وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ ٱتَّبِعُواْ مَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ قَالُواْ بَلۡ نَتَّبِعُ مَآ أَلۡفَيۡنَا عَلَيۡهِ ءَابَآءَنَآۚ أَوَلَوۡ كَانَ ءَابَآؤُهُمۡ لَا يَعۡقِلُونَ شَيۡٔٗا وَلَايَهۡتَدُونَ١٧٠
170. Ularga: "Alloh tushirgan narsalarga ergashinglar" deyilsa, "Yo'q, ota-boblarimiz qilganlariga ergashamiz", deyishadi. Ota-bobolari hech narsani tushunmagan va to'g'ri yo'lda yurmagan bo'lsa-chi?!
O'tgan barcha payg'ambarlar o'z qavmlarini Alloh tavhidiga da'vat qilishdi, Uning vahiylariga itoat etishga chaqirishdi, Parvardigor ko'rsatgan yo'lda yurishni nasihat qilishdi. Ammo gumroh qavmlar ko'p hollarda osiylik va isyonga borib, "Biz ota-bobolarimizning yo'lidan boshqasini tan olmaymiz" deya sarkashlik qilishdi. Ota-bobolari Allohning dinidan hech narsani tushunmay o'tishgan bo'lsa-chi?! Ular to'g'ri yo'lni aniqlay olmay, zalolat va jaholatda yurishgan bo'lsa-chi?! Abu Hurayra roziyallohu anhu shunday rivoyat qiladi: "Rasululloh sollallohu alayhi vasallam shunday dedilar: "Banda Parvardigoriga yuzma-yuz qilinadi. Alloh taolo bandasiga bunday deydi: "Seni maxluqotning eng aziz-mukarrami va sayyidi qilmaganmidim? Seni jufti halolingga qo'shmaganmidim? Ot, tuyalarni senga bo'ysundirmaganmidim?". "Ha, shunday qilganding", deydi banda. "Menga albatta yuzma-yuz bo'lishingni o'ylaganmiding?" deb so'raydi Alloh. "Yo'q", deydi bandasi. Shunda Alloh taolo bandaga: "Meni unutganing kabi Men ham seni unutdim", deydi" (Muslim rivoyati)
وَمَثَلُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ كَمَثَلِ ٱلَّذِي يَنۡعِقُ بِمَا لَا يَسۡمَعُ إِلَّا دُعَآءٗ وَنِدَآءٗۚ صُمُّۢ بُكۡمٌ عُمۡيٞ فَهُمۡ لَا يَعۡقِلُونَ١٧١
171. Kofirlarxuddibaqir-chaqirqilayotgancho'pondanboshqaningovozinieshitmaydiganhayvonlargao'xshaydi: ularkar, soqovvako'rdirlar, tushunishmaydiham.
Sarkash kofirlarni to'g'ri yo'lga da'vat qilish xuddi cho'ponning hayvonlar podasini chaqirgani kabidir, ular ovozni eshitsa-da, ammo hech narsani tushunmay turaveradi. Kofirlar Haqni eshitishdan kar, Haqni so'zlashdan gung va Haqni ko'rishdan benasibdirlar. Bu uch ne'matdan mahrum qavmdan hidoyat umid qilib bo'larmikin?! O'zi bilmaydigan, bilganlarning so'ziga esa kirmaydigan kimsalarning holi ham xuddi shundaydir. Alloh taolo kofirlarning sarkashligi, hamma narsani ko'rib-bilib tursa ham inkor qilishini qulog'i tom bitgan, ko'zi ko'rmaydigan, tili yo'q, o'zi hech narsani tushunmaydigan hayvonlar kabidir, deya tavsiflamoqda. Boshqa bir oyati karimada bunday marhamat qilinadi: "Jahannamuchunjinlarvainsonlarningko'pchiliginiyaratganmiz. Ulardaqalbbor, (lekin) ularbilan "ko'rishmaydi". Ulardaquloqbor, (lekin) ularbilan "eshitishmaydi". Anao'shalarhayvonkabidirlar, balkibundanhambattarroqdirlar. Aynano'shalarg'ofildirlar" (A'rof, 179). Hozirgi paytda ham ayrim insonlarga Allohning vahdoniyati, Uning haq dini haqida gapirguday bo'lsangiz, xuddi eshitishni xohlamagan kabi qulog'ini bekitib, ko'zlarini yumib, dilini mahkam qulflab oladi. Bundaylar haqiqiy johil, gumroh, ikki dunyosini boy bergan bebaxt kimsalardir.
Islom da’vati Makkada boshlangan davrlarda, Umayma binti Xalaf ibn As’ad ibn O’mir ibn Bayoza’ al-Xuzoiyya — iymon nurini qalbida tuygan ilk ayollardan biri edi. Uning qalbi iymonga ochiq, haqiqatni e’tirof qilishga tayyor edi. Turmush o‘rtog‘i – Xolid ibn Said ibn Os bir kecha ajib tush ko‘radi: o‘zini ulkan va dahshatli olov chetida turganini, otasi uni o‘sha olovga tashlayotganini ko‘radi, lekin Rasululloh sollallohu alayhi vasallam esa uni ushlab, olovdan qutqarayotgan ekan.
Uyg‘onib, bu tushni Abu Bakr roziyallohu anhuga aytdi. U kishi unga: “Bu yaxshilikning alomati. Sen Muhammad sollallohu alayhi vasallamga ergash, u seni jahannamdan qutqaradi”, dedilar. Xolid shunda Islomni qabul qildi va bu haqda rafiqasi Umaymaga aytdi. U ham, hech ikkillanmasdan, Islomni qabul qildi. Shu tariqa ular birinchi musulmon juftliklardan biriga aylandi.
Xolidning otasi uning musulmon bo‘lganini eshitgach, jahl qilib, uni chaqirtirdi. Uni haqoratladi, kaltakladi va uydan haydadi. “Men seni taom bilan ta’minlamayman!” dedi. Xolid esa qat’iyat bilan: “Agar siz bermasangiz, Robbim menga rizq beradi” – deb javob berdi. Shu zahoti uydan haydaldi va borib Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning yonida bo‘ldi.
Umayma turmush o‘rtog‘iga sodiqlik bilan yordamchi bo‘ldi. U zulm, qiyinchilik va kambag‘allikka sabr qildi. Sabr va imon uning qalbida mustahkam ildiz otgan edi.
Nihoyat, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam sahobalarga Habashistonga hijrat qilishni buyurganlarida, Xolid va Umayma ilk hijrat qilganlardan bo‘lishdi. Ular Habashistonda farzandli ham bo‘lishdi: o‘g‘illari – Said ibn Xolid va qizlari – Umma binti Xolid. Qizi keyinchalik “Ummu Xolid” nomi bilan mashhur bo‘ldi.
Ular Habashistonda o‘n yildan ziyod vaqt musofirlikda yashashdi. Keyinchalik Rasululloh sollallohu alayhi vasallam Amr ibn Umayyani yuborib, ularni ikki kema bilan qaytardilar. Ular Madinaga qaytib kelganida, Payg‘ambarimiz alayhissalom Xaybarni fath qilgan edilar. Ular Rasululloh sollallohu alayhi vasallam va musulmonlar bilan uchrashib, ajib shodlik va taskinga erishdilar.
Xolid ibn Said Umar ibn Xattob xalifaligi davrida hayot kechirdi va u “Marj as-Safar” jangida, hijriy 14 sanada shahid bo‘ldi. Bu xabarni eshitgan Umayma onamiz bu musibatiga sabr qildi, yuragi og‘riqda bo‘lsa ham, imoni bilan tasalli topdi. Chunki, Xolidni o‘ldirgan odam keyin Islomni qabul qilib: “Bu kim edi?. Undan osmonga chiqayotgan nurni ko‘rdim!” - degan edi.
Umayma binti Xalaf – sabrli, muhojir, mo‘min ayolning yuksak namunasidir. U umr yo‘ldoshini islom dinida qo‘llab-quvvatladi, hayotining quvonch va tashvishli lahzalarini birga o‘tkazdi va islom tarixida buyuk iz qoldirdi.
Ilyosxon AHMЕDOV
tayyorladi.
Mazkur maqola Abu Malik Muhammad bin Homid bin Abdulvahhobning
“Soliha ayollar haqida 150 qissa” nomli asaridan tarjima qilindi.