30 Июн, 2025, 5 Муҳаррам, 1447
30 Июн, 2025, 5 Муҳаррам, 1447
Алҳамдулиллаҳ, йилдан йилга диёримизда динимизни ўрганиб, илм ўрганаётган, билганига амал қилаётган, ихлосли кишилар кўпайиб бормоқда. Кўплаб китоблар чоп қилиниб, халқимизнинг маърифати ошиб бормоқда. Бу китобларни ўқиш асносида янги-янги масалалар ўртага чиқиб, халқимиз ҳақни ботилдан, ростни ёлғондан ажратишни ўрганиб бормоқдалар.
Ана шу ижобий ўзгаришлар сабаб қанчадан-қанча унутилаёзган суннатлар иҳё қилинмоқда, кундалик турмушимизга суқулиб кириб қолган бидъатлар тарк қилинмоқда. Бу ғоятда қувончли ҳол, албатта. Бир вақтлар «биринчи зарбада елкаларигача, иккинчи зарбада белларигача» деб тортишиб юрган бўлсак, эндиликда толиби илмларимиз ҳалолни ҳаромдан фарқлаш, қайси амал эътиқодга зид, қайси амал эса охиратда нажотга сабаб бўлиши ҳақида илмий мунозаралар қилишмоқда. Кечагина таҳорат қилиш, намоз ўқишни энди ўргана бошлаган бўлсак, бугунги кунга келиб масжидларимиз тўлиб, энди намознинг нозик масалаларини ҳам мушоҳада қилмоқдамиз. Ушбу мўъжаз мақолада масжид одоблари ҳамда жамоат намозига оид ана шундай масалалардан бири ҳақида сўз юритамиз.
Шу кунларда бир масала – жамоат намози мунтазам адо қилинадиган масжидда иккинчи бор жамоат бўлиб намоз ўқиш масаласи юзага чиқди. Ҳадис китобларимизда бу борада «Бир бор жамоат билан намоз ўқилган масжидда иккинчи бор жамоат бўлиш» деб номланган боблар очилган. Жумладан, имом Термизийнинг ҳадис тўпламларида Абу Саъид, Абу Умома, Абу Мусо ва Ҳакам ибн Умайр розияллоҳу анҳумдан бу ҳақда ривоятлар қилинган. Шунингдек, Байҳақийнинг «Сунанул кубро» китобида ҳам бу ҳақда ривоят келган. Имом Бухорий эса «Жамоат намозининг фазли» номли алоҳида боб очиб, унда Анас ибн Моликнинг хабарини таълиқ шаклда келтирган. Унда, жумладан, шундай дейилади: «Анас масжиддга келганида намоз ўқилиб бўлган эди. У азон ва иқомат айтиб, жамоат билан намоз ўқиди».
Имом Термизий келтирган ривоят эса қуйидагича:
حَدَّثَنَا هَنَّادٌ حَدَّثَنَا عَبْدَةُ عَنْ سَعِيدِ بْنِ أَبِي عَرُوبَةَ عَنْ سُلَيْمَانَ النَّاجِيِّ الْبَصْرِيِّ عَنْ أَبِي الْمُتَوَكِّلِ عَنْ أَبِي سَعِيدٍ قَالَ جَاءَ رَجُلٌ وَقَدْ صَلَّى رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فَقَالَ : أَيُّكُمْ يَتَّجِرُ عَلَى هَذَا فَقَامَ رَجُلٌ فَصَلَّى مَعَهُ.
قَالَ وَفِي الْبَاب عَنْ أَبِي أُمَامَةَ وَأَبِي مُوسَى وَالْحَكَمِ بْنِ عُمَيْرٍ. قَالَ أَبو عِيسَى رحمه الله : وَحَدِيثُ أَبِي سَعِيدٍ حَدِيثٌ حَسَنٌ وَهُوَ قَوْلُ غَيْرِ وَاحِدٍ مِنْ أَهْلِ الْعِلْمِ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم وَغَيْرِهِمْ مِنَ التَّابِعِينَ قَالُوا لاَ بَأْسَ أَنْ يُصَلِّيَ الْقَوْمُ جَمَاعَةً فِي مَسْجِدٍ قَدْ صَلَّى فِيهِ جَمَاعَةٌ وَبِهِ يَقُولُ أَحْمَدُ وَإِسْحَاقُ ، وقَالَ آخَرُونَ مِنْ أَهْلِ الْعِلْمِ يُصَلُّونَ فُرَادَى وَبِهِ يَقُولُ سُفْيَانُ وَابْنُ الْمُبَارَكِ وَمَالِكٌ وَالشَّافِعِيُّ يَخْتَارُونَ الصَّلاَةَ فُرَادَى
Абу Саъид розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам намоз ўқиб бўлганларида бир киши келиб қолди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Қай бирингиз бу билан тижорат қиласиз?» [ёки «Қай бирингиз бу билан бирга (намоз ўқиб) ажр оласиз?] дедилар. Шунда бир киши ўрнидан туриб, у билан бирга намоз ўқиди».
Имом Термизий шундай дейди: «Бу Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобалари ҳамда тобеъинлардан иборат бир жамоанинг қавлидир. Ушбу ҳадисга биноан, имом Аҳмад, Исҳоқ ва бир неча аҳли илмлар шунга фатво берган. Бошқа аҳли илмлар «Кеч қолган алоҳида ўқийди», дейишган. Суфён, Ибн Муборак, Молик ва Шофеъий ҳам «Бундай киши намозни ёлғиз ўқийди», деганлар.
Ҳанафий уламоларидан Юсуф Баннурий ўзининг «Маъорифус-сунан» китобларида ушбу ҳадисни келтириб, қуйидагиларни ёзган: «Бир киши масжиддаги жамоатдан кеч қолса, намозни ёлғиз ўқийди ёки уйига келиб, аҳли оиласи билан жамоат қилади ёки бошқа жамоатга боради. Шуниси яхшироқ».
«Роддул муҳтор»да «Фатҳул Қодир»дан ривоят қилиниб, «Ҳанафийлар иттифоқига кўра, жамоатни қидириб, бошқа масжидга бориш вожиб эмас», дейилган.
Маҳалла масжидларида азон ва такбир айтиб, иккинчи жамоат қилиш таҳримий макруҳдир. Ибн Обидийн «Роддул муҳтор»да: «Маҳалла масжидида азон ва такбир айтиб, иккинчи жамоат қилиш таҳримий макруҳдир».
Абу Ҳанифа роҳимаҳуллоҳ: «Кейинги жамоатнинг азон ва иқоматсиз жамоат бўлиб ўқиши таҳримий макруҳдир», деган. Мана шу «зоҳирур-ривоя»дир.
Абу Юсуф роҳимаҳуллоҳдан қилинган шозз ривоятда: «Иккинчи жамоат аввалгиси каби бўлмаса, макруҳ бўлмайди», дейилган. Бу ривоят «Роддул муҳтор»да: «Абу Юсуфдан ривоят қилинади» деган лафз билан келган.
Кейинги жамоат бўлиб, меҳробдан бошқа жойда ўқиш ҳам аввалги жамоатдаги каби бўлмайди. Бу гап саҳиҳдир. Абу Юсуфдан бошқа бир ривоятда: «Иккинчи жамоат биринчисидан кўп бўлса макруҳдир. Аммо уч ёки тўрт киши бўлсалар, масжид бурчагида ўқисалар макруҳ эмас», дейилган. Лекин фатво Абу Ҳанифа роҳимаҳуллоҳнинг қавлига бўлиб, иккинчи жамоат макруҳдир.
Имом Муҳаммад: «Келинглар, жамоат қиламиз, деб бир бирларини чақириб, жамоат қилсалар макруҳ, акс ҳолда макруҳ эмас», деган.
Рашид Аҳмад Гангўҳий роҳимаҳуллоҳ ўзининг «Ал-Қутуфул донияҳ фи ҳукми жамоатис-сонияҳ» деб номланган рисоласида шундай дейди: «Абу Ҳанифа ва жумҳур уламолар иккинчи жамоат макруҳлигига Табароний «Ал-Кабир» ва «Ал-Авсат» китобларида Абу Бакра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ушбу ҳадисни далил қилганлар:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Мадина томондан намоз ўқимоқчи бўлиб келсалар, қавм намозни ўқиб бўлган экан. Шунда уйлари томон йўл олдилар ва аҳлларини жам қилиб, намоз ўқидилар».
Иккинчи жамоат макруҳсиз жоиз бўлса, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам савоби бир неча бор зиёда бўладиган масжидларидаги намозни қолдирмас эдилар. «Бадоиъ» китобининг соҳиби Косоний роҳимаҳуллоҳ ҳам шуни далил қилган. Анас розияллоҳу анҳудан қилинган ҳадисга келсак, кейинги жамоатни макруҳ деювчилар: «Анас розияллоҳу анҳунинг ҳадиси ҳужжат бўлмайди. Ривоятлар бир-бирига зид, бирида Бану Саълаба масжидида дейилса, бошқасида Бану Рифоъа масжидида дейилган. Бир ривоятда Анас розияллоҳу анҳу имом бўлатуриб сафдан олдинга чиқмай турган, дейилган. Вахоланки бундай туришнинг ўзи макруҳ. Бошқа ривоятда эса «олдинга чиқиб», дейилган. Шунингдек, «Бадойиъ» китобида Анас розияллоҳу анҳунинг ўзидан: «Расулуллоҳ солаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобалари жамоатдан кеч қолсалар, масжидда ёлғиз ўқир эдилар», деган ривоят келтирилган. Шайхимиз «Осорус-сунан»га ёзган таълиқотларида Ҳасан Басрийдан ҳам: «Саҳобалар (жамоатга улгуришмаса) ёлғиз ўқишар эди», деган ривоятни келтирган (Юсуф Баннурий).
Шунингдек, барча ҳадис заҳираларимизга қарасак, Масжидун Набавийда Термизий келтирган биргина воқеадан бошқа иккинчи жамоат бўлгани зикр қилинмаган. Қолаверса, ҳадисда келган воқеада нафл ўқувчининг фарз ўқувчига иқтидо қилгани айтилган. Ваҳоланки бу ерда гап фарз намоз ўқимоқчи бўлган кишининг фарзга ўқиётган кишига иқтидо қилиши ҳақида бормоқда. Саҳобаларда «Жамоатдан кеч қолган киши иккинчи жамоат қилиб ўқийверади», деган одат ҳам бўлмаган. Анас розияллоҳу анҳу ўқиган масжид йўл бўйида жойлашган масжид бўлиши ҳам мумкин. Мадинадаги барча кичик-кичик масжидлар зикр қилинганда, бу номдаги масжид айтиб ўтилмагани ҳам бу гапни қувватлайди. У ҳолда, юқорида айтиб ўтганимиздек, имоми тайин бўлмаган масжидда иккинчи жамоат бўлиб ўқиш асло макруҳ эмас.
Қолаверса, кундалик беш маҳал намозлар мунтазам равишда жамоат бўлиб ўқиладиган масжидларда иккинчи жамоат ҳосил қилиш Ислом руҳига ҳам зиддир, чунки бунда биринчи жамоатга бепарволик, тарқоқлик, гуруҳбозлик бор, Исломнинг шиори саналган жамоатга путур етказиш бор. Иккинчи жамоатнинг макруҳлигини билгани учун ёлғиз ўқиётганларга маломат қилиш эса ҳанафий мазҳабига ва жумҳур мазҳабларга зиддир.
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ مُغَفَّلٍ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «نَفَقَةُ الرَّجُلِ عَلَى عِيَالِهِ صَدَقَةٌ».
Абдуллоҳ ибн Муғаффалдан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Кишининг аҳли аёлига қилган нафақаси садақадир», дедилар.
Шарҳ: Дарҳақиқат, аҳли аёлга нафақа қилиш садақадир. Чунки бунда киши вожиб ибодатни адо этади. Зотан, шариат ҳукми бўйича аҳли аёлнинг нафақаси вожибдир. Бу Аллоҳ таолонинг амридир. Шариатда кўрсатилган амални Аллоҳнинг амрини бажариш нияти билан қилиш Аллоҳ таолонинг йўлида қилинган иш бўлади. Шунинг учун ўз аҳли аёлимга берсам, садақанинг савобидан маҳрум бўламан, деган тушунча нотўғридир. Аксинча, яхши ният билан, шариатнинг буйруғини, Аллоҳ таолонинг ҳукмини адо этяпман, аҳли аёлимнинг нафақаси менга вожибдир, шуни ҳалолдан адо этаман, деб ҳаракат қилган киши аҳлининг нафақаси туфайли улуғ ажрларга эришади.
عَنِ الْحَسَنِ يَرْفَعُ الْحَدِيثَ قَالَ: «إِذَا أَنْفَقَ الرَّجُلُ عَلَى أَهْلِهِ مِنْ غَيْرِ إِسْرَافٍ وَلَا إِقْتَارٍ كَانَتْ نَفَقَتُهُ بِمَنْزِلَةِ النَّفَقَةِ فِي سَبِيلِ اللهِ».
Ҳасандан ривоят қилинади: «Киши аҳли аёлига исроф ҳам қилмай, жуда сиқиб ҳам қўймай нафақа қилса, Аллоҳнинг йўлидаги нафақа ўрнида бўлади».
Шарҳ: Аҳли аёлга, яъни қарамоғидагиларга қилинган нафақада исроф қилиш ҳам, хасислик қилиш ҳам дуруст эмас. Балки ўртача, бир меъёрда нафақа қилиб бориш Аллоҳнинг йўлидаги нафақа бўлади.
Аҳли аёлнинг нафақасида исрофга йўл қўйиш барча ҳолатлардаги исроф каби ношаръий иш ҳисобланади. Шу билан бирга, бу иш аҳли аёлнинг ҳаддидан ошишига, одобсизликларга қўл уришига сабаб бўлиб қолиши ҳам мумкин.
Аҳли аёлнинг нафақасини сиқиб қўйиш бахилликнинг ёрқин намунасидир. Бу нафақадаги кишиларнинг ҳаққини поймол қилишдир.
Барча иш ва ҳолатлардаги каби, бу ишда ҳам ўртача бўлиш маъқул. Зотан, динимиз васатийлик – ўртача йўл тутиш динидир.
Аллоҳ таоло Фурқон сурасида айтади: «Инфоқ қилганларида исроф ҳам, хасислик ҳам қилмаслар, бу иккиси ўртасида мўътадил бўлурлар» (67-оят).
Араб тилида «инфоқ» – «нафақа» иборалари мол-пул сарфлаш маъносини англатади. Бизда «бировга садақа қилиш», «эҳсон қилиш» маъносида ишлатиш одат тусига кириб қолганлиги оятни нотўғри тушунишга, хайр-эҳсон, садақа қилганда мўътадил бўлиши кераг-у, бошқа вақтларда нима қилса, ўзи билади, деган хаёлга олиб келмаслиги лозим.
Мусулмон киши мол-пул сарфлашда доимо мўътадил бўлиши керак. Мол-дунёни ҳеч қачон исроф ҳам қилмаслиги ва ҳаддан ташқари хасис бўлиб, зарур жойга ва керакли миқдорда сарфлашдан бош тортмаслиги ҳам керак.
Исломда шахсий мулкчиликка кенг йўл очиб қўйилган. Шу билан бирга, кишиларга шахсий мулкларини ҳавойи нафсларига биноан тасарруф қилишларига ҳам йўл қўйилмайди. Аввало, бу мулкни гуноҳ ишларга, ҳаром-ҳаришга ишлатиш ман қилинган.
Шунингдек, мол-мулкни беҳуда сарфлашга «исроф» деган номни бериб, мусулмонлар исрофдан қайтарилган. Мол-мулкини беҳуда, ноўрин сарфлайдиган одам «сафийҳ» – эси паст дейилади. Ким сафийҳ бўлса, маҳкаманинг ҳукми ила унинг мол-мулки музлатиб қўйилади. Керак бўлганида, маълум миқдори берилади, қолгани сақлаб турилади.
Шу билан бирга, ўта хасис одамга қарши чора ҳам кўрилади. Бола-чақасидан, нафақасидагилардан қисиб, уларга ҳақлари даражасида сарф қилмаса, маҳкама уларнинг ҳақларини олиб беради.
Исрофгарчилик ва хасисликни танқид этиб, қораловчи кўплаб ҳадислар келган.
عَنْ أَبِي الْمُخَارِقِ قَالَ: خَرَجَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فِي غَزَوةِ تَبُوكَ فَطَلَعَتْ نَاقَتُهُ، فَقَامَ عَلَيْهَا سَرِيعًا، فَمَرَّ بِهِ رَجُلٌ، فَقَالَ لَهُ بَعْضُ أَصْحَابِهِ: مَا رَأَيْنَا كَالْيَوْمِ رَجُلًا أَجْلَدَ وَلَا أَقْوَى لَوْ كَانَ فِي سَبِيلِ اللهِ. فَقَالَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «إِنْ كَانَ يَسْعَى عَلَى صِبْيَةٍ صِغَارٍ فَهُوَ فِي سَبِيلِ اللهِ، وَإِنْ كَانَ يَسْعَى عَلَى وَالِدَيْهِ فَهُوَ فِي سَبِيلِ اللهِ، وَإِنْ كَانَ يَسْعَى عَلَى نَفْسِهِ لِيُغْنِيَهَا فَهُوَ فِي سَبِيلِ اللهِ، وَإِنْ كَانَ يَسْعَى رِيَاءً وَسُمْعَةً فَهُوَ لِلشَّيْطَانِ».
Абул Мухориқдан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам Табук ғазотига чиқдилар. Туялари келиб қолди. Унга тезда миндилар. Шунда олдиларидан бир киши ўтиб қолди. Ҳамма ўша кишига қаради. Шунда саҳобалардан бири у зотга: «Бугунгига ўхшаш бақувват, чапдаст одамни ҳеч кўрмаган эдик. Қани энди у Аллоҳнинг йўлида бўлса», деди.
Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Агар у ўзининг кичик болалари учун уринаётган бўлса, Аллоҳнинг йўлидадир. Агар у ота-онасига яхшилик қилиш учун уринаётган бўлса, Аллоҳнинг йўлидадир. Агар у ўзининг беҳожатлиги учун уринаётган бўлса, Аллоҳнинг йўлидадир. Агар риё ва хўжакўрсин учун уринаётган бўлса, шайтоннинг йўлидадир», дедилар».
Шарҳ: Демак, мўмин-мусулмонлар риёкорликдан, хўжакўрсинчиликдан, фалончи гапиради, пистончи кулади, фалончини қойил қилиб қўяй, каби банданинг риоясини қилишдан мутлақо узоқ бўлишлари, ҳазир бўлишлари керак. Балки ҳар бир ишни соф ният билан, шариатда кўрсатилганидек, Аллоҳ таолодан савоб умидида адо этиш лозим экан. Шунда ҳам ҳожати раво бўлади, ҳам мурод-мақсадига етиб, бошқаларни хурсанд қилади, энг муҳими, Аллоҳнинг йўлида амал қилган инсон даражасига кўтарилади.
Ушбу ҳадиси шарифдан олинадиган фойдалар:
1. Ўзининг кичик болалари учун уринаётган одам Аллоҳнинг йўлида уринаётган шахс экани.
2. Ота-онасига яхшилик қилиш учун уринаётган одам Аллоҳнинг йўлида уринаётган шахс экани.
3. Ўзининг беҳожатлиги учун уринаётган одам Аллоҳнинг йўлида уринаётган шахс экани.
4. Риё ва хўжакўрсин учун уринаётган одам шайтоннинг йўлида уринаётган шахс экани.
قَالَ شُعْبَةُ: فَقُلْتُ لِعَدِيٍّ: عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ؟ فَقَالَ: عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «إِذَا أَنْفَقَ الرَّجُلُ عَلَى أَهْلِهِ نَفَقَةً يَحْتَسِبُهَا كَانَتْ لَهُ صَدَقَةً».
Шуъбадан ривоят қилинади:
«Адийга: «Набий соллаллоҳу алайҳи васалламданми?» дедим.
«Ҳа, Набий соллаллоҳу алайҳи васалламдан. У зот: «Қачон киши аҳлига савоб умидида нафақа қилган бўлса, унинг учун садақадир», дедилар», деди».
Шарҳ: Аҳлига, қарамоғидагиларга савоб умидида, бу Аллоҳнинг ҳукми, шариатнинг буйруғи, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг кўрсатмалари, бу менга вожиб, деган ниятда ва албатта, ҳалол-пок йўл билан топилган молдан қилинган нафақа садақа ўрнига ўтиб, улкан ажр-савобларга сабаб бўлиши шубҳасиз ҳақиқатдир.
«Яхшилик ва силаи раҳм» китоби 1-жуз
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа