Payg‘ambarimizga (alayhissalom) nozil qilingan Qur’oni karim oyatlari matni hijriy 10 (milodiy 632) yilda to‘la mukammal bo‘ldi. O‘sha paytda nozil bo‘lgan sura va oyatlar turli ashyolarga ko‘chirilib, tartiblanmagan holda Rasulullohning (sollallohu alayhi va sallam) xonalarida bir joyga jamlangan edi.
Abu Bakr Siddiq (roziyallohu anhu) xalifaliklari davrida, ya’ni hijriy 11-13 yillari Qur’on karim oyatlarining o‘rama shakldagi bir nusxasini ko‘chirishga qaror qilindi. Bu sharafli vazifa yigirma yoshli sahobiy, vahiy kotibi Zayd ibn Sobitga yuklandi. Zayd ibn Sobit madinalik ansoriylardan edi. O‘n bir yoshida imonga kelib, hamisha Rasulullohning (sollallohu alayhi va sallam) yonlarida yurib, duolaridan barakot topdi. Qator tillarni o‘rganib, ilmu hikmat sohibi bo‘lib yetishdi. Madina shahrida Kur’on qiroati qoidalari, shariat ahkomlari va meros taqsimoti masalalarida benazir zot edi. Zayd ibn Sobit Abu Bakr Siddiq topshirig‘i bilan oyatlarni o‘ram-o‘ram terilarga birinchi bo‘lib ko‘chirgan, keyinchalik Mus'hafi Usmonni ko‘chirish ishlariga ham bosh-qosh bo‘lgan.
Ikkinchi xalifa Umar ibn Xattob (roziyallohu anhu) zamoniga kelib Islom dinimiz sharqda Xitoygacha, g‘arbda Andalusiya (Ispaniya)gacha yetib bordi. Hijriy 13-24 yillar oralig‘ida Islom davlati hududi nihoyatda kengaydi. Arablardan tashqari Ajam o‘lkalaridagi xalqlar ham Islom bilan sharaflanishdi. Bu esa Qur’oni karimning yagona quraysh lahjasidagi “andoza rasmixat imlodagi” (etalon) nusxasini ko‘chirish zaruratini yuzaga keltirdi.
Bu tarixiy ish uchinchi xalifa Usmon ibn Affon (roziyallohu anhu) davrlariga to‘g‘ri keldi. Hijriy 25 yili as'hobi kiromdan katta bir guruh nazorati ostida, daqiq tekshiruvlar natijasida Qur’oni karimning yagona andoza nusxasi ko‘chirib yozildi. Teri sahifalarning ikkala yuzasiga ham matn yozilib, barcha sahifalar muqova orasiga olindi. Qur’oni karimning kitob shaklidagi bu nusxasiga “Mus'hafi Imom” deb nom berildi. Teri varaqlarga yozilgan Kur’on nusxasining eng birinchi namunasi Hazrati Usmonga nisbat berilib, “Mus'hafi Usmon” atala boshladi. Xattotlar ana shu mus'hafdan bir necha nusxa ko‘chirib, Islom yetib borgan turli o‘lkalarga yuborilgan. Bugungi kunda Hazrati Usmon mus'haflaridan nodir bir nusxa O‘zbekiston musulmonlari idorasi kutubxonasida avaylab saqlanmokda.
Langar Qur’oni esa milodiy sakkizinchi asrda noma’lum bir xattot tomonidan ko‘chirilgan nusxa bo‘lib, u qaysi sahoba ko‘chirib yozganini aytishga ilmiy asoslar yo‘q. Bu nusxada to‘liq bo‘lmasa-da, hamma harflarning nuqta-belgilari qo‘yilgan. Nusxa Kashqadaryo viloyatining Langar qishlog‘ida saqlanib kelingani uchun “Langar Kur’oni” nomi bilan mashhur bo‘lgan. Uning 16 varag‘i O‘zbekistonda, 82 varag‘i Sankt-Peterburgda saqlanmoqpa. Doktor Yefim Rezvan Peterburgda Langar Kur’oni varaqlarining majmuasini rangli kitob holida nashr ettirgan. Bu nashrning O‘zbekiston musulmonlari idorasi kutubxonasida ham bir nusxasi mavjud.
Mazkur mus'haflarning Markaziy Osiyoga keltirilgani haqidagi to‘liq ma’lumotlar marhum ustoz Shayx Ismoil maxdumning “Toshkentdagi Usmon mus'hafi tarixi” asarida keltirilgan. Mazkur kitobda sohibqiron Amir Temur va alloma Abu Bakr Qaffol Shoshiy Mus'hafning yurtimizga kelishiga aloqador ekani ko‘rsatiladi. Lekin Mus'hafni aynan kim olib kelgani hamon jumboqligicha qolmokda. Bizningcha, Mus'hafni hijriy 54 yili Samarqandga muhojir bo‘lib kelgan Usmon ibn Affonning o‘g‘li Xolid ibn Usmon olib kelgan, degan fikr ilmiy asosga ega. Samarqanddagi Xoja Abdu Darun maqbarasi aynan Xolid ibn Usmonga mansub me’moriy yodgorlikdir.
Fotima Habibulloh qizi HAQBЕRDIYEVA
O‘MI Matbuot xizmati
Manbalar:
Abu Bakr roziyallohu anhuning muhabbati
Buyuk sahobiy Abu Bakr roziyallohu anhu bunday deydilar: “Biz hijratda edik. Men juda chanqab turgan edim. Ozgina sut olib kelib Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga uzatdim va: “Yo Allohning Rasuli, ichib oling”, dedim. Rasululloh ichdilar-u, mening chanqog‘im qondi”.
Bu gaplar aynan haqiqat. Abu Bakr roziyallohu anhu chin dildan shunday dedilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam ichdilar va Abu Bakr roziyallohu anhuning chanqoqlari qondi. Bu muhabbatning go‘zalligini his qila olyapsizmi? Bu o‘zgacha, xos bir muhabbatdir...
Savbon roziyallohu anhuning muhabbati
Payg‘ambar alayhissalom dastyorlari Savbon roziyallohu anhuning oldida kun davomida bo‘lmadilar. Nabiy alayhissalom qaytib kelganlarida Savbon roziyallohu anhu u zotga qarab: “Ey Allohning Rasuli, meni yolg‘iz tashlab ketdingiz”, dedi-da, yig‘lab yubordi. Nabiy sollallohu alayhi vasallam: “Shunga yig‘layapsanmi?” – dedilar. Savbon roziyallohu anhu: “Yo‘q, Rasululloh! Lekin jannatda sizning va o‘zimning martabamni yodga olib qo‘rqib ketdim. Alloh taoloning mana bu oyati esimga tushdi: «Kimda-kim Alloh va Payg‘ambarga itoat etsa, ana o‘shalar Allohning in’omiga erishgan zotlar, ya’ni, payg‘ambarlar, siddiqlar, shahidlar va solih kishilar bilan birgadirlar. Ular esa eng yaxshi hamrohlardir»[1]. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Xursand bo‘laver! Sen ham o‘zing muhabbat qo‘yganlar bilan birgasan”, dedilar.
Savod ibn G‘oziyyaning muhabbati
Savod ibn G‘oziyya Uhud g‘azoti kunida qo‘shinning markazida turardi. Nabiy alayhissalom qo‘shinga qarata: “Saflarni rostlanglar, to‘g‘ri turinglar!” – dedilar. Qarab borar ekanlar Nabiy alayhissalom Savod roziyallohu anhuning to‘g‘ri turmaganini ko‘rib: “Rostlangin, ey Savod!” – dedilar. Sahobiy: “Xo‘p”, dedi-yu, biroq to‘g‘irlanmasdan turaverdi. Payg‘ambar alayhissalom u tomonga yaqinlashib, qo‘llaridagi misvoklari bilan sahobiyning biqiniga niqtab: “Savod, to‘g‘ri turgin!” – dedilar. Savod: “Og‘rittingiz, Rasululloh! Alloh taolo sizni haq ila yuborgan bo‘lsa, endi men sizdan o‘ch olishim uchun imkon bering”, dedi. Payg‘ambarimiz alayhissalom qorinlarini ochib: “Qasosingni olvol, Savod”, dedilar. Savod roziyallohu anhu egilib qorinlarini o‘pa boshladi va: “Yo Allohning Rasuli, bugun shahidlik kunidir, shuning uchun ham oxirgi onlarimda tanam sizning muborak tanangizga tegib qolishini xohladim”, dedi.
Jobir ibn Abdulloh roziyallohu anhumodan rivoyat qilinadi: “Minbar yasalmasidan avval Nabiy sollallohu alayhi vasallam xurmoning tanasiga suyanib xutba qilar edilar. Bir muddat o‘tib, minbar joylashtirilganidan so‘ng Nabiy sollallohu alayhi vasallam minbarga ko‘tarildilar. Shunda o‘sha xurmo tanasidan (yosh boladay) o‘ksik ovoz chiqdi. Uni, hatto biz ham eshitdik. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam keldilar-da, unga qo‘llarini tekkizdilar. Zum o‘tmay u tinchib qoldi” (Imom Buxoriy rivoyati).
Hasson Shamsiy Poshoning
“Jannat bo‘stonidagi oilaviy oqshomlar” nomli kitobidan
G‘iyosiddin Habibulloh, Ilhom Ohund, Abdulbosit Abdulvohid tarjimasi.
[1] Niso surasi, 69-oyat.