Ҳаж ибодатини адо этмоқчи бўлган ҳар бир мўмин-мусулмон иложи борича ҳажнинг шартлари, рукнлари, одобларини ўқиб, ўрганиб ёки сўраб билиб олиши шарт. Аллоҳ таоло бундай марҳамат қилади: «Бас, Агар билмайдиган бўлсангиз, зикр аҳлидан сўрангиз!» (Анбиё сураси, 7-оят).

Муборак ҳаж ибодатининг барча тартиб, қоидаларини тушуниб, адо этилса, унинг мукаммал бажарилиши ва савобининг ортишига сабаб бўлади. Зеро, илмсиз амал мевасиз дарахт кабидир.

Энг аввало ҳаж ибодатини адо этишда унинг моҳиятини яхши англаб олиш лозим. Ҳаж нақадар муборак ва ҳаммага ҳам насиб этавермайдиган ибодат эканини тушуниб етган банда бу амални тўла-тўкис адо қилишга шавқи ортади, азму қарор қилади.

Ҳаж ибодатига борувчи киши учун аввало ҳажни холис Аллоҳ учун ният қилмоғи талаб этилади. Чунки Аллоҳ таоло фақат холис қилинган амалнигина қабул қилади.

Ҳаж ибодатини истаган киши риё (биров кўрсин)дан ва сумъа (биров эшитсин)дан, одамлар мақташи, уни ибодатли киши ёки ҳожи деб айтишларини яхши кўриш ва шунга ўхшаш бошқа нафс алдовларидан сақланади.

Ҳаж ибодатига борадиган киши дунёдан кетаётгандек бўлмоғи лозим. Ҳаж ана шундай ибодатки бунда банда барча шаҳват, лаззатлардан, орзу-ҳаваслардан, оиласи, яқинларидан, лавозим, мансабидан, ҳатто устидаги кийимларидан ҳам ажралиб чиқиб, буюк Роббига юзланади.

Шунингдек, барча гуноҳларига тавба қилади. Дастлаб ўзи билан Робби ўртасидаги гуноҳларига тавба қилиб, барча гуноҳ-маъсиятлари учун тили билан Аллоҳга истиғфор айтади ва надомат қилади.

Зиммасидаги ибодатларининг қазосини адо этишга киришади. Чунки қолдирган ибодатларни қазосини ўтамагунича унга тавба фойда бермайди, сўнг надомат қилади ва Аллоҳ таолога истиғфор айтади.

Сўнгра бандаларга таалуқли бўлган гуноҳларига тавба қилади, кимнинг ўзига ёки молига зулм қилган бўлса, Аллоҳ таолодан мағфират сўраш билан бирга мол эгасидан кечирим сўраб, рози қилади.

Ҳажга тайёргарлик кўриш асносида зарур нарсаларни йиғиб, жамлашга киришганда эса охират кунига нималар жамлаб қўйганини эсига олсин.

Устидаги кийимларини ечиб, оқ икки матони ўраётганида кафанни ёдига олсин.

Эҳром либосига кирган ҳожилар бир хил бўлиб, улар орасидан бой билан камбағални, подшоҳ билан гадойни ажратиб бўлмайди. Бу баробарлик ўлимдан кейин барчаларининг кафан либосида тенг бўлишларини эслатади. Аслида вафот этган ҳар бир кишининг ҳолати шундай. Ювилади, либосларидан ечинтирилади ва оқ чойшабга ўралади. Сўнг унга (жаноза) намози ўқилиб, қабрга қўйилади.

Ҳаж қилувчи мийқотда либосини ечиб, эҳромни кийганида ушбу ҳолатни кўпроқ эслаши лозим. Дунё ҳаёти бир кун келиб албатта ўз ниҳоясига етишини ва ухровий ҳаёти бошланадиган ўлимни ёдга олади.

"Лаббайка"ни айтишни бошлаганида Аллоҳ таолонинг амри фармонига жавоб бераётганини эсга олсин. Қабул этишини умид қилиб, қабул бўлмай қолишидан қўрқиб турсин.

Ҳарамга етганида Аллоҳ таолога ўзини меҳмонлари мартабасига эриштиргани учун шукр қилсин.

Байтуллоҳга илк бор кўзи тушганида ҳамда Байтуллоҳни тавоф қилиш нақадар улуғворлигини ҳис этсин.

Ҳажарул асвадни қўли билан ушлаган ёки ишора қилганида Аллоҳ таолога барча гуноҳларидан тавба қилишга, буйруқларига итоат қилишга ваъда берсин ва бу ваъдасига вафо қилишга азму қарор қилсин.

Каъбаи Муаззаманинг эшигига осилганида ва Мултазамда турганида гуноҳкор банда Ўз Роббисининг байти остонасида турганини билсин.

Сафо ва Марва орасида саъй қилаётганида қиёмат кунини эсласин. Ҳар саъй қилаётганидаги бориб-келишни "қиёматнинг аросати" деб ўйласин.

Арафотда турганида, одамларнинг тўпланганини кўрганида, овозларининг кўтарилишини эшитганида, тилларининг турли-туманлигини билганида қиёмат кунидаги маҳшаргоҳни, унда халойиқнинг жамланишини ва шафоат сўрашларини эсга олсин.

Шайтонга тош отишда Аллоҳ таолога қулликни намоён қилишни ва буйруққа бўйсуниб, уни адо этишни қасд қилсин.

Қурбонлик сўйиш пайтида бу ишнинг Аллоҳ таолога қурбат ҳосил қилишнинг энг муҳим турларидан бири эканини, қурбонликнинг ҳар бир бўлаги эвазига қурбонлик қилувчининг бир бўлаги дўзахдан халос бўлишини эсласин.

Даврон НУРМУҲАММАД

Cавол: Эшитишимизча Жидда мийқот ичида жойлашган экан. Юртимиздан бораётган аксар зиёратчилар Жидда аэропортига қўниб, Мадинага кетишади. Шу ҳолатда жиддага эҳромсиз киргани учун жиноят қилган бўлмайдими? 

Жавоб: Бисмиллаҳир роҳманир роҳийм.

Ҳақиқатда Жидда шаҳри мийқот ичида жойлашган. Маккага бораётган киши нима мақсадда бораётган бўлса ҳам мийқотдан эҳром билан ўтиши вожиб саналади. Чунки Аллоҳ таоло бу жойни бошқа жойдан афзал қилиб яратган. Ҳозирда зиёратга бораётган инсонлар асосан икки хил услубда борадилар:

Биринчиси: Жиддага қўниб, тўғри Маккага бориш. Бу ҳолатда ҳали Жиддага етиб бормай, мийқотдан ўтаётганда эҳромга кириши вожиб бўлади. Агар эҳромсиз кирса, гуноҳкор бўлади ва зиммасига жонлиқ сўйиш лозим бўлади. Бундай киши мийқотга чиқиб, қайтадан эҳром боғлаб келса, жонлиқ зиммасидан соқит бўлади.

Иккинчиси: сиз айтган ҳолат. Яъни Жиддага қўниб, аввал Мадинаи мунавварага бориб зиёрат қилиш ва ундан кейин Маккага жўнаш. Бу ҳолатда Жиддага, яъни мийқот ичига эҳромсиз кириш жиноят ҳисобланмайди. Чунки бу каби инсонларнинг мийқотдан ўтаётгандаги дастлабки мақсади Маккага эмас, балки Мадинага боришдир. Бу ҳақида фиқҳий китобларимизда баён қилинган.

“Маккага, яъни ҳарам ҳудудига ҳаж (ёки умра)ни ният қилмай, бирор иш туфайли киришни мақсад қилган кишининг мийқотдан эҳромсиз ўтиб кетиш ҳаром ҳисобланади. Аммо агар Жидда ва Хуллайс каби ҳилл (мийқот билан ҳарамнинг орасидаги ерлар)даги бирор жойни қасд қилган бўлса, мийқотдан эҳромсиз ўтиши жоиздир” (“Роддул Муҳтор” китоби).

Аллома Косоний раҳимаҳуллоҳ мийқотдан эҳромсиз ўтиш масалаларини баён қилар экан, бундай дейдилар: “Бу (яъни мийқотдан эҳромсиз ўтиш ҳақидаги) ҳукмлар ҳаж ёки умра қилишни ёки Маккага ё ҳарамга киришни мақсад қилган киши беш мийқотдан биридан ўтиши ҳақидадир. Лекин бирор киши мийқотдан ўтишда буларни қасд қилмаган, балки Бани Омир боғи ёки бошқа жойни (бу жойлар мийқот билан ҳарам ўртасидаги ерлар) мақсад қилиб мийқотдан эҳромсиз ўтган бўлса, унга ҳеч қандай жарима вожиб бўлмайди” (“Бадоеъус саноеъ” китоби). Валлоҳу аълам.

 Ўзбекистон мусулмонлари идораси Фатво маркази

Cавол: Вафот этган инсоннинг тишлари тилладан бўлса, дафндан олдин уларни чиқариб олиш жоизми?

Жавоб: Бисмиллаҳир роҳманир роҳийм.

Агар вафот топган инсоннинг тишлари тилла ва шунга ўхшаш қимматбаҳо нарсадан ясалган бўлиб,  протез шаклида бўлса ва уларни олиб қўйишда маййитга озор етмайдиган бўлса, зоеъ ва исроф бўлмаслиги учун протез тишларни олиб қўйиш лозимдир. Чунки Аллоҳ таоло мол-дунёни исроф ва зое қилишдан қайтарган. Аммо маййитнинг тишлари мустаҳкам ўрнатилган тишлар бўлса, уларни олинмайди. Чунки бу ишда маййитга озор беришлик бор.

Оиша онамиздан ривоят қилинган ҳадисда бундай дейилади: Пайғамбаримиз алайҳиссалом айтдилар: “Ўлган инсоннинг суягини синдириш худди ҳаёт (тирик) инсонни суягини синдириш кабидир”. Ушбу ҳадисга уламолар изоҳ бериб, “гуноҳкорликда ҳар иккиси бир ҳукмдадир”, деганлар.

Динимиз ҳукмларига кўра ўлган инсоннинг ҳурмати тирик инсоннинг ҳурмати билан бир хилдир. Ҳанафий мазҳабининг фиқҳий мўътабар манбаларидан бири “Роддул Муҳтор” китобида бундай дейилади:

“Одамзот шаръан мукаррамдир. Гарчи у ғайридин бўлса ҳам. Унинг устида битим тузиш, уни ҳурматсиз қилиш, унга нисбатан жонсиз нарсаларнинг муомаласини қилиш уни таҳқирлаш ҳисобланади. Бу иш жоиз эмас. Унинг бир қисми ҳам ўзининг ҳукмидадир”. Валлоҳу аълам.

 Ўзбекистон мусулмонлари идораси Фатво маркази

Аллоҳ таоло бандалар агар тавба қилсалар гуноҳларини кечириб юборишнинг ваъдасини қилган. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламдан ривоят қилинган ҳадисларга кўра ҳам банда то жон ғарғара бўлгунча тавба қилса Аллоҳ мағфират қилиниши маълум. Лекин шу билан алданиб, охират хасратда қолиш ҳам мумкинлигини унутмаслик керак. Зеро, Аллоҳ таоло бу ҳақда бизни огоҳлантирган: “Эй одамлар! Албатта, Аллоҳнинг ваъдаси ҳақдир. Бу дунё ҳаёти сизларни ғурурга кетказмасин. Сизларни ўта ғурурга кетказгувчи Аллоҳ ҳақида алдаб қўймасин”.

Шайтон одамларни ўта ғурурга кетказади ва алдайди. Яъни, ҳеч нарсага парво қилма, Аллоҳнинг Ўзи кечиргувчи, деб одамларни гуноҳ ишларга чорлайди. Аллоҳ таолонинг авф этиши ва мағфират қилишини суистеъмол этиб, Аллоҳ Ўзи кечирар, деб ҳар хил гуноҳларга қўл уравериш нақадар ёмон шайтоний иш эканини эсдан чиқармаслик зарур.

Яҳё ибн Муъоз раҳимаҳуллоҳ айтадилар: “Менинг наздимда қуйидагилар энг қаттиқ алданишлардир:

1. Надомат қилмай авф умидида гуноҳ қилиш;
2. Тоатсиз Аллоҳга яқинлашишдан умидвор бўлиш;
3. Дўзах амали билан жаннат мевасини кутиш;
4. Гуноҳлари туриб жаннатни талаб етиш;
5. Амалсиз ажр-мукофот кутиш;
6. Сустлик билан Аллоҳдан умид қилиш” (“Мунаббиҳот”).

Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васалламдан Адий ибн Ҳотам Тоий бундай ривоят қилади: “Қиёмат куни бир тоифа одамларга жаннатга бориш буюрилади. Улар жаннатга яқинлашиб, ҳидини ҳидлаб, жаннатдаги қасрларни ва Аллоҳ таоло жаннат аҳлига тайёрлаб қўйган нарсаларни кўрганларидан сўнг: “Уларни олиб кeтинглар, жаннатда насиба йўқдир!” дeб нидо қилинади.

Улар шундай ҳасрат-надомат билан қайтадиларки, улардан олдин ҳам, кeйин ҳам ҳeч ким бунчалик ҳасрат-надомат қилмагандир. Улар айтадилар: “Ё Аллоҳ, дўстларингга тайёрлаб қўйган нeъматларингни кўрсатмай туриб, бизни дўзахга киргизганингда бунчалик ҳасрат-надомат қилмасдик”.

Шунда Аллоҳ таоло: “Мeн шундай қилмоқликни хоҳладим, чунки сизлар катта-катта гуноҳлар билан инсонлардан яширинча Мeнга қарши чиқдингиз, инсонлар кўзида эса покиза, виқорли кўринар эдингиз, қалбларингизда йўқ нарсани риё қилар эдингиз. Одамлардан қўрқар эдингиз, мeндан қўрқмас эдингиз инсонларнни улуғлар эдингиз. Мeни улуғламасдингиз. Инсонлар учун баъзи нарсалардан қайтар эдингиз. Мeн учун қайтмасдингиз. Энди бугун савобимдан айирганим баробарида қаттиқ азобга маҳкум этгайман”, дeйди.

Шаҳобиддин ПАРПИЕВ,

Асака туманидаги “Муҳаммадсолиҳ” жоме масжиди имом-хатиби.

 Жаҳолат ва жоҳилликнинг энг асосий давоси китоб ўқишдир. Зеро, китоб инсоннинг энг яқин дўсти ва маслаҳатчиси, акл қайроғи ва билим манбаидир. Унга ошно киши дунё ва охират шарафи бўлган илмни эгаллайди.

Алҳамдулиллаҳ, юртимизда барча соҳаларга оид бўлган китоблар ва адабиётлар кун сайин ортиб бормокда. Биргина диний йўналишда тафсир, Қуръони Карим маънолар таржимаси, ҳадис, ақида ва бошқа фанларга оид кўплаб китоблар она тилимизда нашр этилмоқда. Уларни мутолаа қилиш керак, холос.

Ўтмишда ота-боболаримиз Қуръон, ҳадислар билан биргаликда "Хамса", "Бобурнома", "Ўтган кунлар", "Меҳробдан чаён" сингари бадиий адабиётлар ва халқ оғзаки ижоди намуналарини ўқиб-айтиб улғайишган. Бугун орамизда бу бебаҳо маънавий бойликни кадрига етмаётганлар ҳам талайгина. Аксарият ёшлар ҳам, катталар хам ижтимоий тармоққа боғланиб, китоб мутолаасига беэътибор бўлди. Натижада уларнинг маънавияти, тафаккур қуввати заифлашди. Ҳаётда рўй бераётган айрим нохушликларнинг илдизи эса ўша илмсизлик ва китоб ўқимасликнинг аччик мевасидир. Бундай нохуш ҳолатлардан сакланиш учун ақлни илм ва китоб мутолааси билан чархлаб туриш лозим.

Ҳар қандай янгилик ҳам бир кун келиб эскиради, бироқ инсониятнинг минг йиллар давомида қўлга киритган дурдоналарини ўзида жамлаган китоблар асло эскирмайди. Буни улуғ зотлардан бизгача етиб келаётган бебаҳо асарлардан англаш мумкин.

Имом Муҳаммад ибн Хасан Шайбоний китоб ўқиш асносида мураккаб бир масалага ечим топганларидан хурсанд булиб: "Бундай лаззатни подшоҳларнинг болалари ҳам кўрмаган", деганлар.

Буюк мухаддис Имом Абу Довуд Сижистоний ўзига кийим тиктирганида, унинг енгини кенг килиб тиктирар, қаерга борса, ўша енгларида китоб бўлар экан. Бўш вақт топилди дегунча, китоб мутолаасига киришар экан.

Машҳур уламолардан Абул Фараж ибн Жавзий бундай дейди: «Мен китоб мутолаасидан ҳеч тўймаганман. Агар ўзим ўқиб кўрмаган бирорта китобни кўриб колсам, гўёки хазинанинг ичига тушиб колгандек бўлардим. Агар, "Йигирма минг мужаллад китоб ўқиб чиққанман", десам ҳам, муболаға килмаган бўламан, лекин китоб ўқишда давом этаман», деган экан.

Ҳасан ибн Сахл айтади: «Маъмун ухлаганда атрофида китоблар турар эди. Ухлашдан олдин ҳам китоб ўқир эди. Уйқудан уйғониб кетганда ҳам китоб ўқир эди. У инсон шундай васият қилар эди: "Ёлғизлик даҳшатини китоб ўқиш билан енггин. Албатта, китоблар сўзловчи тиллар ва тикилиб турувчи кўзлардир".

Ҳусайн Воиз Кошифий: "Ахлоқи Муҳсинин" асарида бундай дейди: "Энг яхши суҳбатдош ва энг мақбул дўсти улфат улуғларнинг китобидир".

Китоб илму дониш ва маънавий озуқа ҳосил қилишнинг асосий манбаидир. Шундай экан, китобни дўст билмоқ ва унга эҳтиром кўрсатмоқ ҳар биримизнинг вазифамиз ва жахолатни асосий давосидир

 Олимхон ИСАҚОВ