Айни кунларда нафақат юртимизнинг таниқли уламолари Тошкент вилоятидаги масжидларга ташриф буюришиб, ўзларининг гўзал мавъизалари билан намозхонларни яхшиликка чақирмоқда, шу билан бирга, мўмин-мусулмонлар ҳам олимларимизни ҳайратга солишяпти.
Хуфтон намозига Зангиота туманидаги “Имоми Аъзам” жомесига келган Ўзбекистон мусулмонлари идораси раиси ўринбосари Иброҳимжон домла Иномов куннинг сўнгги намозини жамоат билан адо этгач, маърузадан кейин ёши улуғ бир отахоннинг қилган ажойиб ишидан ҳайратланганини гапириб бердилар.
– Масжидга кираётсам, – дейди Иброҳимжон домла, – 85 ёшлар чамаси бир отахон ҳассасининг учини дастрўмоли билан артиб, сўнгра Аллоҳнинг уйига қадам босди. Юртимиз бўйлаб турли ҳудудларга борамиз, лекин бундай ҳолатлар кам кузатилади. Чунки қалби пок одам масжидни ҳам тоза, озода сақлайди. Табаррук ёшли отахоннинг бу гўзал хатти-ҳаракати барчамизга ибрат бўлиши керак. Халкимизнинг тақвоси –- Худодан қўрқиш фазилати энг олий ва беқиёс даражада. Бу таҳсинга сазовор, албатта. Ана шундай жамоани шакллантирган масжид имом-хатиби ва ходимларига ташаккур изҳор қиламан.
Дарҳақиқат, масжид Аллоҳнинг уйи. Бу табаррук масканда аввало сурат ва сийрат гўзал бўлиши керак. Шундагина ибодатларимиз мукаммал бўлади.
Аёли вафот этганидан кейин эри жуда маюс бўлиб қолди. Бир куни унинг яқин дўсти уни койиди:
– Ҳалиям уйланмадингми?
– Йўқ, – деди у.
– Нега, наҳотки бошқа аёллар ичида сенга ёқадигани бўлмаса?
– Раҳматли аёлимга ўхшагани топилмаса керак...
– Қўйсанг-чи, аёлларнинг бари бир-бирига ўхшайди-ку!..
– Мен зоҳирини айтмаяпман. Ички оламини, ботинини айтяпман.
Йигит ҳайрон бўлиб қараб турган дўстига ҳаётида бўлган биргина воқеани гапириб берди:
“Бир куни аёлим жаҳлимни чиқарди. Қаттиқ уришдим ва уни ота уйига ҳайдадим. Жимгина кетди. Орадан бир неча кун ўтгач, қилган ишимдан пушаймон бўлдим. Аслида айб ўзимдан ўтганини англадим. Минг андиша билан қайнотамникига бордим. Эшик олдида бироз туриб қолдим. Сўнг эшикни тақиллатдим. Аёлим очди ва мени ҳайратда қолдириб, худди орамизда ҳеч гап ўтмагандай, баланд овозда:
– Ассалому алайкум дадажониси, сафарингиз яхши ўтдими? – дея табассум билан кўзини қисиб қўйди. Унга бир нималар демоқчи бўлган эдим, у мени қаттиқ бағрига босиб, бундай деди:
– Гапирманг, ота-онамга сизни “сафарга кетдилар”, дедим...
Ана шундай фаҳмли, оқила эди аёлим. Шунинг учун ҳам унга ҳеч бирини ўхшатолмай, уйланолмай юрибман, дўстим”.
Ҳа, азизлар! Аллоҳ таоло эркакни аёл учун, аёлни эркак учун неъмат қилиб берган. Тўғри, баъзилар бир-бирларининг камчиликларидан шикоят қилиб қолишади. Аммо ҳеч ким бенуқсон эмас. Мукаммал аёлни ҳам, эркакни ҳам ахтарманг бу дунёда. Ҳикояда келганидек, баъзида эр учун бир жуфти ҳалол бутун дунёдаги аёллардан афзал бўлиши мумкин. Шундай экан, аҳли аёлимизни қадрлайлик. Зеро, у ҳам кимнингдир фарзанди, болаларимизнинг онаси. Энг муҳими, Аллоҳнинг бизга берган омонатидир.
Акбаршоҳ РАСУЛОВ