Mo'min-musulmonlar bir-biri bilan ko'rishganda bir-biriga salom berib, o'zaro tinchlik, omonlik tilaydi, Haq taolodan yurtga tinchlik, obodlik so'rab duoi xayrlar, har bir yaxshilik ustida tinchlik bo'lsin deya, yaxshi niyatlar qiladi. Bu, albatta, bejiz emas.
Negaki har bir inson hayoti davomida ezgu maqsad, orzu-istaklariga etish uchun harakat qiladi. Buning uchun unga eng katta tayanch – tinchlik muhitidir. Osoyishtalik hukm surgan oila bardavom va mustahkam, el-yurtning tinchligi esa mamlakat taraqqiyoti, aholi turmush farovonligiga sabab bo'ladi.
Alloh asrasin, oila va yurt notinch bo'lsa, hayot lazzatini tasavvur qilib bo'lmaydi. Hatto kishi biror luqmasini xotirjam yutolmaydi.
Islom dinida tinchlikni ulug'lash komil mo'minlikning muhim belgilaridan hisoblanadi. Tinchlikni qadrlash, osoyishta hayot uchun shukronalik uni saqlab qolish va mustahkamlashning zaruriy shartidir. Dinimiz ta'limotida masalaning bu jihatiga ham alohida e'tibor berilgan.
Qur'on karimda marhamat qilinadi: “Qachon (Biz) insonga (tinchlik, salomatlik, farovonlikni) in'om etsak, u (shukr qilishdan) yuz o'girib, o'z holicha ketur. Qachon unga (xastalik, kambag'allik kabi) biror yomonlik etsa, noumid bo'lur” (Isro surasi, 83-oyat).
Yurtimizda tinchlik-osoyishtalik barqarorligini ta'minlash yo'lida katta ish olib borilmoqda. Shunga ko'ra biz ham tinch, osoyishta va farovon hayotning qadriga etib, uning davomiyligiga o'z hissamizni qo'shmog'imiz lozim.
Tinchlik va xotirjamlik ulug' ne'mat ekanini hammamiz yaxshi bilamiz, ammo uning qadriga etish lozimligini ayrimlar tushunmaydi. Payg'ambarimiz sollallohu alayhi va sallam ta'kidlaganlaridek: “Ikki ne'mat borki, ko'pchilik odamlar uning qadriga etmaydi. U sihat-salomatlik va xotirjamlikdir” (Imom Buxoriy va Imom Termiziy rivoyati). Ushbu ne'matlar qaror topgan yurtda xotirjamlik hukm suradi, farzandlar emin-erkin kamolga erishadi, oqibatda, jamiyatda har tomonlama yuksalish va rivojlanish ro'y beradi.
Dinimizda tinchlikka bo'lgan e'tibor nechog'lik katta bo'lish bilan birga bag'rikenglik uning negizidir. Inson o'zidagi ne'matning qadrini uning ustida mulohaza yuritish, undan o'zgalar ham bahramand yoki bebahra ekanini o'ylab ko'rish bilan his etadi.
Barcha ezgu ishlar ro'yobga chiqishining boisi osoyishtalikdir. Shu bois insonlar nafaqat mavjud tinchlikning qadriga etishi, balki unga noshukrlik qilib futur etkazishdan saqlanishi lozim. Abu Hurayra roziyallohu anhu rivoyat qiladi. Rasululloh sollallohu alayhi va sallam: “Ey, Parvardigor! Dunyo va oxiratda tinch va omonda qilgin” deb qilingan duodan ko'ra afzalroq duo yo'qdir”, dedilar (Imom Bayhaqiy rivoyati).
Bugungi tahlikali davrda insoniyat uchun tinchlik va xotirjamlik suv va havodek zarur. Farzandlarimiz, yon-atrofdagi kishilarga ushbu ne'matlarning qadriga etib, uni asrab- avaylash zimmamizdagi burchi ekanini tushuntirishimiz lozim.
Qur'oni karimda Ibrohim alayhissalom tilidan Vatanlari haqiga bunday duo qilgan: “Eslang: Ibrohim: “Ey, Rabbim, bu (Makka)ni tinchlik shahri qilgin va uning aholisidan Allohga va oxirat kuniga ishonuvchilarga (turli) mevalardan rizq qilib bergin” (Baqara surasi, 126-oyat). Oyati karimada Haq taolo Payg'ambarimiz alayhissalomga o'tgan payg'ambarlar hayotidan xabardor qilib, ummatlarini ulug' ne'matlar tinchlik va xotirjamlikni qadrlab, asrab-avaylab hayot kechirishga undalmoqda. Ibrohim alayhissalom yashagan davrda Makka tinch shaharlardan bo'lgan. Shunday bo'lsada, tinchliki doimo so'rab duo qilish muhim ekaniga dalolatdir.
Demak, ushbu buyuk ikki ne'mat bardavom bo'lishi uchun insondan shukr va qadrlash, tinchlik hukm surib turgan joyga yana tinchlik so'rab duo qilish dinimizning eng dolzarb talabidir. Ayniqsa, dinimizni niqob qilib, o'zlarining g'arazli maqsadlariga erishishga urinayotgan firqa va oqimlarga qarshi doimo sergak va hushyor turish zarurligini doimo yodda tutmoq lozim.
Qur'oni karimda: “... Ezgulik va taqvo (yo'li)da hamkorlik qilingiz, gunoh va adovat (yo'li)da hamkorlik qilmangiz! Allohdan qo'rqingiz! Albatta, Alloh azobi qattiq zotdir”, deya marhamat qilinadi (Moida surasi, 2-oyat). Oyati karimada aytilganidek, ezgu niyat yo'lida va taqvo yo'lida hamkorlik qilish er yuzida tinchlik va xotirjamlikni barqaror bo'lishiga bosh omil bo'ladi.
Bashariyat barcha narsasi: aql-zakovat, mol-dunyo va kuch-quvvatini sarflashiga haqli bo'lgan ushbu ulug' ne'matlar bardavom bo'lishi uchun uning sabablarini ham davomli bajarilishi lozim. Buning uchun insonlar, ayniqsa, yosh avlod, Haq taoloning toatida bo'lishga targ'ib qilish, ma'siyat ishlardan qaytarish, ne'matlarni qadrlash ruhida tarbiyalash lozim. Bu borada har bir inson o'zining burchi va majburiyatlarini yaxshi bilishi va unga qat'iy amal qilishi dinimiz tavsiyasidir.
Payg'ambarimiz sollallohu alayhi va sallam: “Kim oilasi tinch, jasadi salomat va huzurida bir kunlik taomi bor holatda tong ottirsa, unga dunyo to'lig'icha berilibdi”, deganlar (Imom Buxoriy rivoyati).
Jahonda ro'y berib turgan notinchlik, kishi dilini xufton qiladigan holatda g'aflatda qolish hech kimning haqqi yo'q. Mamlakat, oila va insonlarni halokat va falokatga uchratadigan eng yomon musibatlardan bu – beparvolik, g'aflat, loqaydlik va shunga oid yomon hislatlardir. Bu ko'zga ko'rinmaydigan illat, kasallikdir desak mubolag'a bo'lmaydi.
Ushbu yomon illatlardan barchamiz xolos bo'lishimiz lozim va lobuddir. Zero, dinimiz beparvolik, g'aflat, loqaydliklardan qat'iy qaytarib, uni ulamolar orqali muaolaja qilishga targ'ib etadi.
Hulosa qiladigan bo'lsak, tinchlik va xotirjamlik amaliy shukr talab qiladigan ne'matlardandir. Uni ado etish barchaning zimmasiga farz. Yoshi ulug' insonlar ushbu ikki ulug' ne'matning mustahkamligini so'rab ko'proq duo qilishi, yoshlar o'zining halol mehnati, Vatanga har jabhada sharaf bilan xizmat qilishga astoydil bel bog'lash bilan bu ne'matning shukrini ado etgan bo'lamiz, inshoalloh.
Alloh taolo yurtimiz tinchligini bardavom, xalqimiz hayotini faravon qilsin.
Isomiddin AHROROV,
O'zbekiston musulmonlari idorasi
Kadrlar bo'limi mudiri
Abdurrazzoq San’oniy aytadi: Ali ibn Husayn roziyallohu anhum namoz uchun tahorat qilayotgan edi. Shu payt suv quyib turgan joriya qo‘lidan obdasta tushib ketib, uning yuziga ozgina shikast yetkazdi. Ali ibn Husayn boshini ko‘tarib, joriyaga qaradi. Joriya vaziyatni yumshatish maqsadida Qur’oni karim oyatlaridan o‘qidi: “... G‘azablarini yutadigan...” (Oli Imron surasi, 134-oyat). Ali ibn Husayn roziyallohu anhum jimgina javob berdi: “G‘azabimni bosdim”.
Joriya oyatning davomini o‘qidi: “...odamlar-ni (xato va kamchiliklarini) afv etadiganlardir...”.
U kishi dedi: “Men seni afv etdim”.
Joriya oyatning oxirini o‘qidi: “Alloh ezgulik qiluvchilarni sevar”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum dedi: “Bor, sen Allox yo‘lida ozodsan”.
Abdulloh ibn Ato aytadi: “Ali ibn Husaynning bir g‘ulomi (quli) xatoga yo‘l qo‘ydi va jazoga loyiq bo‘ldi. Ali ibn Husayn qamchini oldi. So‘ng u zot bunday oyatni o‘qidi: “(Ey Muhammad!) Imon keltirgan kishilarga ayting, ular Alloh kunlari (qiyomat)dan umid qilmaydigan kimsalarni kechirib yuboraversinlar! Shunda (u sabrli) kishilarni qilgan ishlari (kechirishlari) sababli mukofotlagay!” (Josiya surasi, 14-oyat).
Qul esa dedi: “Men bunday emasman, men Allohning rahmatidan umidvorman va uning azobidan qo‘rqaman”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum qamchini tashlab yubordi va dedi: “Sen Alloh yo‘lida ozodsan”.
Muso ibn Dovud aytadi: Ali ibn Husayn xizmatkorini ikki marta chakirdi, u javob bermadi. Uchinchi marta chaqirgach javob qildi. Ali ibn Husayn unga dedi: “Ey o‘g‘lim, ovozimni eshitmadingmi?”.
Xizmatkor: “Eshitdim”, dedi.
Ali ibn Husayn so‘radi: “Nega javob bermading?”.
Xizmatkor: “Sizning shafqatingizga ishondim”, dedi.
Abdulg‘ofir ibn Qosim aytadi: Ali ibn Husayn masjiddan chiqib ketayotgan edi. Bir odam kelib uni haqorat qildi. Shunda Alining xizmatkor va qullari unga tashlanishdi.
Ali ibn Husayn ularni to‘xtatdi va bunday dedi: “Bas qilinglar, uning holatiga qaranglar”.
So‘ngra o‘sha odamga dedi: “Bizda siz bilmagan yana ko‘p narsalar bor. Agar sizga yordam kerak bo‘lsa, ayting, yordam beraylik”. O‘sha odam xatosini anglab, uyaldi va ortiga qaytdi.
Ali ibn Husayn uni yoniga chaqirib, o‘zi kiyib turgan chakmonini yelkasiga tashladi va ming dirham pul berdirdi.
Abu Ya’qub Muzaniy deydi: Hasan ibn Hasan bilan Ali ibn Husayn o‘rtasida bir oz noxushlik bo‘lib qoldi. Hasan bir kuni masjidda Ali ibn Husaynning yoniga keldi, uni turli so‘zlar bilan haqorat qildi. Ali ibn Husayn esa unga bir og‘iz ham javob qaytarmadi.
So‘ngra Hasan chiqib ketdi. Kechasi u alining uyiga bordi va eshigini qoqdi. Ali ibn Husayn eshikni ochib chiqdi. Hasan unga:
- Ey aka, agar siz haqiqatan ham men aytganlarimdek bo‘lsangiz, Alloh meni mag‘firat qilsin. Agar men yolg‘onchi bo‘lsam, Allox sizni mag‘firat qilsin, dedi va ketdi.
Ali ibn Husayn ortidan borib, yetib oldi va uni og‘ushiga oldi. Ikkovi yig‘lab yuborishdi. Shunda Hasan:
- Qasamki, endi siz xafa bo‘ladigan biron ish qilmayman, - dedi.
Ali esa unga: - Sen ham menga aytgan so‘zla ring uchun halollikdasan,- dedi.
Ibn Abi Dunyo rivoyat qiladi: Ali ibn Husaynning xizmatkori shoshgan holda oshxonadan temir pechni olib kelayotgan edi. Kutilmaganda temir pech tushib ketdi ketdi va narigi tomondan pastga tushib kelayotgan Ali ibn Husayn o‘g‘lining boshiga tegib, jarohat yetkazdi. Oqibatda u halok bo‘ldi. Mehmonlar bilan suhbatlashib o‘tirgan Ali ibn Husayn o‘rnidan sakrab turib, xizmatkorga dedi: “Sen ozodsan. Bu ishni qasddan qilmaganingni bilaman”. So‘ngra Ali ibn Husayn mayyitni dafn etish tadorigini ko‘rdi.
Shayx Mahmud MISRIYning “Solih va solihalar hayotlaridan qissalar”
nomli asaridan Ilyosxon AHMЕDOV tarjimasi.