, фурсат бермоқда”, дейишди ўзаро.
Фақат ўлган одам Аллоҳга бир оғиз ҳамд айтиш имконини ҳам бой бериб бўлганди...
Нима учун бугун кўпчилигимиз Аллоҳга шукр айтишни унутиб, шикоятимиз кўпайиб кетмоқда. Ахир, Аллоҳ бизга ҳаёт, ризқ, инсон учун нима керак бўлса, ҳамма неъматларини бериб қўйган-ку! Яхшилаб ўйлаб кўрсак, бизнинг ташвишимиз, эришишни истаб, туну кун ғам чеккан нарсаларимиз асл заруратдан ташқари бўлиб чиқади.
Қаранг, бугун яна бир янги тонгни кўрдик. Дастурхонда ош-нонимиз, бошимизда бошпанамиз бор, танда жонимиз саломат. Ҳолбуки, бу кунга, бу йилги Рамазонга етмаганлар қанча?..
Шундай экан, Рамазон ойида, аввало, ота-онамиз, ўзимиз, оиламиз, қолаверса, барча уммат учун дуолар қилайлик. Зеро, Аллоҳ бизга бераётган неъматлари учун шукр қилсак, зиёда қилишини айтган: «“Ва Роббингизнинг «Қасамки, агар шукр қилсангиз, албатта, сизга зиёда қилурман. Агар куфр келтирсангиз, албатта, азобим шиддатлидир”, деб эълон қилганини ҳам эсланг» (Иброҳим сураси, 7-оят).
Демак, берилган неъматларга шукр айтиш инсоннинг тўғри йўлда эканини билдиради. Дам шу дамдир, ўзга дамни дам дема, жонинг омон, давлатингни кам, дема.
Берилган неъматлардан фойдаланиб, яхши амалларни кўпайтирайлик, азизлар!
Акбаршоҳ Расулов
Мадинаи Мунаввара – Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳижрат қилган, Қуръони каримнинг бир қанча оятлари нозил бўлган, саҳобалар юрган, Пайғамбаримизнинг муборак таналарини ўз бағрига олган, улуғ саҳобаи киромлар дафн этилган, Маккадан кейинги энг фазилатли шаҳар.
Мадина – Аллоҳ таоло мадҳ этган шаҳар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бундай деганлар: “Албатта, Аллоҳ таоло Мадинани Тоба деб номлаган”.
“Тоба” – “покиза”, “озода”, “хушрўй” каби маъноларни англатади.
Мадина – йўллари фаришталарга тўла, унинг эшикларини фаришталар қўриқлайдиган шаҳар.
Шу сабаб, бу муборак нурли шаҳарга вабо ҳам, Дажжол ҳам кира олмайди. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Мадинанинг йўлларида фаришталар бор. Унга ўлат ҳам, Дажжол ҳам кира олмайди”, деганлар (Имом Бухорий ривояти).
Бошқа ҳадисда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бундай дейдилар: “Мадинага Масиҳ Дажжолнинг қўрқинчи кирмайди. Ўша кунда унинг етти эшиги бўлиб, ҳар эшикда иккитадан фаришта туради” (Имом Бухорий ривояти).
Мадина – Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам яхши кўрган, унга ошиққан шаҳар. Анас розияллоҳу анҳу айтади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қачон сафардан келиб, Мадинага назарлари тушса, уловларини тезлатар ва агар бирор уловда бўлсалар, унга муҳаббатларидан ҳалиги уловни қистар эдилар” (Имом Бухорий, Имом Термизий ривояти).
Мадина – Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам унинг ҳаққига кўп дуолар қилган шаҳар. Анас розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадис Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Аллоҳим! Мадинада Маккага берган баракангдан икки ҳисса кўп қилгин”, дедилар (Имом Бухорий ривояти).
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бу муборак шаҳарнинг ҳаққига яна бундай дуо қилганлар: “Аллоҳим! Бизга худди Маккага бўлган муҳаббатимиз каби ёки ундан ҳам кучлироқ қилиб Мадинани севимли қилгин” (Имом Бухорий ривояти).
Бундан ташқари Мадинаи шарифда Набий алайҳиссаломнинг масжидлари, муборак Бақиъ қабристони, Ислом тарихида илк қурилган Қубо масжиди, Қиблатайн масжиди, Уҳуд тоғи кабилар ҳам бор.
Даврон НУРМУҲАММАД