Bismillahir Rohmanir Rohiym
Qishloq sayrida do‘stlarimdan bir guruhi bir o‘yin o‘ynayotganini ko‘rdim. Ular daraxt shohiga bo‘shagan shisha idishni osib qo‘yib, masofadan turib miltiq bilan mo‘ljalga olishardi. Men ham ularning davrasiga qo‘shilib merganlikda o‘zimni sinab ko‘rishga qaror qildim.
- Bu nima? Miltiqmi? U qanday otiladi? Nima qilish kerak? Shishaga otish kerakmi? Qani, men ham sinab ko‘ray. Ular to diqqatlarini jamlab ulgurmay turib miltiqning tepkisini bosdim va shisha parchalari har tarafga sochilib ketdi.
Buni kutmagan do‘stlarim esa, hayratdan nafaslari ichlariga tushib ketdi. Keyin bilsam, ular bir soatdan beri shu ishni qila olmayotgan ekan. Ularning orasidagi uchtasi merganlik bo‘yicha mukofot olgan, ammo ular ham shishani ura olishmagan ekanlar.
Buning hammasini oldindan bilganimda, albatta, men ham ura olmasdim. Buni, azizlarim, jaholatning jasorati deyiladi.
Agar jaholatning jasorati bo‘lmaganida, biz hech narsa qila olmasdik, chunki oldindan mag‘lubiyatni kutib, o‘zimizni ishonchsiz his qilardik.
Shuning uchun ham o‘sha amerikalik yosh yigit haqida o‘qib hayron bo‘lmadim. U kechikib leksiya zaliga kirib kelib, taxtani ko‘rdi. U yerda yechimini hech kim topmagan tenglama bor edi.
Yosh yigit uni uy vazifasi deb o‘ylab, ko‘chirib oldi. Uyiga qaytib borgach, kechgacha mehnat qilib, nihoyat tenglamani yechdi va ertasi kuni o‘qituvchiga topshirdi.
O‘qituvchi hayratdan o‘ziga kela olmadi va yigitni chaqirib, unga haqiqatni aytdi: bu tenglama yechimsiz, buni tarix davomida matematiklar hech yecha olmagan, o‘qituvchi esa uni taxtaga yechish imkonsiz bo‘lgan tenglama sifatida ko‘rsatgan edi. Ammo haqiqatni bilmagan talaba uni bir kechada yechdi.
Bu yerda bizga jaholatning jasorati kerak, biz o‘z oldimizdagi ishning qiyinligini va bizdan oldin qancha odamlar mag‘lub bo‘lganini o‘ylamasligimiz kerak.
Bu muvaffaqiyatga erishishning yagona usulidir. Agar biz boshlashdan avval qo‘rquvlarimizga berilsak, qora itlar kelib, bizni bir qadam ham tashlashga ulgurmay yorib tashlaydilar.
— Jaholatning jasorati haqida, Dr. Ahmad Xolid Tavfiq.
Homidjon domla ISHMATBЕKOV
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Hazrati Muoviyaning davrlarida ikki odam janjallashib qoldi. Janjal asnosida biri boshqasining tishini urib sindirdi. U singan tishini olib, Muoviya roziyallohu anhuning huzurlariga bordi va: «Tishning qasosi tish bo‘ladi, shuning uchun qasos olib bering», dedi.
Hazrati Muoviya: «To‘g‘ri, sening haqqing bor, lekin nima foyda? Sening tishing-ku sinib bo‘ldi. Unikini ham sindiraylikmi? Uning o‘rniga tishingning xunini ol, xun evaziga murosa qil», dedilar.
U kishi: «Men aynan o‘sha tishini sindirib qasos olaman», dedi. Muoviya roziyallohu anhu unga yana qayta tushuntirdilar. Lekin u ko‘nmadi. Hazrati Muoviya keyin: «Undoq bo‘lsa yur, uning ham tishini sindiramiz», dedilar.
Yo‘lda mashhur sahoba Abu Dardo roziyallohu anhu o‘tirgan edilar. U zot shunday dedilar: «Birodar! Qara, sen-ku qasos olyapsan. Lekin bu gapni ham eshitib ket. Men Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning: «Kim birovga aziyat yetkazsa va aziyat yetgan kimsa uni kechirib yuborsa, Alloh taolo uni afvga eng ko‘p muhtoj bo‘ladigan kunda (ya’ni oxiratda) afv qiladi», deganlarini eshitganman».
Boyagina g‘azabga minib, xun haqi olishga hech rozi bo‘lmay turgan odam ushbu hadisni eshitgach: «Siz bu hadisni Rasululloh sollallohu alayhi vasallamdan eshitganmisiz?» deb so‘radi. Abu Dardo roziyallohu anhu: «Ha, eshitganman, mening mana shu quloqlarim eshitgan», dedilar.
«Nasihatlar guldastasi» kitobidan