Harami sharifda namoz o'qiyotganimizda bir yosh arab bolaning telefoni jiringlab qoldi. Uning yuragiga vahima tushdi. O'sha erdagi namoz o'qib turgan hojilarning ham fikrlari bo'lindi. – Namozda telefon jiringlasa, o'sha erdagi namozxonlarning diqqati, albatta, bo'linadi. Chunki undan taralayotgan musiqa diqqatni jalb qilish uchun qo'yilgan-da. – So'ng haligi bola namoz o'qiyotgan holatida qo'lini cho'ntagiga soldi, telefonini oldi va og'ziga yaqin olib kelib “men namoz o'qiyapman” dedi-da, yana cho'ntagiga solib qo'ydi. Bunday holatda uning namozi nima bo'ldi?!

Yana bir voqea! Insonlar Baytullohning eshigi oldiga yaqinlashib, tavba qilib, yig'lab duo qilayotganlarida, shu payt bir o'spirinning telefoni jiringlab ketdi. Uning telefonidan hind qo'shig'i yangradi. E'tibor qarataylik, balki bu narsalar aynan ibodatlarimizni samarasiz bo'lishi uchun ham shaytonga qo'l kelmayaptimikin?!

Qanchadan-qancha kishilarni ko'ramiz, tavof qila turib bor e'tibori ibodatda emas, Alloh taoloda emas. Aksincha, telefonida, internetda, izoh qoldirishda. Maqomi Ibrohimda, Hatim yonida, Hajarul Asvad izdihomida ham shu holat. U o'sha ibodatlarni faqat jismonan bajaryapti, xolos. Uning bor diqqat-e'tibori telfonida. Kimgadir xat yozyapti yoki kimnidir eshityapti. Axir, ibodatning asl mohiyati qayerda qoldi?!

Alloh taoloning marhamatini, rahmatini fikrlab, chin ko'ngildan tavba qilish qayerda qoldi?!

"Sharm va hayo” kitobidan