Ibn Mas’ud roziyallohu anhu rivoyat qiladilar: Rasululloh alayhissalom bunday dedilar: “Xaj mavsumida ummatlarni ko‘rdim. O‘z ummatimni ham ko‘rdim. Tog‘laru daraxtlarni to‘ldirib yuborishgandi. Ularning ko‘pligi va hay’ati meni taajjubga soldi. Mendan: “Mendan mamnun bo‘ldingizmi?” deb so‘rashdi. “Xa”, dedim. Aytishdiki: “Bular bilan yetmish ming kishi savolsiz-so‘roqsiz to‘g‘ri jannatga kiradi”. “Ular kim yo Allohni rasuli?” deb so‘raldi. Rasululloh alayhissalom dedilar: “O‘zidan mamnun bo‘lib kerilmaganlar, arzimas qiyinchilik, kulfatni baxtsizlik-omadsizlik deb atamaganlar, o‘g‘rilik qilmaganlar va Robbilariga tavakkal qilganlar”. Shu payt Ukosha o‘rnidan turib dediki: “Yo Allohning Rasuli, Allohga duo qiling, meni ham o‘shalardan aylasin”. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Yo Alloh, Ukoshani o‘shalardan ayla”, - dedilar. Boshqasi ham turib: “Yo Allohning Rasuli, Allohga duo qiling, meni ham o‘shalardan aylasin!” – dedi. Yana u zot alayhissalom aytdilar: “Kim Allohga tavakkal etib, suyansa, Alloh har qanday tanglik holida unga yetarli bo‘ladi, umid qilmagan joyidan unga rizq eshiklarini ochadi. Kim dunyoga o‘zini bag‘ishlasa Alloh uni dunyoga vakil (ya’ni, pul topib keluvchi va sarflovchi vazifasini bajaruvchi) qilib qo‘yadi. Yana u zot alayhissalom: Kim insonlarning eng badavlati bo‘lishni istasa, buning uchun qo‘lidagiga emas, Alloh huzuridagi narsaga ko‘proq ishonsin.
Rivoyat qilinishicha, Ibroxim alyhissalom manjaniq bilan olovga otilayotganlarida Jabroil alayhissalom uning yoniga kelib: “Biron ehtiyojing bormi?” – deya so‘radi. Ibroxim alyhissalom ilgari: “Menga Alloh kifoyadir. U naqadir go‘zal vakildir”, deb aytgan so‘ziga sodiq qolish uchun Jabroilga ushbu javobni berdi: “Bor, ehtiyojim bor, lekin senga emas”. Ibroxim alayhissalomni olovga otish uchun qo‘lga tushirishganda: “Menga Alloh kifoyadir. U naqadir go‘zal vakildir”, - degandi. Manjaniq ila olovga otilayotganda shu so‘ziga, ya’ni Allohga bo‘lgan tavakkaliga sodiq qoldi va o‘zini faqat Robbi qutqarishini kutdi.
Abdulloh PARPIYEV,
Xalqaro aloqalar bo‘limi xodimi
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Hazrati Muoviyaning davrlarida ikki odam janjallashib qoldi. Janjal asnosida biri boshqasining tishini urib sindirdi. U singan tishini olib, Muoviya roziyallohu anhuning huzurlariga bordi va: «Tishning qasosi tish bo‘ladi, shuning uchun qasos olib bering», dedi.
Hazrati Muoviya: «To‘g‘ri, sening haqqing bor, lekin nima foyda? Sening tishing-ku sinib bo‘ldi. Unikini ham sindiraylikmi? Uning o‘rniga tishingning xunini ol, xun evaziga murosa qil», dedilar.
U kishi: «Men aynan o‘sha tishini sindirib qasos olaman», dedi. Muoviya roziyallohu anhu unga yana qayta tushuntirdilar. Lekin u ko‘nmadi. Hazrati Muoviya keyin: «Undoq bo‘lsa yur, uning ham tishini sindiramiz», dedilar.
Yo‘lda mashhur sahoba Abu Dardo roziyallohu anhu o‘tirgan edilar. U zot shunday dedilar: «Birodar! Qara, sen-ku qasos olyapsan. Lekin bu gapni ham eshitib ket. Men Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning: «Kim birovga aziyat yetkazsa va aziyat yetgan kimsa uni kechirib yuborsa, Alloh taolo uni afvga eng ko‘p muhtoj bo‘ladigan kunda (ya’ni oxiratda) afv qiladi», deganlarini eshitganman».
Boyagina g‘azabga minib, xun haqi olishga hech rozi bo‘lmay turgan odam ushbu hadisni eshitgach: «Siz bu hadisni Rasululloh sollallohu alayhi vasallamdan eshitganmisiz?» deb so‘radi. Abu Dardo roziyallohu anhu: «Ha, eshitganman, mening mana shu quloqlarim eshitgan», dedilar.
«Nasihatlar guldastasi» kitobidan