Bandalarini O‘zining muqaddas, mo‘jiz Kalomini o‘qishni o‘rganish baxtiga musharraf etgan Alloh taologa behad hamdu sanolar bo‘lsin.
O‘z ummatlariga: «Sizlarning eng yaxshilaringiz Qur’onni o‘rganib, uni boshqalarga o‘rgatganingizdir» deya, ularni ushbu Kalomi Rabboniyning ta’limiga targ‘ib qilgan va bunda o‘zi eng go‘zal namuna bo‘lgan Nabiyimiz Muhammad mustafoga Allohnig salotu salomlari bo‘lsin.
Basmala – bu بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ dir, Qur’on o‘qimoqchi bo‘lgan kishi tilovatga kirishishdan avval basmala aytishi lozimdur.
Alloh taolo o‘z rasuliga shunday amr etgan:
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ
O‘qi (ey, Muhammad! Butun borliqni) yaratgan zot bo‘lmish Rabbing ismi bilan!. (A’laq surasi 1-oyat.).
كل أمر ذي بال لا يبدأ فيه ببسم الله فهو أبتر
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Avvali Allohning ismi ila boshlanmagan har bir ish, oxiri yaxshilik ila tugamaydigan ishdur”, deganlar.
Basmalani aytish Alloh taoloning buyrug‘iga va Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning sunnatlariga amal qilishdur.
Basmala isti’ozadan keyin, oyatdan avval o‘qiladi. Faqatgina «Tavba» surasining boshida o‘qilmaydi. Sababi, mus'haflarda shunday kelgan. Yana bir sababi shuki, basmalada rahmat, mehr ma’nosi bor. «Tavba» surasi esa, urush, shiddat, mushriklarga nisbatan qattiqlik haqidadir. Yana boshqa bir sababi, «Tavba» surasi o‘zidan avvalgi «Anfol» surasining davomi, ya’ni, bu ikki sura aslida bitta sura ekanligi ehtimoli ham bor.
Istioza, basmala va suraning boshini o‘qilishi
1- hammasini qo‘shib o‘qish, ya’ni istioza, basmala va suraning boshini bir nafasda orasini uzmay, bir-biriga qo‘shib o‘qish.
2- hammasini alohida-alohida o‘qish, ya’ni istiozani o‘qib, to‘xtab, nafas olib, keyin basmalani o‘qib, to‘xtab, nafas olib, keyin suraning boshini o‘qish.
3- istioza va basmalani qo‘shib, bir nafasda o‘qib, to‘xtab, suraning boshini alohida o‘qish.
4- istiozani o‘zini o‘qib, to‘xtab, basmala va sura boshini bir-biriga qo‘shib, bir nafasda o‘qish.
Sura oxiri, basmala va keyingi suraning boshini o‘qlishi
Ya’ni bir surani tamomlab, keyingi suraga o‘tmoqchi bo‘lganimizda, quyidagi uch yo‘ldan birini tanlashimiz mumkin:
1- hammasini alohida-alohida o‘qish. Avvalgi suraning oxirgi oyatini o‘qib, to‘xtab, basmalani alohida o‘qib olib, keyin suraning boshini o‘qish.
2- hammasini qo‘shib o‘qish. Suraning oxiri, basmala va suraning boshini bir nafasda qo‘shib o‘qish.
3- suraning oxirini o‘qib, to‘xtab, basmalaga keyingi suraning boshini qo‘shib o‘qish.
Bunda to‘rtinchi ko‘rinish yo‘q, ya’ni suraning oxirini basmalaga qo‘shib o‘qib, to‘xtab, keyingi suraning boshi o‘qilmaydi, chunki basmala suraning oxirgi oyatiga o‘xshab qoladi. Basmala suraning boshida o‘qish uchundir, oxirida emas.
«Anfol» surasining oxirini va «Tavba» surasining boshini o‘qilishi
1- «Anfol» surasining oxirini «Tavba» surasining boshiga qo‘shib, bir nafasda o‘qish.
2- «Anfol» surasini tugatib, to‘xtab, «Tavba» surasini boshlash.
3- Sakta qilish. Ya’ni «Anfol» surasining oxirgi oyati va «Tavba» surasining boshini nafas olmay, to‘xtab, sakta qilib o‘qish.
Mulohaza:
Biz istioza, basmala va sura boshi haqida gapirib o‘tdik. Agar suraning boshidan emas, o‘rtasidan o‘qilmoqchi bo‘linsa, isti’oza, basmala va qasd qilingan oyat o‘qiladi.
«Tavba» surasining o‘rtasidan o‘qilmoqchi bo‘lsa, istiozaning o‘zi bilan kifoyalanib, basmalani o‘qimagan durust.
Toshkent islom instituti 4-kurs talabasi
Tojiddinov Abdussomad Abdulbosit o‘g‘li
Inson zimmasida bir nechta omonatlar borki, bularni qadrlash zarur hisoblanadi. O‘z joniga o‘zi qasd qilish esa ana shu omonatga xiyonat qilishdir. Binobarin, Quroni karim Niso surasi 29-oyatida Haq taolo xitob qilgan: "Bir-birlaringizni o‘ldirmangiz".
Jundab ibn Abdulloh roziyallohu anhu rivoyat qiladilar: "Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam aytdilar: "Sizlardan ilgari o‘tganlardan bir kishi jarohatlandi. Besabrlik qilib pichoq oldi-da, qo‘lni kesib tashladi va ko‘p o‘tmay, qon yo‘qotib vafot etdi. Alloh: "Bandam joniga qasd etdi, unga jannatni harom qildim", dedi" (Muttafaqun alayh).
Yana bir hadisda Rasululloh sollallohu alayhi vasallam aytdilar: "Kimki tog‘dan o‘zini tashlab, joniga qasd qilsa, u jahannam olovida abadulabad o‘zini pastga tashlaydi. Kimki zahar ichib joniga qasd qilsa, u qo‘lida zaharini tutib, jahannam olovida abadulabad o‘zini zaharlaydi. Kimki o‘zini temir bilan o‘ldirsa, u qo‘lida temirini tutib, jahannam olovida abadulabad u bilan o‘zini uradi" (Imom Buxoriy, Muslim va boshqalar rivoyati).
Mo‘tabar fatvo kitoblarimizdan “Fatavoi Sirojiya”da: “Qachon kema yona boshlasa, undagilarning agar o‘zlarini dengizga tashlashsa, suzish bilan xalos bo‘lib ketishga gumonlari g‘olib bo‘lsa, shunday qilishlari vojib bo‘ladi. Agar o‘zlarini dengizga tashlasalar ham g‘arq bo‘lishlari yoki tashlashmasa, kuyib ketishlari ehtimoli bo‘lsa, u holda kemada qolish va dengizga o‘zlarini otish orasida ixtiyorlidirlar. Kimki o‘zini o‘ldirsa, uning gunohi boshqa birovni qatl qilgandan ko‘ra qattiqroqdir!”
Yuqorida keltirilgan manbalardan ko‘rinib turibdiki dinimiz inson o‘z joniga qasd qilishga emas, balki bu omonatni asrashga qadrlashga chaqiradi. Lekin, jamiyatda ba’zi insonlar borki, o‘z joniga qasd qilishga, xudkushlikka rag‘bat qiladilar. Aslini olganda o‘zini-o‘zi o‘ldirish Alloh bergan ne’matni mutlaqo mensimaslikdir. Shu bilan birga bunday holat o‘sha jamiyatga ham musibat hisoblanadi.
O‘zini-o‘zi o‘ldirishning gunohi birovni o‘ldirishdan ko‘ra og‘irroq va kattaroq hisoblanadi. Endi, salgina hayot tashvishi deb, ozgina g‘am va alam deb o‘zini o‘ldirayotganlarning gunohi birovni o‘ldirishdan ko‘ra og‘irroq ekanligini bildik. Biroq, bundan ham eng achinarlisi, birovlarning yolg‘on-yashiq gaplariga uchib, “fatvo”lariga aldanib, begunoh mo‘min-musulmonlarni o‘ldirishga qasd qilib o‘zini o‘ldirishning gunohi bundan necha barobar og‘irroq hisoblanadi. Bu shahidlik emas, bu qahramonlik ham emas, balki xudkushlikdir.
Uychi tumani "Devona bobo" jome masjidi imom-xatibi
Abdufattoh Musaxanov
Manba: @Softalimotlar