قُلۡ إِن كَانَتۡ لَكُمُ ٱلدَّارُ ٱلۡأٓخِرَةُ عِندَ ٱللَّهِ خَالِصَةٗ مِّن دُونِ ٱلنَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ ٱلۡمَوۡتَ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ٩٤
94. Ayting: "Alloh huzuridagi oxirat diyori boshqalar qolib yolg‘iz sizlarniki sanalsa, rostgo‘y bo‘lsangizlar, o‘zingizga tezroq o‘lim tilanglar".
O‘zi yo‘qligida buzoqqa sig‘inib, Allohga shirk keltirgan nodon qavmga Muso alayhissalom bunday dedi: "Ey qavmim, sizlar buzoqqa sig‘inish bilan o‘zlaringizga zulm qildinglar, bu mushriklik albatta jazosiz qolmasligi kerak. Endi bir-birlaringizni o‘ldirish bilan Yaratuvchingizga tavba qilinglar. Parvardigor nazdida bunday o‘lim o‘zlaringizga yaxshiroqdir". Bu gapdan keyin buzoqqa sig‘inmaganlar qo‘llariga qurol olib, mushriklarni tig‘dan o‘tkaza boshladi. Bir kechaning o‘zida shu tariqa yetmish ming kishi halok bo‘ldi, ba’zi rivoyatlarda esa uch ming kishi qatl etilgani aytiladi.
وَلَن يَتَمَنَّوۡهُ أَبَدَۢا بِمَا قَدَّمَتۡ أَيۡدِيهِمۡۚ وَٱللَّهُ عَلِيمُۢ بِٱلظَّٰلِمِينَ٩٥
95. Ular qilmishlari sababli hargiz-hargiz o‘limni orzu qila olishmaydi. Alloh zolimlarni yaxshi biluvchidir!
Bani Isroilning mushriklari gunoh ishlar qilishdan uyalishmasa-da, o‘limdan nihoyatda qo‘rqishar edi. Yahudiylar maqtanib: "Jannatga bizlardan boshqa hech kim kirmaydi va bizga azob ham yo‘q", deyishar edi. Parvardigor: "Agar rostdan ham jannatiy bo‘lsanglar, nechun o‘limdan qo‘rqasizlar?" deb marhamat qilmoqda. Ajal yetib kelsa, Alloh bir insonning jonini olishni iroda qilsa, u banda qayerda va qay holatda bo‘lishidan qat’i nazar, o‘lim farishtasi bir zumda uning jonini qabz qiladi. Bu borada Jaloliddin Rumiyning "Masnaviy"ida ibratli bir rivoyat bor: "Bir kuni Sulaymon alayhissalom do‘stlari bilan o‘tirgan edi. Shu payt o‘lim farishtasi Azroil alayhissalom kirib, o‘tirganlardan biriga diqqat bilan qaradi. U odam hazrati Azroilning bunday qarashidan juda qo‘rqib ketdi. So‘ngra Sulaymon alayhissalomga: "Ey Payg‘ambarim, menga yordam qiling, hozirgina Azroil alayhissalom menga juda qattiq tikilib qaradi, jonimni olsa kerak?" dedi. "Xo‘sh, nima qilay, mendan nima istaysan?" deb so‘radi undan hazrati Sulaymon. "Shamolga buyuring, meni bir zumda Hindistonga eltib tashlasin. Shoyad, shunda Azroil panjasidan qutulib qolsam..." Sulaymon alayhissalom uning istagini bajo keltirdi. Shamolga buyurib, uni Hindistonga jo‘natdi. Ertasiga yana Azroil alayhissalom ko‘rishish uchun Hazrati Sulaymonning oldilariga keldi. Suhbat asnosida Sulaymon alayhissalom undan: "Kechagi odamga bunchalar tikilib qolganingiz sababi nima edi?" deb so‘radi. Shunda Azroil alayhissalom bunday dedi: "Alloh taolo menga u odamning jonini Hindistonda olishni buyurgan edi. Uning oldingizda o‘tirganini ko‘rib, juda hayron bo‘ldim. Alloh amrini yanglish angladimmikin, deya hayratlandim. Shu bois, unga diqqat bilan tikilgan edim... Buyruqni to‘g‘ri anglagan ekanman. Oradan biroz o‘tgach, Hindistonga bordim. Uni o‘sha yurtdan topib, jonini oldim".
وَلَتَجِدَنَّهُمۡ أَحۡرَصَ ٱلنَّاسِ عَلَىٰ حَيَوٰةٖ وَمِنَ ٱلَّذِينَ أَشۡرَكُواْۚ يَوَدُّ أَحَدُهُمۡ لَوۡ يُعَمَّرُ أَلۡفَ سَنَةٖ وَمَا هُوَ بِمُزَحۡزِحِهِۦ مِنَ ٱلۡعَذَابِ أَن يُعَمَّرَۗ وَٱللَّهُ بَصِيرُۢ بِمَا يَعۡمَلُونَ٩٦
96. (Ey Muhammad), ularning hayotga mushriklardan ham ko‘proq hirs qo‘yganini bilasiz. Ularning har biri ming yil umr ko‘rishni xohlaydi, holbuki uzoq umr ham ularni Allohning azobidan qutqarolmaydi. Alloh ularning har bir kirdikorini ko‘rib turadi.
Yahudiylar butun tarixlari davomida uzoq yashashga ishtiyoqmand bo‘lishgan, o‘limni nihoyatda yomon ko‘rishgan. Ammo ularga bu hayotlarining pokiza, insofli bo‘lishi yoxud fojirlarcha o‘tishining mutlaqo ahamiyati yo‘q. Nima qilib bo‘lsayam, qanday hayot kechirishsayam, gunohlarga to‘la bo‘lsa ham, uzoq yashashsa bo‘ldi. "Yahudiy qomusi"ning 308-betida yozilishicha, "Yahudiylar mamlakatda ham, xorijda ham umrboqiylikda ajralib turishadi, ular uzoq umr ko‘rish bo‘yicha hatto nasroniy aholini ham ortda qoldirishgan".
Alloh taolo Payg‘ambari Muhammad alayhissalomga xitob qilyaptiki, ummatingizga ayting, dunyo hayotiga aldanib, oxiratni esdan chiqarishmasin, chukni bu dunyoda qancha ko‘p yashashsa ham u foniydir, abadiy hayot bo‘lmish oxirat dunyosi esa orzumand bo‘lishga arziydi. «Dunyoni yamadik yirtib olib dinimizdan, din ham ketdi, dunyo ham ketdi qo‘limizdan», deya fig‘on chekdi ulug‘ shayx Ibrohim Adham. Yana bir tasavvuf shayxi va ulug‘ olim Hasan Basriy: «Dunyo kezib oxiratini topganni ko‘rmadik, lekin oxiratini qidirib, dunyosini topganlarni ko‘rdik. Allohga ont ichib aytamanki, pul aziz qilgan har insonni Alloh xor aylagay», deydi afsuslanib. Shu zotning aytishicha, «Odamzot uch narsaga afsuslanib bu dunyodan ko‘chadi: to‘plagan moli va boyligi bilan to‘ymaydi, orzulariga erisholmaydi, oxirat uchun hozirligini qilolmaydi».
Savol: Oilaliman, 2 nafar farzandim bor. Turmush o‘rtog‘im ehtiyojlarim, kasal bo‘lsam dori-darmonim uchun pul bermaydilar. Bolalarimizni ehtiyojlari uchun berib turadilar, xolos. O‘zim ishlayman, “ishlab topgan pulingni hammasini menga berishing kerak, chunki Xadicha onamiz ham hamma pullarini Rasulimiz alayhissalomga berganlar” deydilar doim. E’tiroz bildirsam, “menga itoatsizlik qilyapsan” deydilar.
Yaqinda shu masalada janjallashib qolganimizdan keyin pulimni yarmini olib, o‘zimda qolgan yarmini ro‘zg‘orga ishlatishimga majburlayaptilar. Bizning vaziyatimizga shariatda qanday izoh beriladi?
Javob: Bismillahir Rohmanir Rohiym. Alloh taolo oilada erkakni rahbar etib tayinlab, uning zimmasiga qo‘l ostidagilarning: ayoli va farzandlarining nafaqasini yuklab qo‘ygan. Ayolning topayotgan pulida na erning va na qaynonaning haqi bor, uni zulm qilib olib qo‘yishga mutlaqo haqi yo‘q. Agar o‘zi rozi bo‘lib bersa, olishi mumkin. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bunday deganlar: “Musulmon kishining moli boshqaga halol emas, faqatgina o‘zi rozi bo‘lib, ko‘nglidan chiqarib bersagina, halol bo‘ladi” (Imom Ahmad rivoyati).
Xadiyja roziyallohu anho onamiz butun molu jonini Sarvari olam bo‘lgan turmush o‘rtoqlariga in’om etganlar, ya’ni o‘z ixtiyorlari bilan berganlar. Payg‘ambarimiz alayhissalom tortib yoki talab qilib olib qo‘ymaganlar. Nafaqat Xadiyja onamiz, balki u zotning atrofidagi barcha sahobalar u zotni jonlaridan ortiq yaxshi ko‘rganlar va borini berishga shay turganlar.
Shariatimiz har bir shaxsga moliyaviy mustaqillik bergan. Er topgan pulini o‘zi istaganday sarflashi va bunga na ayoli va na boshqa odamlar to‘sqinlik qilishga haqi yo‘q bo‘lgani kabi, ayolning ham shaxsiy mablag‘idagi tasarrufi o‘z qo‘lida bo‘ladi. Faqatgina foyda-zararni bilmaydigan aqli zaif toifalargina bundan mustasno. Ularning tasarrufini valiylari olib boradi.
Ammo yuqoridagi gaplardan ayol topganini hech kimga bermasligi, faqat o‘zi ishlatishi kerak ekan, degan xulosa chiqmaydi. O‘z ixtiyori bilan eriga, farzandlariga yoki boshqalarga hadya qilishi mumkin va bu uchun albatta, ajr oladi.
Abdulloh ibn Mas’ud roziyallohu anhuning ayollari Rasululloh sollallohu alayhi vasallam huzurlariga kelib: “Erimga sadaqa qilsam bo‘ladimi?” – deb so‘ragan va u zot alayhissalom: “Ha”, deb javob berganlar. Ya’ni sahobiya ayollar erlariga sadaqa, hadya qilib turganlar. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bejizga: “O‘zaro hadyalashinglar, o‘rtada muhabbat paydo bo‘ladi”, deb aytmaganlar.
Xulosa o‘rnida aytish mumkinki, oila er-xotin o‘zaro bir-birlarini tushunishlari, hurmat qilishlari va o‘z burchlarini muhabbat bilan ado etishlari lozim. Ana shunda oilaviy hayot saodatli davom etadi. Vallohu a’lam.
O‘zbekiston musulmonlari idorasi
Fatvo markazi.