Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo'lsin.
Payg'ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo'lsin.
Ibn Mas'ud Kosoniy “Badoi'”da: “Tahorat qiluvchidan talab qilinadigan narsa poklik. “Bismilloh”ni aytishning bunga daxli yo'q. Sababi suv pok yaratilgan. Suvning poklashi banda amaliga bog'liq emas”, degan. Bu bilan tahoratni “bismillah” bilan boshlash shart emas, balki fazilatdir, deyilmoqchi.
Abu Hurayra roziyallohu anhu Rasululloh sollallohu alayhi va sallamdan rivoyat qiladi: “Tahorati yo'q kishi uchun namoz yo'q. Alloh taoloning ismini zikr qilmagan kishi uchun tahorat yo'q”(Abu Dovud, Termiziy, Ibn Moja, Ahmad, Hokim, Doraqutniy, Tabaroniy “Kabiyr”da rivoyat qilgan. Hadis sanadi sahih).
Ushbu hadisni ulamolar ikki xil talqin qilishgan. Ba'zilar: “Hadisga ko'ra, “bismillah”ni aytmagan kishining tahorati durust bo'lmaydi”, deyishsa, boshqa toifalar: “Bu erdagi inkor komillikni inkor qilishdir. “Bismillah”ni aytmagan bandaning tahorati mukammal bo'lmaydi, savobni to'liq ololmaydi”, deyishgan.
Ahli zohirlar, xususan imom Ahmad ibn Hanbalga ko'ra, “bismillah” aytmasa, tahorat durust bo'lmaydi. Ba'zilar buni mustahab, deyishgan. Ishoq aytadi: “Agar “bismilloh”ni atayin tark qilsa, tahoratini qaytadan qiladi. Agar esidan chiqib qolsa, uning tahorati joizdir”. Valiyyulloh Dehlaviy “Hujjatullohil balig'o” kitobida: “Ushbu hadis tahoratda “bismilloh” aytish rukn yoki shartligiga etarli dalildir. Balki u tahoratning komil bo'lmasligini anglatishi ham mumkin. Lekin men bu ta'vilga qo'shilmayman. Chunki u ancha uzoq ta'vildir”, degan. Imom Molik: “Tahoratda “bismilloh” deyish farz. Agar unutsa, qalb bilan “bismilloh” deyish til bilan aytish o'rniga o'tadi”, degan.
Hasan Basriy, Ishoq ibn Rohvayh va ahli zohirlar tahoratda “bismilloh” aytish vojibligini aytishgan. Hanafiy, shofe'iy va molikiylar uni sunnat, deyishgan. Bunga ular bir necha rivoyatlarni dalil qilib keltirishadi. Ana o'sha rivoyatlarning eng kuchlisi shuki, Usmon va Ali roziyallohu anhumolar tomonidan Rasululloh sollallohu alayhi va sallamning tahorat qilishlari haqida keltirilgan rivoyatlarda “bismilloh” zikr qilinmagan. Agar tahoratdan oldin ushbu kalimani aytish shart bo'lganida, Payg'ambarimiz sollallohu alayhi va sallam uni aytgan va sahobalar ham “bismillah”ni qoldirmasdan o'z rivoyatlarida zikr qilgan bo'lar edilar.
Oisha roziyallohu anho rivoyat qiladi: “Rasululloh sollallohu alayhi va sallam tahorat qilmoqchi bo'lsalar, “bismillah” der edilar” (Doraqutniy “Sunan”da rivoyat qilgan).
U zotning odatlari shunday edi. Har bir ibodatdan oldin Alloh taolo ismini zikr qilar edilar.
Abu Hurayra roziyallohu anhu Rasululloh sollallohu alayhi va sallamdan rivoyat qiladi: “Allohning nomini zikr qilmagan tahorat olmabdi. Tahorat olmagan namoz o'qimabdi. Meni yaxshi ko'rmagan menga imon keltirmabdi. Ansorlarni yaxshi ko'rmagan meni (ham) yaxshi ko'rmabdi”(Doraqutniy “Sunan”da rivoyat qilgan. Hadis sanadi zaif).
Ibn Umar roziyallohu anhu Rasululloh sollallohu alayhi va sallamdan rivoyat qiladi: “Kim tahorat qilib, tahoratida Allohning ismini zikr qilsa, (o'sha tahorati butun) badani uchun poklik bo'ladi. Kimki tahorat qilib, unda Allohning ismini zikr qilmasa, (faqat o'sha yuvgan) a'zolari uchun poklik bo'ladi”(Doraqutniy “Sunan”da rivoyat qilgan).
Yana Abu Hurayra roziyallohu anhu Rasululloh sollallohu alayhi va sallamdan rivoyat qiladi: “Kimki tahorat qilib, Alloh ismini zikr qilsa, uning butun jasadi poklanadi. Agar tahorat paytida Alloh ismini zikr qilmasa, faqat tahorat o'rnigina(ya'ni, tahoratda yuvilgan a'zolargina)poklanadi”(Doraqutniy “Sunan”da rivoyat qilgan. Hadis sanadi zaif).
Ushbu hadis tahoratda “bismilloh” deyish sunnat, deganlarning fikrini tasdiqlovchi hujjatdir.
Kim tahorat avvalida “bismilloh”, desa, uning butun badani, tahoratda yuvmagan a'zolari ham poklanadi. Agar “bismilloh”ni zikr qilmasa, faqat tahoratda yuvgan a'zolarigina poklanadi. Bu ham “bismilloh” aytilmay qilingan tahorat to'g'ri bo'lishi, ammo mukammal bo'lmay qolishini anglatadi.
Abdulloh ibn Mas'ud roziyallohu anhu rivoyat qiladi: “Men Rasululloh sollallohu alayhi va sallamning: “Agar sizlardan biron kishi tahorat qilsa, Allohning ismini zikr qilsin. Shunda (tahorat) uning butun badanini poklaydi. Agar tahoratida Allohning ismini zikr qilmasa, badanining faqat suv tekkan joyigina poklanadi. Agar tahoratdan forig' bo'lsa, “Laa ilaaha illallohu va anna Muhammadan 'abduhu va Rasuluhu”, deb shahodat keltirsin. Agar shunday desa, unga osmon eshiklari ochiladi”, deb aytganlarini eshitganman” (Doraqutniy “Sunan”da rivoyat qilgan).
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: “Rasululloh sollallohu alayhi va sallam: “Ey Abu Hurayra, agar tahorat qilsang, “bismillaah val-hamdu lillaah”, deb aytgin. Shunda amallaringni yozib turuvchi farishtalar tahorating singunicha senga yaxshilik (ajr-savob) yozishdan to'xtamaydi”, dedilar” (Tabaroniy “Mu'jam”da rivoyat qilgan. Haysamiy rivoyat sanadini hasan, degan).
Tahoratni “bismillaah” deb boshlash shart emas, ammo mazkur ibodatni Allohning ismi bilan boshlash afzal. Ushbu rivoyatda aytilishicha, kim tahoratni “bismillaahi val-hamdu lillaah” deb boshlasa, banda amallarini nomai a'moliga yozib turuvchi farishtalar banda tahorati singunicha uning haqqiga yaxshilik, mukofot va savoblar yozib turar ekan. Bu xushxabar har birimizni tahoratni “bismillaah” bilan boshlashga undashi lozim.
“Bismilloh”ni tahorat avvalida aytish kerak. Agar ba'zi a'zolarni yuvgandan so'ng eslab, keyin aytsa, sunnatni bajarmagan sanaladi . Ammo tahorat boshida unutsa, eslagan chog'ida aytib qo'yaverish kerak. Tahorat qilib bo'lguncha aytishga ulgursa bas, shunda tahorati “bismilloh”dan xoli bo'lmaydi .
“Bismilloh” kalimasi istinjodan oldin yoki keyin aytilishi borasida ixtilof qilingan. Ba'zilar: “U istinjodan avval aytiladi. Sababi istinjo tahoratni ochuvchi sunnatdir”, desa, yana ba'zi toifa ulamolar: “Istinjodan so'ng aytiladi. Chunki istinjoda avrat ochiladi. Hurmat yuzasidan bunday holatda Alloh nomi tilga olinmaydi”, deyishgan. Aslida ikkala fikr ham to'g'ri. Faqat istinjodan oldingi “bismilloh”ni hojatxonada emas, balki tashqarida aytib olinsa, yaxshi bo'ladi. Istinjodan so'ng qo'llarni yuvayotganda ham yana bir bor Alloh nomi zikr qilinsa, maqsadga muvofiq bo'ladi.
Odilxon qori Yunusxon o'g'li
Abdurrazzoq San’oniy aytadi: Ali ibn Husayn roziyallohu anhum namoz uchun tahorat qilayotgan edi. Shu payt suv quyib turgan joriya qo‘lidan obdasta tushib ketib, uning yuziga ozgina shikast yetkazdi. Ali ibn Husayn boshini ko‘tarib, joriyaga qaradi. Joriya vaziyatni yumshatish maqsadida Qur’oni karim oyatlaridan o‘qidi: “... G‘azablarini yutadigan...” (Oli Imron surasi, 134-oyat). Ali ibn Husayn roziyallohu anhum jimgina javob berdi: “G‘azabimni bosdim”.
Joriya oyatning davomini o‘qidi: “...odamlar-ni (xato va kamchiliklarini) afv etadiganlardir...”.
U kishi dedi: “Men seni afv etdim”.
Joriya oyatning oxirini o‘qidi: “Alloh ezgulik qiluvchilarni sevar”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum dedi: “Bor, sen Allox yo‘lida ozodsan”.
Abdulloh ibn Ato aytadi: “Ali ibn Husaynning bir g‘ulomi (quli) xatoga yo‘l qo‘ydi va jazoga loyiq bo‘ldi. Ali ibn Husayn qamchini oldi. So‘ng u zot bunday oyatni o‘qidi: “(Ey Muhammad!) Imon keltirgan kishilarga ayting, ular Alloh kunlari (qiyomat)dan umid qilmaydigan kimsalarni kechirib yuboraversinlar! Shunda (u sabrli) kishilarni qilgan ishlari (kechirishlari) sababli mukofotlagay!” (Josiya surasi, 14-oyat).
Qul esa dedi: “Men bunday emasman, men Allohning rahmatidan umidvorman va uning azobidan qo‘rqaman”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum qamchini tashlab yubordi va dedi: “Sen Alloh yo‘lida ozodsan”.
Muso ibn Dovud aytadi: Ali ibn Husayn xizmatkorini ikki marta chakirdi, u javob bermadi. Uchinchi marta chaqirgach javob qildi. Ali ibn Husayn unga dedi: “Ey o‘g‘lim, ovozimni eshitmadingmi?”.
Xizmatkor: “Eshitdim”, dedi.
Ali ibn Husayn so‘radi: “Nega javob bermading?”.
Xizmatkor: “Sizning shafqatingizga ishondim”, dedi.
Abdulg‘ofir ibn Qosim aytadi: Ali ibn Husayn masjiddan chiqib ketayotgan edi. Bir odam kelib uni haqorat qildi. Shunda Alining xizmatkor va qullari unga tashlanishdi.
Ali ibn Husayn ularni to‘xtatdi va bunday dedi: “Bas qilinglar, uning holatiga qaranglar”.
So‘ngra o‘sha odamga dedi: “Bizda siz bilmagan yana ko‘p narsalar bor. Agar sizga yordam kerak bo‘lsa, ayting, yordam beraylik”. O‘sha odam xatosini anglab, uyaldi va ortiga qaytdi.
Ali ibn Husayn uni yoniga chaqirib, o‘zi kiyib turgan chakmonini yelkasiga tashladi va ming dirham pul berdirdi.
Abu Ya’qub Muzaniy deydi: Hasan ibn Hasan bilan Ali ibn Husayn o‘rtasida bir oz noxushlik bo‘lib qoldi. Hasan bir kuni masjidda Ali ibn Husaynning yoniga keldi, uni turli so‘zlar bilan haqorat qildi. Ali ibn Husayn esa unga bir og‘iz ham javob qaytarmadi.
So‘ngra Hasan chiqib ketdi. Kechasi u alining uyiga bordi va eshigini qoqdi. Ali ibn Husayn eshikni ochib chiqdi. Hasan unga:
- Ey aka, agar siz haqiqatan ham men aytganlarimdek bo‘lsangiz, Alloh meni mag‘firat qilsin. Agar men yolg‘onchi bo‘lsam, Allox sizni mag‘firat qilsin, dedi va ketdi.
Ali ibn Husayn ortidan borib, yetib oldi va uni og‘ushiga oldi. Ikkovi yig‘lab yuborishdi. Shunda Hasan:
- Qasamki, endi siz xafa bo‘ladigan biron ish qilmayman, - dedi.
Ali esa unga: - Sen ham menga aytgan so‘zla ring uchun halollikdasan,- dedi.
Ibn Abi Dunyo rivoyat qiladi: Ali ibn Husaynning xizmatkori shoshgan holda oshxonadan temir pechni olib kelayotgan edi. Kutilmaganda temir pech tushib ketdi ketdi va narigi tomondan pastga tushib kelayotgan Ali ibn Husayn o‘g‘lining boshiga tegib, jarohat yetkazdi. Oqibatda u halok bo‘ldi. Mehmonlar bilan suhbatlashib o‘tirgan Ali ibn Husayn o‘rnidan sakrab turib, xizmatkorga dedi: “Sen ozodsan. Bu ishni qasddan qilmaganingni bilaman”. So‘ngra Ali ibn Husayn mayyitni dafn etish tadorigini ko‘rdi.
Shayx Mahmud MISRIYning “Solih va solihalar hayotlaridan qissalar”
nomli asaridan Ilyosxon AHMЕDOV tarjimasi.