Insonning har bir a'zosining alohi­da vazifasi bor. Masalan, ko'zning va­zi­­fasi ko'rish, quloqning vazifasi – eshitish, tilning vazifasi – so'zlash va qalbning ishi sevishdir.

Qalb yo Alloh taoloni sevadi yoki U zotning maxluqlarini yaxshi ko'radi. Bandaning qalbida yo oxirat muhabbati yoki dunyo muhab­bati bo'ladi. Oxiratning muhabbati bilan qalb yaxshilik­larga shoshadi. Dunyo muhabbati esa, hadisi sharifda bunday ta'riflangan:

حُبُّ الدُّنْيَا رَأْسُ كُلِّ خَطِيئَةٍ

ya'ni “Dunyo muhabbati hamma yomonliklarning boshidir” (Imom Bayhaqiy rivoyati).

Ulamolarimiz ushbu hadisning sharhini bunday bayon qilganlar:

وَ تَرْكُهَا مِفْتَاحُ كُلِّ فَضِيْلَةٍ

“Dunyoning muhabbatini (qalbdan) chiqa­rish har bir fazilatning kalitidir”. Ya'ni, dunyo muhabbatini qalbdan chiqarib tashlash va Alloh taoloning muhabbatini qalbga joylash mukammal mo'minlikdan dalolatdir.

Shayx Zulfiqor Ahmad

NAQShBANDIY