Hazratimiz Usmonxon Alimov rahimahulloh muftiylik lavozimida boshqalardan ko'ra eng uzoq muddat faoliyat yuritdilar, desak, xato bo'lmaydi. U kishi 15 yil davomida O'zbekiston musulmonlari idorasida din yo'lida xizmat qildilar.
Biz ko'p safarlarda birga bo'ldik. Hazrat kim bilan qanday muomala qilishni bilardilar, zamonaviy til bilan aytganda, aqlli diplomat edilar. Dunyo sahnalaridagi nutqlari ham g'oyat tushunarli, chiroyli edi. Bir so'z bilan aytganda, Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning munosib avlodlari edilar. U kishining xatti-harakatlarida go'zal payg'ambarona xulqni ko'rardingiz.
Muftiylik faoliyatlari davomida hazratning rahbarliklari ostida ko'pgina xayrli ishlarni birgalikda amalga oshirdik. Jumladan, eng avvalo masjidlar obod bo'ldi, bunda tahoratxonalarga alohida e'tibor qaratildi, yangi-yangi masjidlar bino qilindi. Yana ko'plab ma'rifiy, diniy, tarbiyaviy ruhdagi kitoblarni chop etdik. Hususan, u kishining qalamlariga mansub bo'lgan “Tafsiri Irfon” kitobini alohida tilga olish zarur. Yo bo'lmasa, Qur'on musobaqalarining keng ko'lamda, omma ichida o'tkazilganini ham ta'kidlash joiz.
O'zbekiston musulmonlari idorasi o'zini-o'zi boqsin, birovga qaram bo'lmasin, degan maqsadda Qibray tumanida yordamchi xo'jalik erlarini obod qilish, issiqxonalar qilish, poliz ekinlarini etishtirish, otxonalar va boshqa chorva fermalari, tikuv tsexlari kabi ishlab chiqarishlarni hazratning tashabbuslari bilan amalga oshirdik. Idora binosi ham qayta ta'mirlanib, zamonaviy ko'rinishga ega bo'ldi.
Hususan, Diniy idora nashriyoti qoshida “Shamsuddinxon Boboxonov” nomli bosmaxonani tashkil qilish muftiy hazratlarining katta niyatlari bo'lgan edi. “Bolam, shu bosmaxona tezroq ishga tushsa, u erda mushaflar va boshqa diniy kitoblar chop etilganini ko'rsam”, degandilar. Mana, Allohga shukr, bu xayrli ishimizni o'z ko'zlari bilan ko'rdilar.
Hazrat avliyo inson edilar. Oxirgi yillarda mo'ljallagan ishlarimizni tez-tez bitirishimizni istardilar. “Meni yaqinda topolmay qolasizlar. Shuning uchun xayrli rejalarimizni tezroq amalga oshiraylik”, deb ta'kidlardilar...
O'zlari tug'ilib o'sgan Samarqand viloyati Ishtixon tumanidagi “Eshoni Temirxon To'ra” jome masjidini qayta ta'mirlab, yonidagi qabristonni ham obod qilganimizdan so'ng meni yonlariga chaqirdilar. O'shanda dadalarining qabrlari oldidagi joyni ko'rsatib: “Bolam, meni vaqti kelib shu erga dafn etinglar. Bu senga vasiyatim”, deb tayinlagandilar.
Ha, hammasini sezgan ekanlar. Shu masjidni ta'mirlayotganimizda ham “Tez-tez ishni tugatinglar”, deganlari hamon qulog'imda. Betob bo'lganlarida yonlarida turib, vafotlaridan so'ng u kishini olib kelib, o'zlari ko'rsatgan erga, ya'ni dadalarining yonlariga dafn etdik – vasiyatlarini bajardik, alhamdulilloh.
Hazrat bilan boshlab qo'ygan yana talaygina xayrli ishlarimiz bor. Hudo xohlasa, ularni bekamu ko'st bajarishga, oxiriga etkazib, ruhlarini shod etishga harakat qilaman.
Alloh taolo hazratimizni rahmatlarga burkasin. Qilgan xayrli, ezgu ishlarining ajrlarini o'zlariga hamroh qilsin. O'zi hammamizdan rozi bo'lsin, dinining yo'lida xizmatlarimizni davomli etsin. Omin!
Rustam hoji JAMILOV,
O'zbekiston musulmonlari idorasi Ish boshqaruvchisi
Otalari ularga birinchi maktubni yubordi. Lekin ular uni o‘qish uchun ochmadilar, balki har birlari maktubni peshonalariga surtib: “Bu buyuk habibimizdandir”, dedilar. Ushbu xatning ko‘rinishiga nazar qilib, uni chiroyli qutiga solib qo‘yishdi. Bolalar boshqa paytlarda maktubning changini artish uchun olishar va yana joyiga qo‘yib qo‘yishardi. Otalari oilasiga yuborgan hamma xatlarni shunday qilishdi.
Yillar o‘tdi. Ota uyga qaytdi. Lekin ulardan birgina farzand qolgandi. Ota undan so‘radi:
– Onang qayerda?
O‘g‘il dedi:
– Ular qattiq kasal bo‘ldilar. Bizda onamni davolash uchun mablag‘ topilmadi va vafot etdilar.
Ota dedi:
– Birinchi maktubimni ochmadingizmi?! Men sizlarga katta mablag‘ yuborgan edim-ku!
O‘g‘il dedi:
– Yo‘q!
Ota yana so‘radi:
– Ukang qayerda?
O‘g‘il dedi:
– Siz uning ba’zi o‘rtoqlarini tanirdingiz. Onamning o‘limidan keyin unga nasihat qiladigan va uni to‘g‘ri yo‘lga soladigan kimsa topilmadi. U do‘stlari bilan ketdi.
Ota hayratlanib dedi:
– Nima uchun?! Yomon o‘rtoqlarini tark qilib, mening oldimga kelishini yozgan maktubimni o‘qimadingizmi?
O‘g‘il javoban:
– Yo‘q, – dedi.
Ota dedi:
– La havla va la quvvata illa billah. Opang qayerda?
O‘g‘il dedi:
– Turmushga chiqish uchun maslahat so‘ragan haligi yigit bilan nikohlandi va u hozir baxtsiz yashayapti.
Ota darg‘azab bo‘lib dedi:
– Sizlarga bu yigitning obro‘si, xulqi yomonligi va bu to‘yga noroziligim haqida yozgan xatimni o‘qimadingizmi?
O‘g‘il dedi:
– Yo‘q! Biz xatlaringizni bir chiroyli qutida saqladik. Doim uni ziynatladik, peshonamizga surtdik, lekin o‘qimadik.
Bu oilaning ahvoli, uning birligi qanday tarqalib ketgani, otaning maktubini o‘qimay, undan manfaat olmay, balki uni muqaddaslab, unda yozilganlarga amal qilmay, hayotlarini qiyinlashtirganliklari haqida tafakkur qildim. So‘ng stol ustidagi chiroyli qutiga solib qo‘yilgan Qur’oni Karimga nazar soldim... Sho‘rim qurisin!
Albatta, men Allohning Maktubiga anavi bolalar otalarining xatlariga muomala qilganlari kabi munosabatda bo‘lyapman. Men Mus'hafni stolim ustiga qo‘yganman-u, lekin uni o‘qimayman, undagi narsalardan foydalanmayman ham. Axir, u butun hayotimning dasturi-ku!
Robbimga istig‘for aytdim. Mus'hafni ochdim va hech qachon uni tark etmaslikka qaror qildim.
Arab tilidan Ziyoda Mirahmatova tarjimasi