كَيۡفَ تَكۡفُرُونَ بِٱللَّهِ وَكُنتُمۡ أَمۡوَٰتٗا فَأَحۡيَٰكُمۡۖ ثُمَّ يُمِيتُكُمۡ ثُمَّ يُحۡيِيكُمۡ ثُمَّ إِلَيۡهِ تُرۡجَعُونَ٢٨
Ey kofir kimsalar, nega Allohga, Uning yuborgan payg‘ambarlariga, tushirgan kitoblariga ishonmaysizlar, ularni inkor etasizlar? Vaholanki, U sizlarni yaratdi, ona qornida jonsiz bir urug‘ edinglar, sizlarga jon ato qilib, yorug‘ dunyoga keltirdi. Yer yuzida ajratilgan umrni yashab bo‘lganingizdan keyin Parvardigor yana sizlarning joningizni oladi. So‘ngra qiyomat kuni barcha insonlarni xuddi yerdan urug‘ undirganday qaytadan tiriltiradi. Hammaning Alloh azza va jalla huzuriga qaytishi, dunyo hayotidagi amallari va qilmishlaridan hisob berishi albatta haqdir. Insonlarning eng mudhish xatolari ularning oxiratga ishonmasliklaridir. Ular oxirat dunyosiga, o‘lgandan keyin qayta tirilishga imon keltirmaganlari sababli o‘zlarini kufr va shirk changaliga otishadi, gunohlar dengiziga sho‘ng‘ishadi, hech qanday yovuzlik va buzuqlikdan tap tortmaydigan holga tushishadi. Oxiratga ishonmaslik zolim Fir’avnning Muso alayhissalom qavmiga qattiq zulm o‘tkazib, bolalarini o‘ldirtirishga, ayollarini qul qilishga, zolimlikda haddan oshib, oxiri o‘zini hammaning ustidan hukm yurituvchi iloh deb e’lon qilishga olib bordi. Oxiratga ishonmaslik Yusuf alayhissalomning akalarini chalg‘itib, ukalariga hasad qilishga, uni yo‘q qilish maqsadida qul sifatida sotib yuborishga, otalariga yolg‘on gapirishga va oxiri sharmandai sharmisor bo‘lishlariga sabab bo‘ldi. Oxiratga ishonmaslik Qorun uchun Alloh bergan mol-dunyoga quturib, tug‘yonga ketish, oxiri butun boyligiga qo‘shib yer yutib yuborish bilan yakun topdi. Oxiratga ishonmaslik Abu Jahlni o‘zi Payg‘ambar alayhissalomga qarindosh bo‘laturib u zotga imon keltirmay qattiq dushmanlik qilish va oqibatda abadiy do‘zax azobiga giriftor bo‘lish sari undadi.
Agar o‘lgandan keyin qayta tirilish bo‘lmaganida, o‘lim inson uchun eng katta fojia, kulfat, adolatsizlikka aylangan, uni o‘rganib qolgan hayotidan, yaqinlaridan, mol-mulkidan, mavqe-martabasidan bir lahzada uzib qo‘yadigan zolimlikka aylangan bo‘lur edi. Inson bir kuni o‘limdan qo‘rqa-qo‘rqa jon bergan va hayvonlar kabi o‘lib ketib, tuproqda benomu-nishon chirigan bo‘lur edi. Agar o‘lgandan keyin qayta tirilish bo‘lmaganida dunyoni haqsizlik, fitna-fasod, zulm-istibdod, zo‘ravonlik va muttahamlik bosib ketgan bo‘lur edi. Islomdan chekingan yoki uzoqda bo‘lgan jamiyatlarning hozir ham ana shu kulfatlar iskanjasidan chiqa olmayotgani bunga yorqin dalildir. Oxirat bo‘lishiga ishonmaydigan kimsalar ko‘ngillariga kelgan yovuzlikni va gunohni bemalol qilishadi, dindoshlariga dushmanlik qilishadi, sofdil bir musulmonga tuhmat va bo‘hton yog‘dirishadi, zolimlarga zulm pichog‘ini qayrab berishadi, Allohning dinidan, ibodatidan to‘sishadi, shariatini oyoq osti qilishadi. Bundaylar ertaga hisob-kitob borligini tan olmaganlari uchun boshqalarning haqiga tajovuz qilishadi, qarz olib, berishmaydi, sheriklarining mulkini o‘zlashtirishadi, o‘zgalar omonatiga xiyonat qilishadi, buzuqlik ko‘chalarida sarson kezishadi. O‘lgandan keyin tirilishlariga imonlari yo‘qligi sababli shu dunyoning o‘zida mazza qilib yashab qolish payida bo‘lishadi, har qanday razillikdan qaytishmaydi, hayotning mazmunini faqat dunyo lazzatlariga g‘arq bo‘lib ketishda deb tushunishadi.
Ulug‘lar shunday deyishgan: “Dunyo uchun g‘am yema. Uning boshi yig‘i, o‘rtasi mashaqqat, oxiri yo‘qlikdir! Sen oxirating uchun amal qilib qol! Uning boshi uchrashuv, o‘rtasi hadya, oxiri esa abadiyatdir”. Ammo odamlar g‘ofilliklari sababli oxirat uchun emas, ko‘proq dunyo uchun g‘am chekadilar. Holbuki, dunyo hayotining g‘am-tashvishlari juda ko‘p, ularni hal etish, yechishga inson butun umrini sarf qilib yuboradi. Agar u dunyo g‘amlarini oxirat g‘ami ustiga yuklab qo‘yganida bugungi kundagiday muammolar girdobidan qolib, dod-faryod qilmasdi. Umar ibn Abdulaziz: «Oxiratingizni isloh qiling, shunda dunyoingiz ham isloh bo‘ladi», deganlar. Dunyodagi hovlimiz vaqtinchalikdir, abadiy yashaydigan hovlimiz haqida qayg‘urish foydalidir. So‘zimizni Aliy karramallohu vajhahuning ushbu so‘zlari bilan tugallasak: “Dunyo ortini o‘girib ketmoqda. Oxirat bag‘rini ochib peshvoz chiqmoqda. Ikkovining ham farzandlari bor. Oxirat farzandlari bo‘ling, dunyo farzandlari emas! Bugun amal bor, hisob yo‘q! Ertaga amal yo‘q, hisob bordir!”
Sizlar ana shu buyuk haqiqatni, hayot va o‘lim haqiqatini tan olmay, insonlar o‘lganidan keyin Allohning ularni qayta tiriltirishiga kufr keltirganingiz uchun oxiratda sizlarga qattiq azob-qiynoqlar, dahshatli do‘zax qiynoqlari tayyorlab qo‘yilgan. Ogoh bo‘linglar, chunki Alloh taoloning va’dasi haqdir: "Biz zolimlarga alangasi ularni o‘rab oladigan o‘t-olovni tayyorlab qo‘yganmiz" (Kahf, 29).
هُوَ ٱلَّذِي خَلَقَ لَكُم مَّا فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا ثُمَّ ٱسۡتَوَىٰٓ إِلَى ٱلسَّمَآءِ فَسَوَّىٰهُنَّ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖۚ وَهُوَ بِكُلِّ شَيۡءٍ عَلِيمٞ٢٩
Ey insonlar, Alloh taoloning sizlarga bergan fazli-rahmati, ato etgan ne’matlari evaziga Unga bandalik qilinglar! U sizlar uchun yashashga qulay Yer yuzini, yulduzlar ila bezangan yetti qavat osmonni, Yerni muvozanatda tutib turuvchi purviqor tog‘larni, turfa ekin va chorva hayvonlarini, ularni sug‘orish uchun zilol suvlarni, turli-tuman meva-sabzavotlarni, qo‘ying-chi, insonning Yer yuzida farovon va baxtli hayot kechirishi uchun hamma narsani yaratib qo‘ygan. Aqlini salgina ishlatgan, Alloh bergan ne’matlar haqida ozgina fikr yuritgan har bir inson bular bejizga berilmaganini anglab yetadi. Buning uchun Allohga imon keltirish va Uning payg‘ambarlariga ergashish, dunyo hayotida Parvardigorni rozi qiladigan chiroyli amallar, toat-ibodat qilib o‘tish talab etiladi. Ana shu ilohiy amrga bo‘ysunganlar oxiratda ko‘rkam jannat bog‘larida rohat-farog‘at ichra bo‘lishsa, buni inkor qilib, unga kufr keltirganlarni alamli azoblar, dahshatli qiynoqlar kutib turibdi.
Ibn Javziy rahimahulloh aytadi: “Bir ajoyib holat haqida fikr yuritdim: ba’zida mo‘minning boshiga bir ish tushsa, u astoydil duo qiladi, ammo duolarining ijobati ko‘rinmaydi. Umidsizlikka tushay deganda, uning qalbiga qaraladi. Agarda u Allohning fazlidan umidini uzmagani holda taqdiriga rozi bo‘lsa, duoning ijobati tezlashadi. Bu ma’nolar Alloh taolo nozil qilgan oyati karimada o‘z ifodasini topgan: «...Hatto Payg‘ambar va iymonli kishilar: “Allohning yordami qachon (kelar ekan)?» degan edilar. Ogoh bo‘lingki, Allohning yordami (hamisha) yaqindir”»[1].
Shunday holat Ya’qub alayhissalom bilan ham bo‘lgan. U zotning o‘g‘illari Yusuf alayhissalom dom-daraksiz yo‘qolib qolganida, kushoyish kelishidan noumid bo‘lmaganlar. Keyingi o‘g‘illari ham tortib olinganida, u zot Allohning fazlidan umidlarini uzmaganlari holda: «...Shoyadki, Alloh ularning (Yusuf, Binyamin va Misrda qolgan o‘g‘limning) barchalarini (bag‘rimga) qaytarsa...»[2], deganlar.
“Duoyimning ijobat bo‘lish muddati uzayib ketdi”, deb qayg‘urmang. Alloh taolo sizning tazarruingiz, yalinib-yolvorishlaringizni ko‘rishni iroda qilmoqda. Sizni qilgan sabringizga ajr ila mukofotlamoqchi. Siz shayton bilan jang qilishingiz uchun ham duoyingizning ijobatini kechiktirish ila sizni sinayapti.
Gohida Alloh taolo sizning aziymat, qat’iyatingiz naqadar quvvatli ekani va baloga qanchalik sabrli ekaningizni ko‘rish uchun ham dard berib imtihon qiladi. Agar sabr qila olsangiz, demak, siz itoatkor bandalar safidasiz. Bordi-yu, irodasizlik qilsangiz, ziyonkorlardan bo‘lasiz. Sabrdan keyin faqat va faqat yechim, yorug‘ kunlar bor.
Aliy ibn Abu Tolib roziyallohu anhu: “Sabr qilsang, ajrga ega bo‘lasan, baribir yozilgani bo‘ladi. Sabrsizlik qilsang, gunohkor bo‘lib qolasan, baribir yozilgani bo‘ladi”, deganlar.
Shoir aytadi:
Baloyu imtihon kelsa, alarga har on rizo ko‘rsat,
Sinov bergan sihatni ham O‘zi bergay aniq, albat.
Bandasiga ne hukm etsa, hikmati bor, itoat qil,
Bitganidan qutulmoqlik chorasizdir, bil, ey g‘ofil!
Noumidlik xanjarini ko‘kragingga urma ammo,
Ki Allohning qudratila yechilgaydir har muammo.
Allohdan umidingizni uzmang. Sinovlarga sabr qiling, shundagina ulkan ajrlarni qo‘lga kiritasiz. Fazl ibn Sahl aytadi: “Kasalliklarda ne’matlar bor”. Bu borada quyidagilarga e’tiborli bo‘ling:
– gunohlardan tozalash;
– savobni qo‘lga kiritish;
– g‘aflatdan uyg‘onish;
– sog‘lik ne’matini eslab qo‘yish;
– tavbaga shoshilish.
Hasson Shamsiy Poshoning
“Jannat bo‘stonidagi oilaviy oqshomlar” nomli kitobidan
G‘iyosiddin Habibulloh, Ilhom Ohund, Abdulbosit Abdulvohid tarjimasi.
[1] Baqara surasi, 214-oyat.
[2] Yusuf surasi, 83-oyat.