عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «آيَةُ الْمُنَافِقِ ثَلَاثٌ: إِذَا حَدَّثَ كَذَبَ وَإِذَا وَعَدَ أَخْلَفَ وَإِذَا اؤْتُمِنَ خَانَ» مُتَّفقٌ عَليه
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi:
«Payg'ambar sollallohu alayhi vasallam: «Munofiqning belgisi uchtadir: gapirsa, yolg'on gapiradi, va'da bersa, bajarmaydi, omonat topshirilsa, xiyonat qiladi», dedilar».
Muttafaqun alayhi – Buxoriy va Muslim rivoyat qilishgan.
Munofiq – bu tashida o'zini musulmon va iymon keltirgan shaxs sifatida ko'rsatadigan, lekin aslida iymon keltirmagan va qalbida kofirligicha qolgan kishidir. Arablar islomdan avvalgi davrlarda «munofiq» so'zini Islom kelgandan keyingi ma'nosida tushunmaganlar, ya'ni bu so'z Islom kelishidan oldin o'zini iymon keltirgandek ko'rsatib, aslida kofir bo'lish ma'nosida qo'llanilmagan. Bu so'zning asl o'zagi «nafaq» so'zidan olingan bo'lib, ba'zi kemiruvchilar kavlaydigan inga nisbatan ishlatiladi. Ularning inida ikki teshigi bo'ladi va agar bir teshik tarafdan xavf kelayotganini sezsa ikkinchi teshikdan qochib qoladi. Munofiqning ham ikki yuzi bo'lib, vaziyat taqozosiga ko'ra o'zgartirib turgani uchun shunday nomlangan.
Ulamolar munofiqlik ikki xil ko'rinishda bo'lishini aytadilar:
Birinchisi, inson aslida kofir bo'lgan holatda o'zini iymon keltirgandek tutishi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning davrlaridagi munofiqlar ana shunday bo'lganlar.
Ikkinchisi, hech kim bilmaydigan holat bo'lsa din buyruqlariga to'liq rioya qilmaslik, boshqalar biladigan holatlarda esa to'liq rioya qilish bo'lib, bu ham nifoq deyiladi. Alloma Hattobiy rohimahulloh shu ma'noni zikr qilganlar. Shunga ko'ra birinchi turdagi nifoq – e'tiqodiy, ikkinchisi esa amaliy nifoq deb nomlanadi.
Ba'zi insonlarda mana shu alomatlarning barchasi topilishi va shu bilan birga mo'min bo'lishi mumkin. Shuning uchun ham Imom Navaviy hadisning ma'nosi unda zikr qilingan alomatlar topilgan kishi munofiqqa o'xshab, ularda bor xulqlarga ega bo'lib qolishi ma'nosida ekanini aytganlar. Boshqa ulamolar, xususan, Imom Qurtubiy esa hadisda amaliy nifoq nazarda tutilgan, deydilar. Chunki, Umar roziyallohu anhu ham Huzayfa roziyallohu anhudan: «Menda nifoqdan biror narsa borligini bilasanmi?», deb so'raganlar va bundan e'tiqoddagi nifoqni emas, balki amaldagi nifoqni nazarda tutganlar. U zot kufr ma'nosidagi nifoqni nazarda tutgan bo'lishlari aslo mumkin emas.
Ulamolarning yuqorida keltirilgan so'zlari va boshqa sharhlardan xulosa qiladigan bo'lsak, hadisdagi alomatlar topilgan insonni e'tiqodida munofiq bo'lib, kofir bo'lgan, deyilmaydi, balki amallarida munofiqlarning ishini qiladigan va ularga o'xshab qolgan shaxs deyiladi.
Hadisdan olinadigan foydalar:
1. Munofiqlarning sifatlari bilan sifatlanib qolishdan qattiq qaytarilganligi.
2. Musulmon inson ulardan saqlanish uchun ham munofiqlarning sifatlarini yaxshi bilib olishi lozimligi.
Bu sifatlar quyidagilardir:
1. Yolg'on gapirish.
Yolg'on – bu voqelikdagi narsaning teskarisini gapirish bo'lib, bu harom amal sanaladi. Imom Navaviy rohimahulloh aytadilar: «Yolg'onning harom ekanligiga Qur'on va Sunnatda bir qancha dalillar kelgan. U eng xunuk gunoh va uyatli ayblardan sanaladi. Uning harom ekaniga ummatning barchasi ittifoq qilgan».
2. Va'daga xilof qilish.
Hadis va'daga xilof qilish ham munofiqlarning alomati bo'lgani uchun harom amal ekanligini bildiradi.
3. Omonatga xiyonat qilish.
Masalan, insonga bir kishi bir narsani omonat topshirib, saqlab turishini so'radi. Omonatni qabul qilgan inson uni ishlatib yursa yoki beparvolik qilib uni saqlamaydigan bo'lsa yuqoridagi hadisga tushib qoladi va omonatga xiyonat qilgan bo'ladi.
4. Hadisda munofiqlarning uchta sifati zikr qilindi.
Bundan munofiqlarning sifati faqatgina shu ekanini tushunib qolmaslik kerak. Chunki, Imom Buxoriy va Muslim Abdulloh ibn Amr roziyallohu anhudan rivoyat qilgan hadisi sharifda Rasululloh sollallohu alayhi vasallam aytadilar: «To'rt (xislat bor), ular kimda bo'lsa, aniq munofiq bo'libdi. Kimda ulardan bittasi bo'lsa, to uni tashlamagunicha, unda munofiqlikdan bir xislat bo'ladi: omonat topshirilsa, xiyonat qiladi; gapirsa, yolg'on gapiradi; ahdlashsa, ahdni buzadi; janjallashsa, fojirlik qiladi».
Mavzuning avvalida keltirilgan hadisa uch xislat aytilgan bo'lsa, bunda qo'shimcha yana bir xilsat – janjallashsa, fojirlik qilish ham zikr qilinmoqda. «Fojirlik qilish» ni ulamolar haqdan og'ib, yolg'on gapirishga o'tish va taqvosizlik qilish, deb sharhlaganlar. Ulamolar shu va boshqa rivoyatlar hamda oyatlardan xulosa qilib, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam munofiqlarning barcha sifatlarini emas, ba'zisini aytishni iroda qilganlar, deydilar. Chunki, boshqa oyat va hadislarda munofiqlarning boshqa alomatlari ham zikr qilingan. Quyida ularning ham ba'zilarini sanab o'tamiz.
5. Namozga dangasalik va Allohni kam zikr qilish.
Alloh taolo munofiqlarni sifatlab shunday marhamat qiladi:
وَإِذَا قَامُوٓاْ إِلَى ٱلصَّلَوٰةِ قَامُواْ كُسَالَىٰ يُرَآءُونَ ٱلنَّاسَ وَلَا يَذۡكُرُونَ ٱللَّهَ إِلَّا قَلِيلٗا١٤٢
Va qachon namozga tursalar dangasalik bilan, xo'jako'rsinga turadilar va Allohni kamdan-kam yodga oladilar (Niso surasi, 142-oyat).
6. Bomdod va xufton namozlariga erinish, ularga beparvo bo'lish
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam aytadilar: «Munofiqlarga eng og'ir namoz – bomdod va xuftondir» (Muttafaqun alayhi).
7. Yomonlikka buyurib, yaxshilikdan to'sish
Alloh taolo aytadi:
ٱلۡمُنَٰفِقُونَ وَٱلۡمُنَٰفِقَٰتُ بَعۡضُهُم مِّنۢ بَعۡضٖۚ يَأۡمُرُونَ بِٱلۡمُنكَرِ وَيَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡمَعۡرُوفِ
Munofiq erkaklar va munofiq ayollar bir-birlaridandirlar (ya'ni, kofirlikda bir-birlariga o'xshaydilar). Ular yomonlikka buyuradilar, yaxshilikdan to'xtatadilar… (Tavba surasi, 67-oyat).
3. Rostgo'ylik va va'daga vafoq qilishning fazilatli amal ekani.
Hadis borasida aytilgan sharhlarning barchasi hadisni tushunish va unga amal qilish uchundir. Shuning uchun ham zamonamiz ulamolaridan Muhammad Taqiy Usmoniy hafizahulloh aytganlaridek, hadisning ruhiyatini yo'qotmagan holatda unga amal qilish, munofiqlik alomatlari sanalmish odatlardan qattiq ogoh bo'lish va ularni kichik sanamaslik lozim.
Alloh taolo barchamizni munofiqlarning sifatlariga ega bo'lib qolishdan saqlasin. O'zi va Rasuli maqtagan sifatlarga ega bo'lishga muvaffaq qilsin!
Yahyoxon Boboxonov,
Angren shahar «Qorabog'» jome masjidi
imom-xatibi
Abdurrazzoq San’oniy aytadi: Ali ibn Husayn roziyallohu anhum namoz uchun tahorat qilayotgan edi. Shu payt suv quyib turgan joriya qo‘lidan obdasta tushib ketib, uning yuziga ozgina shikast yetkazdi. Ali ibn Husayn boshini ko‘tarib, joriyaga qaradi. Joriya vaziyatni yumshatish maqsadida Qur’oni karim oyatlaridan o‘qidi: “... G‘azablarini yutadigan...” (Oli Imron surasi, 134-oyat). Ali ibn Husayn roziyallohu anhum jimgina javob berdi: “G‘azabimni bosdim”.
Joriya oyatning davomini o‘qidi: “...odamlar-ni (xato va kamchiliklarini) afv etadiganlardir...”.
U kishi dedi: “Men seni afv etdim”.
Joriya oyatning oxirini o‘qidi: “Alloh ezgulik qiluvchilarni sevar”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum dedi: “Bor, sen Allox yo‘lida ozodsan”.
Abdulloh ibn Ato aytadi: “Ali ibn Husaynning bir g‘ulomi (quli) xatoga yo‘l qo‘ydi va jazoga loyiq bo‘ldi. Ali ibn Husayn qamchini oldi. So‘ng u zot bunday oyatni o‘qidi: “(Ey Muhammad!) Imon keltirgan kishilarga ayting, ular Alloh kunlari (qiyomat)dan umid qilmaydigan kimsalarni kechirib yuboraversinlar! Shunda (u sabrli) kishilarni qilgan ishlari (kechirishlari) sababli mukofotlagay!” (Josiya surasi, 14-oyat).
Qul esa dedi: “Men bunday emasman, men Allohning rahmatidan umidvorman va uning azobidan qo‘rqaman”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum qamchini tashlab yubordi va dedi: “Sen Alloh yo‘lida ozodsan”.
Muso ibn Dovud aytadi: Ali ibn Husayn xizmatkorini ikki marta chakirdi, u javob bermadi. Uchinchi marta chaqirgach javob qildi. Ali ibn Husayn unga dedi: “Ey o‘g‘lim, ovozimni eshitmadingmi?”.
Xizmatkor: “Eshitdim”, dedi.
Ali ibn Husayn so‘radi: “Nega javob bermading?”.
Xizmatkor: “Sizning shafqatingizga ishondim”, dedi.
Abdulg‘ofir ibn Qosim aytadi: Ali ibn Husayn masjiddan chiqib ketayotgan edi. Bir odam kelib uni haqorat qildi. Shunda Alining xizmatkor va qullari unga tashlanishdi.
Ali ibn Husayn ularni to‘xtatdi va bunday dedi: “Bas qilinglar, uning holatiga qaranglar”.
So‘ngra o‘sha odamga dedi: “Bizda siz bilmagan yana ko‘p narsalar bor. Agar sizga yordam kerak bo‘lsa, ayting, yordam beraylik”. O‘sha odam xatosini anglab, uyaldi va ortiga qaytdi.
Ali ibn Husayn uni yoniga chaqirib, o‘zi kiyib turgan chakmonini yelkasiga tashladi va ming dirham pul berdirdi.
Abu Ya’qub Muzaniy deydi: Hasan ibn Hasan bilan Ali ibn Husayn o‘rtasida bir oz noxushlik bo‘lib qoldi. Hasan bir kuni masjidda Ali ibn Husaynning yoniga keldi, uni turli so‘zlar bilan haqorat qildi. Ali ibn Husayn esa unga bir og‘iz ham javob qaytarmadi.
So‘ngra Hasan chiqib ketdi. Kechasi u alining uyiga bordi va eshigini qoqdi. Ali ibn Husayn eshikni ochib chiqdi. Hasan unga:
- Ey aka, agar siz haqiqatan ham men aytganlarimdek bo‘lsangiz, Alloh meni mag‘firat qilsin. Agar men yolg‘onchi bo‘lsam, Allox sizni mag‘firat qilsin, dedi va ketdi.
Ali ibn Husayn ortidan borib, yetib oldi va uni og‘ushiga oldi. Ikkovi yig‘lab yuborishdi. Shunda Hasan:
- Qasamki, endi siz xafa bo‘ladigan biron ish qilmayman, - dedi.
Ali esa unga: - Sen ham menga aytgan so‘zla ring uchun halollikdasan,- dedi.
Ibn Abi Dunyo rivoyat qiladi: Ali ibn Husaynning xizmatkori shoshgan holda oshxonadan temir pechni olib kelayotgan edi. Kutilmaganda temir pech tushib ketdi ketdi va narigi tomondan pastga tushib kelayotgan Ali ibn Husayn o‘g‘lining boshiga tegib, jarohat yetkazdi. Oqibatda u halok bo‘ldi. Mehmonlar bilan suhbatlashib o‘tirgan Ali ibn Husayn o‘rnidan sakrab turib, xizmatkorga dedi: “Sen ozodsan. Bu ishni qasddan qilmaganingni bilaman”. So‘ngra Ali ibn Husayn mayyitni dafn etish tadorigini ko‘rdi.
Shayx Mahmud MISRIYning “Solih va solihalar hayotlaridan qissalar”
nomli asaridan Ilyosxon AHMЕDOV tarjimasi.