Hikmat inson hayotini tartibga solishga, sokin, sermazmun va sermahsul eishga, xato-kamchiliklardan, toyilishlardan xoli etishiga xizmat qiladigan yuksak bilimdir. Hikmat insonning aqlini charxlaydi, akovatini oshiradi. Hikmat bilan ish tutish insonning oiladagi, jamiyatdagi, hatto o'z nazdidagi martabasini ko'taradi. Hikmat kishiga hayot tajribasini tayyor xulosasini taqdim qiladi.
Bir hakimdan : “Inson bir necha yuz yil umr ko'rishi mumkinmi?” deb so'rashibdi. U: “Ha”, deb javob beribdi. “qanday qilib?” deyishibdi. Shunda hakim : “Kitob o'qib. Chunki kitob bir insonning bir necha yil, balki bir umrlik tajriba va bilimlarining xulosasi o'laroq dunyoga keladi. Uni o'qigan kishi o'shancha umr ko'rgan hisoblanadi”, deb aytgan ekan.
Insonga ana shunday asrlarga tatigulik umr baxsh etadigan kitoblar ichida eng qimmatlisi, shubhasiz, va'zu –hikmatga doir asarlardir. Binobarin, hikmatlarni o'ziga singdira bilgan odam ming yillab umr ko'rgandek tajribaga ega bo'ladi. Chunki ayrim hikmatlar butun bir inson umrining xulosasi o'laroq dunyoga kelgan. Ana shunday hikmatlarni o'rgangan kishi o'sha hikmatlarni aytgan insonlarning umricha hayot kechirgandek bo'ladi.
Islom ummati hikmatlarni o'rganishga, uni hayotga tatbiq etishga, uni hayotda aks ettirishga, har bir ish ortidagi hikmatlarni ochib berishga qadimdan intilib kelgan. Jumladan, bizning ulug' ajdodlarimiz ham haqiqiy hikmatparvar, hikmatga shaydo insonlar bo'lishgan. Shuning uchun ham ulug' bobokalonlarimizning ilmiy me'roslarida dunyodagi eng go'zal hikmatlar aks etgan.
Alloh taolo Qur'oni Karimda shunday marhamat qiladi:
يؤتي الحكمة من يشاء و من يؤت الحكمة فقد اوتي خيرا كثيرا
“U O'zi istagan kishilarga hikmat (foydali bilim) beradi. Kimga hikmat berilgan bo'lsa, bas, muhaqqaqki, unga ko'p yaxshilik berilibdi.” (Baqara surasi, 269 – oyat)
و قال صلئ الله عليه وسلم:
لا حسد الا في اثنتين رخل اتاه الله ما لا فسلطه علي هلكته في الخير و رجل اتاه الله الحكمة فهو يقضي بها و يعلمها الناس
Rosululloh s.a.v aytadilar:
“Hasad qilish mumkin emas, faqat ikki kishiga nisbatan hasad(havas) bundan mustasno:Alloh taolo mol bergan va uni yaxshilikka sarflashga muvaffaq qilib qo'yilgan kishi; Alloh taolo hikmat bergan, shu hikmat bilan hukm yuritadigan va shu hikmatni odamlarga o'rgatadigan kishi”.
Luqmoni Hakimdan naql qilinishicha, uning hovlisi eshigiga shunday deb bitilgan ekan: ”Bizning hikmatimizdan o'zini tanigan, nafsini o'z haddida to'xtatgan va boshiga tushgan ishlar tadbirini insof bilan amalga oshira oladigan insongina foydalana oladi. Kimda shu sifatlar bo'lsa, kirsin, yo'qsa, to shularni hosil qilguncha qaytib ketaversin”.
Alloh taolo hikmatni, hikmatli bandalarini shunday sevar ekan qanday qilib O'zining so'nggi va oxirzamon payg'ambariga yuborgan Buyuk Kalomi Qur'oni Karimni hikmat ila yubormasin?!
Alloh taolo O'z Kalomini buyuk hikmatlar ila yubordi. Qur'oni Karimni o'qiganingiz sari, ma'nolarini anglaganingiz sari yanada chuqur ma'nolar kelib chiqaveradi. Qur'oni Karimni har qanday soha vakili u xoh tibbiyot xodimi bo'lsin, xoh kimyogar, yohud adabiyotshunos uning mo'jizaviyligi, balog'ati va fasohati-yu, ulkan hikmatlariga duch keladi. Mana necha asrlar davomida Qur'oni Karimda kelgan oyatlarning ma'nolari ustida ishlab, ularni mag'zini chaqishga uringan sari fanga, insoniyatga noma'lum bo'lgan qanchadan – qancha ilmlar oshkor bo'lib bormoqda. Ha, azizlar Qur'oni Karim ana shunday ulug' va mo'jiza o'laroq biz insoniyatga yuborilgan Kitobki, qiyomatga qadar insoniyat uning ma'nolari ustida ilmiy izlanishlar olib boraveradi, izlanishlar ko'paygani sari Qur'onning naqadar Buyuk Qudrat va Hikmat egasi tomonidan yuborilganiga aqllar ishonaveradi. Alloh taolo Qur'onni o'zgacha uslublar ila bezadi, bu uslublar Qur'onning balog'ati-yu, fasohatiga yanada ko'rk bag'ishladi, uni hikmatlar bilan yanada boyitdi. Insoniyat har qancha urinmasin Qur'oni Karim oyatlariga o'xshash bir oyat ham keltira olishdan ojizligicha qolaveradi.
TII 403 – guruh talabasi O'rinova Lutfiya
Abdurrazzoq San’oniy aytadi: Ali ibn Husayn roziyallohu anhum namoz uchun tahorat qilayotgan edi. Shu payt suv quyib turgan joriya qo‘lidan obdasta tushib ketib, uning yuziga ozgina shikast yetkazdi. Ali ibn Husayn boshini ko‘tarib, joriyaga qaradi. Joriya vaziyatni yumshatish maqsadida Qur’oni karim oyatlaridan o‘qidi: “... G‘azablarini yutadigan...” (Oli Imron surasi, 134-oyat). Ali ibn Husayn roziyallohu anhum jimgina javob berdi: “G‘azabimni bosdim”.
Joriya oyatning davomini o‘qidi: “...odamlar-ni (xato va kamchiliklarini) afv etadiganlardir...”.
U kishi dedi: “Men seni afv etdim”.
Joriya oyatning oxirini o‘qidi: “Alloh ezgulik qiluvchilarni sevar”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum dedi: “Bor, sen Allox yo‘lida ozodsan”.
Abdulloh ibn Ato aytadi: “Ali ibn Husaynning bir g‘ulomi (quli) xatoga yo‘l qo‘ydi va jazoga loyiq bo‘ldi. Ali ibn Husayn qamchini oldi. So‘ng u zot bunday oyatni o‘qidi: “(Ey Muhammad!) Imon keltirgan kishilarga ayting, ular Alloh kunlari (qiyomat)dan umid qilmaydigan kimsalarni kechirib yuboraversinlar! Shunda (u sabrli) kishilarni qilgan ishlari (kechirishlari) sababli mukofotlagay!” (Josiya surasi, 14-oyat).
Qul esa dedi: “Men bunday emasman, men Allohning rahmatidan umidvorman va uning azobidan qo‘rqaman”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum qamchini tashlab yubordi va dedi: “Sen Alloh yo‘lida ozodsan”.
Muso ibn Dovud aytadi: Ali ibn Husayn xizmatkorini ikki marta chakirdi, u javob bermadi. Uchinchi marta chaqirgach javob qildi. Ali ibn Husayn unga dedi: “Ey o‘g‘lim, ovozimni eshitmadingmi?”.
Xizmatkor: “Eshitdim”, dedi.
Ali ibn Husayn so‘radi: “Nega javob bermading?”.
Xizmatkor: “Sizning shafqatingizga ishondim”, dedi.
Abdulg‘ofir ibn Qosim aytadi: Ali ibn Husayn masjiddan chiqib ketayotgan edi. Bir odam kelib uni haqorat qildi. Shunda Alining xizmatkor va qullari unga tashlanishdi.
Ali ibn Husayn ularni to‘xtatdi va bunday dedi: “Bas qilinglar, uning holatiga qaranglar”.
So‘ngra o‘sha odamga dedi: “Bizda siz bilmagan yana ko‘p narsalar bor. Agar sizga yordam kerak bo‘lsa, ayting, yordam beraylik”. O‘sha odam xatosini anglab, uyaldi va ortiga qaytdi.
Ali ibn Husayn uni yoniga chaqirib, o‘zi kiyib turgan chakmonini yelkasiga tashladi va ming dirham pul berdirdi.
Abu Ya’qub Muzaniy deydi: Hasan ibn Hasan bilan Ali ibn Husayn o‘rtasida bir oz noxushlik bo‘lib qoldi. Hasan bir kuni masjidda Ali ibn Husaynning yoniga keldi, uni turli so‘zlar bilan haqorat qildi. Ali ibn Husayn esa unga bir og‘iz ham javob qaytarmadi.
So‘ngra Hasan chiqib ketdi. Kechasi u alining uyiga bordi va eshigini qoqdi. Ali ibn Husayn eshikni ochib chiqdi. Hasan unga:
- Ey aka, agar siz haqiqatan ham men aytganlarimdek bo‘lsangiz, Alloh meni mag‘firat qilsin. Agar men yolg‘onchi bo‘lsam, Allox sizni mag‘firat qilsin, dedi va ketdi.
Ali ibn Husayn ortidan borib, yetib oldi va uni og‘ushiga oldi. Ikkovi yig‘lab yuborishdi. Shunda Hasan:
- Qasamki, endi siz xafa bo‘ladigan biron ish qilmayman, - dedi.
Ali esa unga: - Sen ham menga aytgan so‘zla ring uchun halollikdasan,- dedi.
Ibn Abi Dunyo rivoyat qiladi: Ali ibn Husaynning xizmatkori shoshgan holda oshxonadan temir pechni olib kelayotgan edi. Kutilmaganda temir pech tushib ketdi ketdi va narigi tomondan pastga tushib kelayotgan Ali ibn Husayn o‘g‘lining boshiga tegib, jarohat yetkazdi. Oqibatda u halok bo‘ldi. Mehmonlar bilan suhbatlashib o‘tirgan Ali ibn Husayn o‘rnidan sakrab turib, xizmatkorga dedi: “Sen ozodsan. Bu ishni qasddan qilmaganingni bilaman”. So‘ngra Ali ibn Husayn mayyitni dafn etish tadorigini ko‘rdi.
Shayx Mahmud MISRIYning “Solih va solihalar hayotlaridan qissalar”
nomli asaridan Ilyosxon AHMЕDOV tarjimasi.