Mag'rur nafs – kasallikka chalingan nafsdir. Bu illat bir lahzalik zavq olish istagida va o'z xohish-istaklarini qondirish uchun boshqalarning xohishlariga zarar etkazishda namoyon bo'ladi.
Muolaja uslubi
Shuni unutmaslik kerakki, Alloh taolo boyligi bilan odamlarni kamsituvchi, ularga pastnazar bilan qaraydigan insonlarni yoqtirmaydi. Bu haqda Alloh taolo aytadi: «Albatta, Qorun Muso qavmidan edi. Bas, u (qavm)larga kibr qildi. Biz xazinalardan unga kalitlari baquvvat jamoatga ham og'irlik qiladigan narsalarni ato etgan edik. O'shanda qavmi unga: “Mag'rurlanmagin! Chunki Alloh mag'rurlanuvchilarni suymas”» (Qasos surasi, 76-oyat).
Qorun Muso alayhissalomga amakivachcha edi. Tavrotni yaxshi o'qib, o'rgangan bo'lsa-da, Somiriyga o'xshab munofiq, hasadgo'y va mutakabbir edi. Boyligi shu qadar behisob ediki, xazinalarining kalitlari oltmishta xachirga yuk bo'lardi. Ammo imtihon o'laroq berilgan mol-dunyosi bilan g'ururga ketdi. Alloh va Muso alayhissalomga osiylik hamda mutakabbirlik qilgani uchun uni er yutdi. Alloh taoloning lutf va ehsoniga noshukrlik qilgan va kibrga ketgan insonlar ana shu Qorunga o'xshatiladi.
Demak, mo'min kishi o'tkinchi dunyoning zeb-ziynatlariga muhabbat qo'ymasligi, mol-dunyosi bilan odamlarga mag'rurlanmasligi, ulardan o'zini ustun deb bilmasligi kerak ekan. Balki o'z nafsini poklash, axloqini sayqallash bilan mashg'ul bo'lishi, qilgan gunohlariga afsus-nadomat chekishi va Allohning oldida har bir amali uchun javob berishini unutmasligi lozim. Hamisha o'z nafsini hisob-kitob qilgan, ayb-nuqsonlarini yodidan chiqarmagan insonning qalbi siniq bo'ladi. Bunday bandada mag'rurlanish, kibrlanish illati yo'qoladi.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning o'ziga xos axloqlari – doimo kamtar holda yurardilar.
Buyuk olim Molik ibn Dinor aytadi: "G'amgin bo'lmaydigan qalb halok bo'ladi, xuddi hech kim yashamaydigan uyga o'xshaydi".
Ato Sulaymoniydan: “Nima uchun g'amgin ko'rinasiz?”deb so'rashganida, u kishi: “Axir o'lim – bo'ynimdagi (aniq yo'liqadigan) haq narsa bo'lsa, qabr – uyim bo'lsa, Qiyomat kuni har bir amalim uchun hisob-kitob qilinsam, jahannam ko'prigi esa o'tishim kerak bo'lgan yo'lim bo'lsayu, shu holda mening holim endi nima bo'lishini bilmay tursam, qandoq mahzun bo'lmayin?”deb javob berdilar.
Abu Abdurahmon as-Sulamiyning
“Nafs illatlari va ularning muolajasi” kitobidan
Davron NURMUHAMMAD tarjimasi.
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
O‘lim bir eshik. Barcha insonlar undan o‘tadi. Eh koshki, bu eshikka kirgandan keyin mening uyim qanaqaligi ma’lum bo‘lsa?!
Birodar! Qarang, qabrdagilar bir-birlariga juda yaqin yotishibdi. Lekin ular sirtdan yaqin qo‘shni. Aslida esa, bir-birlarining yoniga ham bora olmaydilar.
Usmon roziyallohu anhu qachon qabr yonidan o‘tsalar, shu darajada yig‘lar edilarki, soqollari ko‘z yoshlaridan ho‘l bo‘lib ketardi.
U kishidan: "Siz nega jannat va do‘zaxni esga olganingizda yig‘lamaysiz. Lekin qabrni ko‘rib yig‘laysiz?" deb so‘rashdi. U kishi shunday dedilar: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: "Qabr oxiratning ilk manzilidir", deganlar. Shunga ko‘ra, agar mayyit qabrdagi azobdan najot topsa, undan keyingi hayot oson bo‘ladi. Agar qabrdagi azobdan najot topa olmasa, u holda undan keyingi hayot qiyin bo‘ladi.
Yana Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: "Men qabrdan ko‘ra daxshatliroq biror manzarani ko‘rmadim", deganlar.
Biz uchun bu qabrlarda ibrat yo‘qmi? Qarang, boy ham, faqir ham, zo‘ravon ham, kuchsiz ham, oq tanli ham, qora tanli ham, podshoh ham, fuqaro ham barcha barobar yotibdi. Ular dunyoga qaytishni xohlaydilar. Boylik jamlash yoki qasr qurish uchun emas, balki, koshki men bir namoz o‘qish uchun muhlat topsam, koshki bizga bir martagina "Subhanalloh" deyish uchun fursat berilsa, deb, shu amallarni qilish uchun dunyoga qaytishni xohlaydilar. Lekin endi iloji yo‘q. Nomai a’mol yopilib bo‘ldi. Ruh jismdan chiqqan. Hayot muhlati tugab bo‘lgan. Endi har bir mayyit o‘z amalining garovi o‘laroq qabrida yotibdi...
«Nasihatlar guldastasi» kitobidan