«Saodat kaliti hushyorlik va fahmu farosatdadir. Badbaxtlik manbasi kibr va g'aflatdadir.
Banda uchun Alloh taoloning ne'matlari ichida iymon va ma'rifatdan ulug'i yo'qdir. Unga erishish uchun bag'rikenglik va qalb ko'zi o'tkirligidan boshqa vasila yo'qdir.
Kufr va ma'siyatdan kattaroq balo va ofat yo'qdir. Mazkur ikki narsaga chaqirishda qalb ko'rligi va jaholat zulmatidan boshqa narsa yo'qdir.
Ziyrak kishilar Alloh taolo ularni hidoyatini iroda qilgan va qalblarini Islomga keng qilib qo'yganlardir.
Mutakabbirlar Alloh taolo ularni zalolatini iroda qilgan va qalblarini xuddi osmonga chiqayotgandagi kabi tor va tang qilib qo'yganlardir.
Mutakabbir o'z hidoyatiga kafil bo'lishi uchun qalb ko'zi ochilmagan kishidir».
Imom G'azzoliy
Bomdod namozi kirgach to quyosh chiqquncha Qur’on tilovati, zikrlar, ilm yoki boshqa xayri ishlar bilan shug‘ullanish o‘rniga dunyoviy gap-so‘zlar bilan vaqt o‘tkazish makruhi tanzihiydir. Chunki bu vaqtda qilingan zikrlar uchun juda katta savoblar va’da qilingan, mo‘min bandaga bunday imkoniyatni boy berish to‘g‘ri kelmaydi.
Ilm bilan shug‘ullanish, solihlarning hikoyasini o‘qish yoki tinglash, mehmon bilan yoki hojati bor odam bilan gaplashish xayrli ish hisoblanadi, shuning uchun bular makruh emas, aksincha mustahab bo‘ladi.
Albatta, hojat yoki zarurat bo‘lgani uchun dunyoviy gaplar so‘zlashning hech qanday ziyoni yo‘q.
Prof. Dr. Saloh Abul Hojning «Til sayqali» kitobidan