Biz ko‘pincha hayotimizda ro‘y beradigan voqe’a-hodisalardan norozi bo‘lamiz. Shunda o‘zimizga-o‘zimiz: nega menga bu musibat yetdi? Nega boshqalarga emas, aynan menga sinovlar ko‘p bo‘layapti? Bu qiyinchiliklarni nihoyasi bormi o‘zi? Va hokazo shu kabi savollar bera boshlaymiz. Albatta, mo‘min kishi yaxshilik ham, yomonlik ham Allohdan ekaniga imon keltiradi. Biroq shunday bo‘lsada, ayrim kishilar orasida shu kabi savollar hali-hanuz uchrab turgani tez-tez quloqqa chalinadi. Shu kabi savollarga Allohning kalomidagi oyatlardan javob topishga urinamiz. Shoyadki, ayrim insonlar Kalomullohdan keltirilgan javoblarni o‘qib, qalblari taskin topsa.
Javob:“Odamlar:“Imon keltirdik”,–deyishlari bilangina, sinalmagan hollarida qoldiriladilar, deb o‘yladilarmi?! Biz ulardan oldingi (imonli) kishilarni sinagan edik-ku!..”(Ankabut 2-3).
“...Biz sizlarni yomonlik bilan ham, yaxshilik bilan ham sinab, imtihon qilurmiz...” (Anbiyo, 35).
Javob: “...Balkim, sizlar yoqtirmagan narsa (aslida) o‘zlaringiz uchun yaxshi, yoqtirgan narsangiz esa (aslida) sizlar uchun yomon bo‘lib chiqar. Alloh bilur, sizlar esa bilmaysizlar” (Baqara, 216).
Javob: “Alloh hech bir jonga toqatidan tashqari narsani taklif etmaydi. Uning kasb etgani (yaxshiligi) – o‘ziga va orttirgani (yomonligi) ham o‘zigadir”(Baqara, 286).
“Bas, albatta, har bir qiyinchilik bilan birga yengillik bordir. Albatta, har bir qiyinchilik bilan birga yengillik bordir” (Sharh, 5-6).
Javob: Agar (chin) mo‘min bo‘lsangiz, o‘zingiz oliy (darajada) bo‘la turib, (ba’zi mag‘lubiyatlaringiz sababli) sustlashmangiz ham, g‘amgin ham bo‘lmangiz” (Oli Imron, 139).
Javob: “Ey, imon keltirganlar! Sabr qilingiz, bag‘rikeng bo‘lingiz va (Alloh yo‘liga) taxt bo‘lib turingiz va Allohdan qo‘rqingiz, zora (oxiratda) najot topsangiz!” (Oli Imron, 200).
“(Allohdan) sabr va namoz ila yordam so‘rangiz. Darhaqiqat, u (namoz) og‘ir ishdir. Illo, itoatli (xokisor) kishilarga (og‘ir) emas” (Baqara, 45).
Javob: “...Menga Alloh kifoyadir. Undan o‘zga iloh yo‘qdir. Unga tavakkul qildim. U buyuk Arshning parvardigoridir!”(Tavba, 129).
Javob: “...Allohning rahmatidan noumid bo‘lmangiz. Zero, Allohning rahmatidan faqat kofirlar qavmigina noumid bo‘lur” (Yusuf, 87).
“(Ey, Muhammad!) O‘z jonlariga (gunoh bilan) zulm qilgan bandalarimga ayting: “Allohning rahmatidan noumid bo‘lmangiz! Albatta, Alloh barcha gunohlarni mag‘firat qilur. Albatta, Uning o‘zi Mag‘firatli va Rahmlidir”(Zumar, 53).
Javob: “Allohning fazli va rahmati bilan, bas, (albatta), shular sababli (mo‘minlar) shodlansinlar! U to‘plagan narsa (boylik)laridan yaxshiroqdir” (Yunus, 58).
Ushbu oyatda Allohning ikki ulug‘ ne’mati zikr qilinayotir. Biri – fazlu karami, ya’ni Islom dini. Ikkinchisi – rahmati, ya’ni Qur’oni karim. Hadisi sharifda aytiladiki, kimga Alloh taolo Islom dini va Qur’on ilmini nasib etgan bo‘lsa-yu, u kambag‘alman deb nolisa, Alloh to qiyomat kunigacha uning ikki ko‘zi o‘rtasiga (peshonasiga) faqirlik tamg‘asini bosib qo‘yar. Ibn Abbos (roziyallohu anhu), Hasan Basriy va Qatoda (rohimahumulloh)lar oyatdagi “Allohning fazli” – islom. “Uning rahmati” – Qur’on, deb tafsir qilganlar. Abu Said al-Xudriy (roziyallohu anhu) esa, Allohning fazli – Qur’on, Uning rahmati – Qur’onga ahl bo‘lishdir, degan. Bundan boshqacha tafsirlar ham mavjud.
Javob: “...Albatta, Alloh odamlarga nisbatan mehribon va rahmlidir”( Baqara, 143).
Internet ma’lumotlari asosida
Ilhom MA’RUPOV
tayyorladi.
Namozga kirishda qo‘llar quloq barobarigacha ko‘tarilib, qo‘lning bosh barmog‘i quloqning yumshog‘iga yetkaziladi va "takbiri tahrima" aytib, namozga kiriladi. Qo‘llar ko‘tarilganda kaftning ichki tomoni qiblaga qaratilib, barmoqlar biroz ochilgan holatda bo‘ladi.
Namozga kirishda qo‘llar quloq barobarigacha ko‘tarilishi haqida bir qancha hadislar kelgan:
Voil ibn Hujr roziyalloxu anhu: "Men Nabiy sollallohu alayhi va sallamni namozga kirishda takbir aytib, qo‘llarini ko‘tarib, quloqlari barobariga ko‘targanlarini ko‘rdim", dedilar (Imom Muslim rivoyati).
Anas ibn Molik roziyalloxu anhu rivoyat qilgan hadisda: "Rasululloh sollallohu alayhi va sallam namozga kirishda takbir aytib, so‘ngra ikki qo‘llarini ko‘tarib, bosh barmoqlarini quloqlariga barobar qilar edilar" (Imom Hokim va Imom Doraqutniy rivoyatlari).
Ulamolarimiz: “Hadislarda kelgan "qo‘lni quloq barobariga ko‘tarish”dan maqsad uni quloqqa tekkizishdir, chunki quloqning yumshog‘iga qo‘l tegishi qo‘lning quloq barobariga ko‘tarilganining aniq belgisidir”, deganlar. Bu haqda “Raddul Muhtor”, “Lubob fiy sharhil kitob”, “Fatavoi Qozixon”, “Sharhul Viqoya”, “Majma’ul anhur” shu kabi bir qancha mo‘tabar fiqhiy kitoblarimizda bayon qilingan.
Uychi tuman "Xizirobod" jome masjidi
imom-xatibi Sherzod Rahimov
Manba: t.me/softalimotlar