Biz ko‘pincha hayotimizda ro‘y beradigan voqe’a-hodisalardan norozi bo‘lamiz. Shunda o‘zimizga-o‘zimiz: nega menga bu musibat yetdi? Nega boshqalarga emas, aynan menga sinovlar ko‘p bo‘layapti? Bu qiyinchiliklarni nihoyasi bormi o‘zi? Va hokazo shu kabi savollar bera boshlaymiz. Albatta, mo‘min kishi yaxshilik ham, yomonlik ham Allohdan ekaniga imon keltiradi. Biroq shunday bo‘lsada, ayrim kishilar orasida shu kabi savollar hali-hanuz uchrab turgani tez-tez quloqqa chalinadi. Shu kabi savollarga Allohning kalomidagi oyatlardan javob topishga urinamiz. Shoyadki, ayrim insonlar Kalomullohdan keltirilgan javoblarni o‘qib, qalblari taskin topsa.
Javob:“Odamlar:“Imon keltirdik”,–deyishlari bilangina, sinalmagan hollarida qoldiriladilar, deb o‘yladilarmi?! Biz ulardan oldingi (imonli) kishilarni sinagan edik-ku!..”(Ankabut 2-3).
“...Biz sizlarni yomonlik bilan ham, yaxshilik bilan ham sinab, imtihon qilurmiz...” (Anbiyo, 35).
Javob: “...Balkim, sizlar yoqtirmagan narsa (aslida) o‘zlaringiz uchun yaxshi, yoqtirgan narsangiz esa (aslida) sizlar uchun yomon bo‘lib chiqar. Alloh bilur, sizlar esa bilmaysizlar” (Baqara, 216).
Javob: “Alloh hech bir jonga toqatidan tashqari narsani taklif etmaydi. Uning kasb etgani (yaxshiligi) – o‘ziga va orttirgani (yomonligi) ham o‘zigadir”(Baqara, 286).
“Bas, albatta, har bir qiyinchilik bilan birga yengillik bordir. Albatta, har bir qiyinchilik bilan birga yengillik bordir” (Sharh, 5-6).
Javob: Agar (chin) mo‘min bo‘lsangiz, o‘zingiz oliy (darajada) bo‘la turib, (ba’zi mag‘lubiyatlaringiz sababli) sustlashmangiz ham, g‘amgin ham bo‘lmangiz” (Oli Imron, 139).
Javob: “Ey, imon keltirganlar! Sabr qilingiz, bag‘rikeng bo‘lingiz va (Alloh yo‘liga) taxt bo‘lib turingiz va Allohdan qo‘rqingiz, zora (oxiratda) najot topsangiz!” (Oli Imron, 200).
“(Allohdan) sabr va namoz ila yordam so‘rangiz. Darhaqiqat, u (namoz) og‘ir ishdir. Illo, itoatli (xokisor) kishilarga (og‘ir) emas” (Baqara, 45).
Javob: “...Menga Alloh kifoyadir. Undan o‘zga iloh yo‘qdir. Unga tavakkul qildim. U buyuk Arshning parvardigoridir!”(Tavba, 129).
Javob: “...Allohning rahmatidan noumid bo‘lmangiz. Zero, Allohning rahmatidan faqat kofirlar qavmigina noumid bo‘lur” (Yusuf, 87).
“(Ey, Muhammad!) O‘z jonlariga (gunoh bilan) zulm qilgan bandalarimga ayting: “Allohning rahmatidan noumid bo‘lmangiz! Albatta, Alloh barcha gunohlarni mag‘firat qilur. Albatta, Uning o‘zi Mag‘firatli va Rahmlidir”(Zumar, 53).
Javob: “Allohning fazli va rahmati bilan, bas, (albatta), shular sababli (mo‘minlar) shodlansinlar! U to‘plagan narsa (boylik)laridan yaxshiroqdir” (Yunus, 58).
Ushbu oyatda Allohning ikki ulug‘ ne’mati zikr qilinayotir. Biri – fazlu karami, ya’ni Islom dini. Ikkinchisi – rahmati, ya’ni Qur’oni karim. Hadisi sharifda aytiladiki, kimga Alloh taolo Islom dini va Qur’on ilmini nasib etgan bo‘lsa-yu, u kambag‘alman deb nolisa, Alloh to qiyomat kunigacha uning ikki ko‘zi o‘rtasiga (peshonasiga) faqirlik tamg‘asini bosib qo‘yar. Ibn Abbos (roziyallohu anhu), Hasan Basriy va Qatoda (rohimahumulloh)lar oyatdagi “Allohning fazli” – islom. “Uning rahmati” – Qur’on, deb tafsir qilganlar. Abu Said al-Xudriy (roziyallohu anhu) esa, Allohning fazli – Qur’on, Uning rahmati – Qur’onga ahl bo‘lishdir, degan. Bundan boshqacha tafsirlar ham mavjud.
Javob: “...Albatta, Alloh odamlarga nisbatan mehribon va rahmlidir”( Baqara, 143).
Internet ma’lumotlari asosida
Ilhom MA’RUPOV
tayyorladi.
Bir yigit masjidga kelib biroz o‘tirgach, imomga e’tiroz bildirdi:
– Endi masjidga kelib o‘tirmasak ham bo‘larkan...
Imom undan nima uchun bunday deganining sababini so‘radi. Yigit yon-atrofdagi hamma odam telefonga qarab o‘tirgani, ba’zilari o‘zaro gaplashayotgani uchun shu gapni gapirganini aytdi.
Imom biroz o‘ylab turgach, bunday dedi:
– Yaxshi, e’tirozing o‘rinli. Men bu haqda odamlarga eslatib turibman. Lekin sen endi masjidga kelmoqchi bo‘lmasang bir ish qilib ket.
Yigit rozi bo‘ldi. Imom unga bir piyolani to‘ldirib suv berdi va shu suvni bir tmchi ham to‘kmasdan masjidning ichini bir aylanib chiqishini iltimos qildi. Yigit bor diqqat-e’tiborini jamlab, ohista qadamlar bilan, ikki ko‘zini piyoladan uzmagan holda vazifani muvaffaqiyatli ado etdi.
Imom unga dedi:
– Barakalloh! Endi menga ayt-chi, sen shu topshiriqni bajarayotganingda kimlar gapirib o‘tirdi, kimlar telefoniga qaradi?
Yigit javob berdi:
– Men qayerdan bilay, axir butun diqqatim suvni to‘kib qo‘ymaslikda edi.
Imom dedi:
– Ana ko‘rdingmi? Sen topshiriqni bajarayotganingda butun fikru hayolingni bir joyga jamlading. Allohning huzurida turganimizni his qilib, xayolimizni ibodatga, Uning zikriga qaratsak, boshqalarning xatosini ko‘rishga vaqtimiz ham qolmaydi. Albatta, kimdir xato qilsa bu sening hidoyatdan yuz burib ketishingga sabab bo‘lmasligi kerak. Chunki xato dinniki yo masjidniki emas, balki bandaniki...
Yigit o‘ylab ko‘rib, xato qilganini tushundi. Keyingi jamat namozlarida xushu bilan qatnashishda davom etdi.
Akbarshoh RASULOV