۞تِلۡكَ ٱلرُّسُلُ فَضَّلۡنَا بَعۡضَهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖۘ مِّنۡهُم مَّن كَلَّمَ ٱللَّهُۖ وَرَفَعَ بَعۡضَهُمۡ دَرَجَٰتٖۚ وَءَاتَيۡنَا عِيسَى ٱبۡنَ مَرۡيَمَ ٱلۡبَيِّنَٰتِ وَأَيَّدۡنَٰهُ بِرُوحِ ٱلۡقُدُسِۗ وَلَوۡ شَآءَ ٱللَّهُ مَا ٱقۡتَتَلَ ٱلَّذِينَ مِنۢ بَعۡدِهِم مِّنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَتۡهُمُ ٱلۡبَيِّنَٰتُ وَلَٰكِنِ ٱخۡتَلَفُواْ فَمِنۡهُم مَّنۡ ءَامَنَ وَمِنۡهُم مَّن كَفَرَۚ وَلَوۡ شَآءَ ٱللَّهُ مَا ٱقۡتَتَلُواْ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ يَفۡعَلُ مَا يُرِيدُ٢٥٣
253. Bular – payg'ambarlar, ulardan ba'zilarini ba'zilaridan afzal qildik. Ulardan Alloh so'zlashganlari ham, martabalarini baland ko'targanlari ham bor. Iso ibn Maryamga ochiq mo''jizalar berdik va uni Muqaddas ruh bilan madadlantirdik. Alloh xohlaganida edi, ulardan keyingilar o'zlariga ravshan hukmlar kelganidan so'ng urushishmas edi. Lekin ularda ixtilof paydo bo'ldi: kimdir imon keltirdi, kimdir kufr keltirdi. Alloh xohlaganida edi, ular urushishmasdi, ammo Alloh nimani xohlasa, shuni qiladi.
Payg'ambarlardan Odam va Muso alayhissalomlar bilan Alloh taolo so'zlashgan. Nabiylardan ba'zilari bir qavmga, ayrimlari bir qishloq yoki shahar ahliga payg'ambar etib yuborilgani holda Islom ummati payg'ambari Muhammad alayhissalom qiyomatgacha barcha asrlar va butun insoniyatga rasul o'laroq tayin etilganlar. Iso alayhissalomga esa o'liklarni tiriltirish, ko'rlar va peslarni davolash, og'ir xastalarni tuzatish, hamisha Jabroil alayhissalomdan madadlanish kabi ochiq mo''jizalar ato qilingan edi.
Alloh taoloning hamma payg'ambarlariga istisnosiz ishonish imon shartlaridan biridir. Payg'ambarlarning vazifasi imon keltirib, toat-ibodat qilgan insonlarga jannat bashoratini qilish, kufr va isyonda bo'lgan insonlarni do'zax azobidan ogoh etish, insonlarga dunyo va din ishlarida ular muhtoj bo'lgan narsalarni bayon etishdir.
Payg'ambarlarning barchasi Odam naslidan, gunoh, kufr, tug'yondan asralgan, pokdir. Aql va ibodatda komildirlar. Ularning barchasi bir dinda, Islom dinidadir. Zero, ularning barchasi o'z qavmlarini faqat Alloh taologa ibodat qilishga, Uning uluhiyatiga, rububiyatiga, ism va sifatlariga shirk keltirmaslikka da'vat qilishgan. Ular zimmalariga yuklangan vazifalarni to'la ado etishgan.
Payg'ambarlardan kimlarga Jabroil alayhissalom vahiy keltirgan bo'lsalar, ular "rasul" deyiladi. Jabroil alayhissalom vahiy keltirmagan, o'zga vositalar orqali vahiy kelgan payg'ambarlar "nabiy" deyiladi. Rasul nabiy deb ham ataladi, ammo nabiy rasul deyilmaydi. Rasullar fazilatda nabiylardan ortiqdir. Kitob kelgan rasullarning fazilati kitob kelmagan rasullarning fazilatidan balanddir. Ulul-azm rasullar barcha rasullardan fazilatlidir. Ulul-azm rasullarning afzali Muhammad mustafo sollallohu alayhi vasallamdirlar.
يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَنفِقُواْ مِمَّا رَزَقۡنَٰكُم مِّن قَبۡلِ أَن يَأۡتِيَ يَوۡمٞ لَّا بَيۡعٞ فِيهِ وَلَا خُلَّةٞ وَلَا شَفَٰعَةٞۗ وَٱلۡكَٰفِرُونَ هُمُ ٱلظَّٰلِمُونَ٢٥٤
254. Ey imon keltirganlar, savdo-sotiq ham, do'stlik va shafoat ham bo'lmaydigan Kun kelmay turib sizlarga rizq etib berganimizdan ehson qilinglar. Kofirlargina o'zlariga zulmkordirlar.
Imon keltirgan saodatli kishilar Alloh o'zlariga rizq qilib bergan narsalardan Uning yo'lida infoq-ehson qilib, oxiratda katta mukofot va ulug' darajalarga erishishadi. Chunki bu narsa faqat dunyo hayotidagina mumkin, xolos. Bu dunyoda mol-mulkini Alloh taolo roziligi yo'lida sarflamagan badbaxt kimsalarga oxiratda na savob-mukofot, na oshna-og'aynilari yordami, na shafoat qiluvchilarning qo'llashi bo'ladi.
O‘tgan solihlardan biri Alloh taoloning ushbu: “...Mast holingizda, to aytayotgan gapingizni biladigan bo‘lmaguningizcha, namozga yaqinlashmang...” (Niso surasi, 43-oyat) oyatini eshitib, bunday dedi: “Qanchadan-qancha namozxonlar borki, ular xamr ichmaganlar, lekin dunyoning mashg‘ulotlari ularni mast qilib qo‘yganidan namozida nima deyayotganini bilmaydi”.
Izoh: Demak, inson nafaqat aroq yoki boshqa mast qiluvchi ichimliklardan, balki dunyoning ko‘plab chalg‘ituvchi, o‘ziga tortuvchi ishlari, tashvishlari va ularni hal qilishga bo‘lgan harakatlar natijasida ham “mast” bo‘lishi mumkin ekan.
Ya’ni, inson shunchalik ko‘p dunyoviy ishlarga sho‘ng‘ib ketadiki, ular uning fikri-yodini egallab oladi va oqibatda u Allohga ibodat qilayotganida ham dunyoni o‘ylayveradi, namozida nima deyayotganini tushunmay qoladi.
Shuningdek, dunyoga bo‘lgan haddan tashqari muhabbat va u bilan band bo‘lish insonning ruhiy holatiga salbiy ta’sir ko‘rsatishini, natijada ibodatlarning qadri va mohiyati ham yo‘qolib qoladi.
Xuddi mast inson kabi, bunday kishi ham o‘zining holatini to‘liq anglab yetmaydi va ibodatning haqiqiy huzuridan mahrum bo‘ladi.
Eslatma: Qur’oni karimdagi: “Mast holingizda, to aytayotgan gapingizni biladigan bo‘lmaguningizcha, namozga yaqinlashmang..” oyati ichkilik xususida nozil bo‘lgan ikkinchi oyatdir.
Agar birinchi oyatda (Baqara surasi, 219-oyat) ichkilikda ko‘p foyda va zararlar bor, ammo uning zarari foydasidan ko‘proq, deyilgan bo‘lsa, bu yerda musulmonlar uchun eng ulug‘ maqom bo‘lgan namoz o‘qish paytida mast holda bo‘lmaslikka buyurish bilan Qur’on uning harom narsa ekanligiga ishora qilib, unga nisbatan mo‘minlarda nafrat uyg‘otmoqda.
Navbatdagi ichkilik to‘g‘risida keladigan oyatda uni harom, deb e’lon qilinadi. Shariatning barcha hukmlari ana o‘sha so‘nggi oyatga asoslanadi.