Bir qiz aytadi:

«Alloh taolo onamni Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamga salavot aytish muhabbati bilan siylagan. Onamdan eng ko‘p eshitganim – Payg‘ambarimizga salavot! Onam hatto ovqatni ham salavot aytib qiladi. Uy ishlarini ham salavot aytib qiladi, «Shunday qilsam, oson, tez bo‘ladi», deydi. Men kasal bo‘lib qolsam ham, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam aytib yurgan duolarni o‘qib, dam soladi. Dori ichirayotganda ham tili salavotdan to‘xtamaydi. Shuning uchun bo‘lsa kerak, men doim xotirjam edim. Sal xafa bo‘lib turganimni ko‘rsa, «Rasululloh collallohu alayhi vasallamga salavot aytgin, Alloh najot beradi», der edi. Bu so‘zlarni onamdan juda ko‘p eshitganim uchunmi, «Onam juda oshirib yuboradi-da, xuddi boshqa olamda yashayotgandek», der qo‘yar edim.

Bir kuni kayfiyatim juda tushib ketdi. O‘zimni chalg‘itish nimalar qilib ko‘rmadim, lekin foydasi bo‘lmadi. Oxiri taslim bo‘lib, yig‘lay boshladim. G‘am-qayg‘ularimga, ko‘z yoshlarimga g‘arq bo‘lib turgan edim, onamning «Rasululloh collallohu alayhi vasallamga salavot aytgin, Alloh najot beradi», degan so‘zlari esimga tushib qoldi. Shu zahoti salavot ayta boshladim. Bir mahal qarasam, Rasulullohga salavot aytaverib, qayg‘ularim esimdan ham chiqib ketibdi! Bir necha marta shunday qilganimdan keyin salavot aytsam, g‘am-tashvishlar yo‘q bo‘lishiga to‘liq ishonch hosil qildim.

Hozir, shu satrlarni yozayotganda ham salavot aytib yozyapman. Dugonalarim qo‘shiq xirgoyi qilib, zavqlanib yurgan bir paytda Allohning marhamati bilan mening tilim sevikli Payg‘ambarimizga salavot aytish bilan band. Alloh taolo menga Payg‘ambarimiz collallohu alayhi vasallamga salavot aytishni yaxshi ko‘radigan, qayg‘u-alamlarimga qarshi salavot yordamida kurashishni o‘rgatgan onani nasib qilmaganida, balki men ham qo‘shiq aytib yurgan bo‘larmidim...»

Shayx Solih Mug‘omisiy hafizahulloh aytadi:

«Bir kuni tobim qochib, jarrohlar yuragimni operatsiya qilishdi. Ertasi kuni jonlantirish bo‘limida yotsam, bir hamshira xabar olish uchun kirib, tomirimga ulangan nazorat jihoziga qaradi-yu, birdan sarosimaga tushib qoldi. Oldin hamshira sherigini, keyin shifokorni chaqirdi… Nima bo‘layotganini bilmasam ham, ahvolim jiddiy ekanini sezdim. Birpasda tepamda o‘ndan ortiq shifokoru hamshiralar to‘planib ketishdi. Kimdir zudlik bilan bosh shifokorni chaqirish kerakligini aytdi, uni ham chaqirtirishdi. U ham kelishi bilan qurilmalarga qarab, hamkasblari bilan bir nimalarni maslahatlasha boshladi. Keyin menga: «Shayx Solih, yuragingizda qon yig‘ilib qolibdi. Olib tashlamasa bo‘lmaydi. Ko‘krak qafasni yana ochamiz», dedi. Men kalimai shahodatni aytib, bosh irg‘ab, rozilik berdim. Jarrohlar amaliyot xonasini tayyorlashga kirishib ketishdi. Hamshiralar ham menga ulangan simlarni uzib, tayyorlana boshlashdi. Shu payt livanlik hamshira: «Shayx, salavot ayting! Alloh najot beradi», deb qoldi. Uning so‘zlari qalbimga muhrlanib qoldi. Shu zahoti: «Allohumma, solli ’alaa sayyidinaa Muhammad» deb, salavot ayta boshladim.

Shu payt qurilmalarning biri o‘z-o‘zidan ishga tushib, ovoz chiqara boshladi. Boshimni burib qarasam, hozirgina to‘xtab turgan qurilma ishga tushib, ichidagi shaffof idishga qon kela boshlabdi! Meni amaliyotga tayyorlayotgan hamshiralar buni ko‘rib, angrayib qolishdi. So‘ng bittasi o‘ziga kelib, bosh shifokorni chaqirishga yugurib ketdi. To‘liq kiyinib olgan shifokor kirib keldi-yu, jihozni ko‘rib, turgan joyida qotib qoldi. So‘ng yaqinroq kelib, qurilmaga qarab turdi-da, «Subhanalloh! Shayx Solih, biz sizni qutqarishga harakat qilib tursak, Allohning O‘zi sizni qutqarib qo‘yibdi-ku!» dedi.

Hozir o‘sha voqeani eslab, hayron qolaman. Menga «Salavot ayting, Alloh najot beradi», degan o‘sha livanlik hamshira ayolni ko‘rgan odam «Bu xotin umuman Xudoni tanimasa kerak», deb o‘ylaydi. Lekin o‘sha ayol menga eng qiyin paytda Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamga salavot aytishni eslatib, musibatlardan qutulish eshigini ochgan edi».

Abdulloh Abdulmu’tiy, Huda Sa’id Bahlulning
“Qulog‘im senda qizim” kitobidan G‘iyosiddin Habibulloh, Abdulhamid Umaraliyev tarjimasi.