Bismillahir Rohmanir Rohiym
8. Abu Is'hoq Mu’tasim
(xalifalik davri: hijriy 218–227; milodiy 833–842)
Abu Is'hoq Mu’tasim Muhammad ibn Horun ar-Rashid akasi Ma’mundan keyin, uning aqliga binoan hijriy 218 yilda xalifalikni egalladi. U jangu jadalga va boshqa ishlarga turk askarlarini jalb qila boshladi. Turklar tomonidan Bag‘dod aholisiga turli ozorlar yetdi. Shundan so‘ng xalifa qarshi chora sifatida ular uchun Samurro shahrini qurdirdi. Bundan ko‘rinadiki, fors va arablarga ishonch qolmaganidan keyin Mu’tasim turklarga e’tibor berib, askarlikka ulardan olishga qaror qilgan.
Forslar hokimiyatni yolg‘iz o‘zlari olishni qasd qilganlari tajribadan ravshan bo‘lgach, abbosiy xalifalar ularga qarshi juda qattiq choralar ko‘rdilar. Abu Salama Halloldan boshlab, Abu Muslim Xurosoniy, barmakiylar, Fazl ibn Sahl va boshqalar munosib jazolarini olishdi. Arablarning hukmronligi Aminning davlatiga qo‘shilib, forslarning qilichlari ostida zavolga uchradi. Ushbu sabablarga ko‘ra Mu’tasim boshqa diyorlardan askar izladi va ular turklar bo‘ldi.
U o‘zining bu ishi bilan Islom davlatiga katta zarar yetkazayotganini anglamayotgan edi. U davlatning barcha ishlarini ana shu tug‘yonga ketgan turklarning qo‘liga topshirib qo‘ydi.
Mu’tasim “Qur’oni Karim maxluqdir” degan aqiydani davom ettirdi. Odamlarni, xususan imom Ahmad ibn Hanbalni azoblashda davom etdi. U Ma’munning siyosiy sohadagi juda ko‘p ishlarining davomchisi bo‘ldi.
Hodisalar
Bobak Xurramiy harakati
Mu’tasim Bobak Hurramiyga qarshi bir necha marta urush qildi, oxiri hijriy 223 (milodiy 838) yilda uni yo‘q qildi. Bobak ustidan qozonilgan g‘alaba musulmonlar guvoh bo‘lgan g‘alabalarning eng yaxshilaridan bo‘ldi. Bobak Hurramiy o‘ldirilgan kuni hurramiyya mazhabi tugadi. Bu 20 yil davom etgan kurashlarning natijasi edi.
Fathlar
Amuriyya fathi
Rum podshohi va xurramiylar birgalikda Zibtara va Malotiya degan joylarga kirishdi. U yerlarda musulmonlarga qarshi xohlagan ishlarini qildilar. Aytishlaricha,
Zibtara degan joyda bir muslima ayolga qarshi tajovuz qilinganida “Voy, Mu’tasimim!” deb dod solgan, shunda Mu’tasim haligi ayolning nidosiga javoban o‘zi Rum shaharlari tomon yurish qilgan. U Amuriyya degan joydan shaharga kirib borib, katta jangdan so‘ng uni fath qildi. Bu ishlar hijriy 223 yilda sodir bo‘ldi.
Shoir Abu Tamim ushbu voqeani o‘zining mashhur qasidasida bayon qilgan.
Mu’tasimning vafoti
Mu’tasim hijriy 227 (milodiy 842) yilda vafot etdi. Uning xalifalik davri to‘qqiz yil davom etdi.
9. Horun Vosiq
(xalifalik davri: hijriy 227–232; milodiy 842–847)
Horun ibn Muhammad Mu’tasim xalifalikni hijriy 227 yilda otasi Mu’tasimdan keyin egalladi. Uning davrida ahamiyatga molik hodisalar deyarli bo‘lmadi.
Turklar
Vosiqning davrida turklarning lashkarboshilari juda yuqori martabalarga erishdilar. Vosiq ularga juda ko‘p narsalarni berdi. Asli turk bo‘lgan lashkarboshi Ashnosga “Sulton” laqabini berdi. Unga juda ko‘p imtiyozlar taqdim etdi.
Horun Vosiqning vafoti
Horun Vosiq hijriy 232 (milodiy 847) yilda vafot etdi. Uning xalifaligi 5 yil davom etdi.
10. Ja’far Mutavakkil
(hijriy 232–247; milodiy 847–861)
Ja’far ibn Muhammad Mu’tasim xalifalikni akasidan keyin egalladi. Uni hokimiyatning barcha jilovlarini o‘z qo‘liga olgan turk lashkarboshilari xalifa qilib sayladilar. Mutavakkil turklardan xalos bo‘lish uchun ko‘p harakat qildi, lekin uddasidan chiqmadi. Uning hayoti ularning ko‘pida nihoyasiga yetdi. Ja’far Mutavakkil davrida “Qur’oni Karim – maxluq” degan gapga barham berildi. U imom Ahmad ibn Hanbalni ikrom qilib, hurmatini joyiga qo‘ydi.
Hodisalar
Hijriy 238 (milodiy 853) yilda, Mutavakkilning davrida Misrning Dimyot degan joyiga rumliklar g‘orat qilib kelib, u yerni vayron etishdi. Odamlarini qatl qilgach, o‘z yurtlariga qaytib ketishdi. Biror kishi ularga qarshi chiqa olmadi. Ularning musulmon yurtlariga qarshi tajovuzkorliklari davom etdi. Ularga bir necha marta hamlalar qilindi, lekin biror marta ham jiddiy natijaga erishilmadi.
Ja’far Mutavakkilga qarshi uning o‘g‘li Muntasir fitna uyushtirdi. U ba’zi bir turk qo‘mondonlari bilan til biriktirib, uni qatl qildirdi. Turklarning ishi juda ham kuchaygan, sha’nlari yuqorilashgan edi. Hijriy 247 yilda xalifa qatl qilindi. Mutavakkil 15 yil halifalik qildi. Ja’far Mutavakkilning qatl qilinishi bilan abbosiylarning birinchi davri – quvvatli xalifalar davri poyoniga yetdi.
Keyingi mavzular:
Hijriy II asrda ajrab chiqqan davlatlar.
Abu Bakr roziyallohu anhuning muhabbati
Buyuk sahobiy Abu Bakr roziyallohu anhu bunday deydilar: “Biz hijratda edik. Men juda chanqab turgan edim. Ozgina sut olib kelib Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga uzatdim va: “Yo Allohning Rasuli, ichib oling”, dedim. Rasululloh ichdilar-u, mening chanqog‘im qondi”.
Bu gaplar aynan haqiqat. Abu Bakr roziyallohu anhu chin dildan shunday dedilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam ichdilar va Abu Bakr roziyallohu anhuning chanqoqlari qondi. Bu muhabbatning go‘zalligini his qila olyapsizmi? Bu o‘zgacha, xos bir muhabbatdir...
Savbon roziyallohu anhuning muhabbati
Payg‘ambar alayhissalom dastyorlari Savbon roziyallohu anhuning oldida kun davomida bo‘lmadilar. Nabiy alayhissalom qaytib kelganlarida Savbon roziyallohu anhu u zotga qarab: “Ey Allohning Rasuli, meni yolg‘iz tashlab ketdingiz”, dedi-da, yig‘lab yubordi. Nabiy sollallohu alayhi vasallam: “Shunga yig‘layapsanmi?” – dedilar. Savbon roziyallohu anhu: “Yo‘q, Rasululloh! Lekin jannatda sizning va o‘zimning martabamni yodga olib qo‘rqib ketdim. Alloh taoloning mana bu oyati esimga tushdi: «Kimda-kim Alloh va Payg‘ambarga itoat etsa, ana o‘shalar Allohning in’omiga erishgan zotlar, ya’ni, payg‘ambarlar, siddiqlar, shahidlar va solih kishilar bilan birgadirlar. Ular esa eng yaxshi hamrohlardir»[1]. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Xursand bo‘laver! Sen ham o‘zing muhabbat qo‘yganlar bilan birgasan”, dedilar.
Savod ibn G‘oziyyaning muhabbati
Savod ibn G‘oziyya Uhud g‘azoti kunida qo‘shinning markazida turardi. Nabiy alayhissalom qo‘shinga qarata: “Saflarni rostlanglar, to‘g‘ri turinglar!” – dedilar. Qarab borar ekanlar Nabiy alayhissalom Savod roziyallohu anhuning to‘g‘ri turmaganini ko‘rib: “Rostlangin, ey Savod!” – dedilar. Sahobiy: “Xo‘p”, dedi-yu, biroq to‘g‘irlanmasdan turaverdi. Payg‘ambar alayhissalom u tomonga yaqinlashib, qo‘llaridagi misvoklari bilan sahobiyning biqiniga niqtab: “Savod, to‘g‘ri turgin!” – dedilar. Savod: “Og‘rittingiz, Rasululloh! Alloh taolo sizni haq ila yuborgan bo‘lsa, endi men sizdan o‘ch olishim uchun imkon bering”, dedi. Payg‘ambarimiz alayhissalom qorinlarini ochib: “Qasosingni olvol, Savod”, dedilar. Savod roziyallohu anhu egilib qorinlarini o‘pa boshladi va: “Yo Allohning Rasuli, bugun shahidlik kunidir, shuning uchun ham oxirgi onlarimda tanam sizning muborak tanangizga tegib qolishini xohladim”, dedi.
Jobir ibn Abdulloh roziyallohu anhumodan rivoyat qilinadi: “Minbar yasalmasidan avval Nabiy sollallohu alayhi vasallam xurmoning tanasiga suyanib xutba qilar edilar. Bir muddat o‘tib, minbar joylashtirilganidan so‘ng Nabiy sollallohu alayhi vasallam minbarga ko‘tarildilar. Shunda o‘sha xurmo tanasidan (yosh boladay) o‘ksik ovoz chiqdi. Uni, hatto biz ham eshitdik. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam keldilar-da, unga qo‘llarini tekkizdilar. Zum o‘tmay u tinchib qoldi” (Imom Buxoriy rivoyati).
Hasson Shamsiy Poshoning
“Jannat bo‘stonidagi oilaviy oqshomlar” nomli kitobidan
G‘iyosiddin Habibulloh, Ilhom Ohund, Abdulbosit Abdulvohid tarjimasi.
[1] Niso surasi, 69-oyat.