Исми: Ҳорун Ар-Рашид бин Муҳаммад Маҳдий бин Абдуллоҳ Мансур бин Муҳаммад бин Али бин Абдуллоҳ бин Абдулмуталлиб.

Куняси: Абу Жаъфар.

Халифалик даврлари: 786-809 милодий, 170-193 ҳижрий йиллар. 23 йил давлат бошқарувида бўлган.

Бошқарувининг энг ривожланган даври: 170 ҳижрий, 789 милодий йил бўлган.

Таваллуд йили: 149 ҳижрий; 766 милодий.

Туғилган жойи: Рай шаҳри, Аббосийлар давлатининг тоғли ҳудудида жойлашган[1].

Аёллари: Зубайда бинтин Жаъфар; Азиза бинти Солиҳ; Умму Муҳаммад[2].

Ўғиллари: Муҳаммад Амин, Абдуллоҳ Маъмун, Муҳаммад Муътасим, Қосим, Аҳмад Сабтий, Аднон, Али, Солиҳ, Муҳаммад Абу Яъқуб,  Муҳаммад Абу Исо, Муҳаммад Абул Аббос Муҳаммад Абу Али.

Қизлари: Сакина, Умму Ҳабиба, Урва, Уммул Ҳасан, Ҳамдуна, Фотима, Умму Салама, Хадича, Уммул Қосим, Ромла, Умму Али, Умму Ғолия.

Онаси: Хузайрон бинтиб Аъто.

Отаси: Муҳаммад Маҳдий.

Ака-укалари: Мусо Ҳодий, Иброҳим, Абдуллоҳ,  Али, Убайдуллоҳ, Мансур, Исъҳоқ, Яъқуб.

Диёнати: Сунний.

Сулоласи: Аббосийлар халифалигининг бешинчи халифаси.

Ҳорун Ар-Рашид араб маданияти билан тарбияланган, иқтидорли адиб ва шоир, заковатли олим ва эътиборли халифалардан эди.

Шунинг учун ҳам, унинг тушунчаси олимлар зеҳнияти билан баробар деган фикр ўша даврнинг ўзидаёқ мавжуд эди.

Ҳорун  Ар-Рашиднинг  қароргоҳи доимий равишда  шоирлар,  табиблар, ислом ҳуқуқшунос олимлари, кимёгарлар ва мусиқашунослар  билан  гавжум бўлган. Унинг ўзи кўпинча уламолар ва адиблар билан тез-тез баҳсу мунозаралар ўтказиб турган.

Гоҳида, шоирларни, улар ёзган  шеърларни танқид қилиб, балоғат гап ва шеърни чўзиш эмас, маънони қисқа ва тез ифодаловчи илмдир, деган эди.

Имом Заҳабий айтади: “Ҳорун Ар-Рашид уламоларни ўзига яқин тутар, тортишув ва сергаплик уни ғазабини  келтирар эди. Ўзи эса, қилган беҳуда ўйин кулгу ва гуноҳлари учун тинмасдан йиғлар эди. Хусусан, биров унга панд-насиҳат қилса, ўзини йиғидан тўхтатолмас эди”.

Хатиб Бағдодий айтади: "У фақиҳ ва фуқаҳоларни яхши кўрарди ва уламоларга ҳурмати юқори эди".

Ҳорун Ар-Рашид  билан бир замонда яшаган ва ҳамсуҳбат бўлган машҳур адиб ва шоирлар Абу Тоҳия ҳамда Абу Саъийд Асъамийлар бўлган.

Ҳорун Ар-Рашидга замондош бўлган мазҳаббоши олимлар Имом Шофеъий ва Имом Молик бўлганлар.

Ҳорун Ар-Рашид Мадинаи мунавварадаги манзилини қасд қилиб сафарга чиққан пайтда Имом Молик ибн Анас раҳматуллоҳи алайҳ ўзларини “Муватто” китобини унга ўқиб берганлар.

Илмий соҳада эса Ҳорун Ар-Рашид машҳур кимё олими Жобир ибн Ҳайённи ва унинг шогирдларини моддий-маънавий қўллаб-қувватлаган. Натижада, у ўз шогирдлари билан бирга кимиё илмида амалий тажриба ўтказиш методикасини яратган. Ўша даврда барча олимлар, адиблар, маданият ва санъат арбоблари Ҳорун Ар-Рашиднинг  маданият,  санъат, адабиёт, илм, фан ва шеъриятга бўлган муносабатини жуда катта мамнуният билан қадрлашган.

Милодий 795 йилга келиб Ҳорун Ар-Рашид халифалик қилган Аббосийлар давлатига қарашли бўлган баъзи бир ўлкаларда сиёсий ҳаракатлар пайдо бўла бошлади. Ўша йиллари Ҳорун Ар-Рашидга қарши қўзғолонлар кўтарилди, қўзғолончиларга у зудлик билан чора кўрди.

Милодий  795  йилда Қайс ва Қазоъа қабиласи Миср волийсига қарши жанг бошлади. Бу воқеадан хабар топган Ҳорун Ар-Рашид Ҳарсима ибн Аъюн қумондонлиги остида катта қўшин жўнатиб қўзғолончиларни мағлуб қилди.

Қўзғолончилар Миср волийсига итоат қилишга мажбур бўлдилар ва бўйинларига юкланган товон пулини тўлашда давом этди.

Ҳарсима ибн Аъюн бошчилигида Африкада Абдувайҳ Анборий раҳбарлигидаги яна бир катта фитнанинг алангаси ўчирилди. Бундай улкан қўзғалонни тинчитишда Яҳё Бармакий ҳам жуда муҳим рол ўйнади.

Милодий 793 йилда ҳам Аббосийлар давлатига қарашли бўлган Шом ўлкаларида ҳам баъзи бир фитналар бўлиб ўтди.

Хусусан, Ал-Мудария ва Ал-Ямония номли икки қабила ўртасида уруш бошланди. Бу икки қабила ўртасидаги уруш узоқ чўзилгач Ҳорун Ар-Рашид милодий 794 йилда қўшин жўнатиб, урушга якун ясади.

Шундан сўнг, энг охирги фитначи ва қўзғалончилардан бўлган Абул Хасиб Ваҳиб ибн Абдуллоҳ Тус ва Нишопур каби шаҳарларни босиб олди. Кейинроқ ҳозирги Туркманистонда жойлашган Марв шаҳрида мағлубиятга учради.

Ҳорун Ар-Рашид унга қарши Али ибн Исо ибн Маҳонни жўнатди. У милодий 783 йил фитначи Абул Хасиб Ваҳиб устидан ғалаба қилди. Бу воқеалардан сўнг Аббосийлар давлати Ҳорун Ар-Рашид бошчилигида ривожланишда давом этди.

Пўлатхон КАТТАЕВ,

ТИИ Ҳадис ва Ислом тарихи фанлари кафедраси

катта ўқитувчиси.

[1] Ҳозирги Машҳад

[2] Аббосия, Журайшия, Усмония бўлганлар.

Ҳуд алайҳиссаломнинг тўлиқ исмлари Ҳуд ибн Абдуллоҳ ибн Рабоҳ ибн Халуд ибн Од. Демак, у зотнинг қавми номи бобоси Од исмидан олинган. Насаблари Нуҳ алайҳиссаломнинг Сом исмли ўғлига боради. Араблар Боида, Ориба ва Мустаърабага бўлинса, Од қавми боида ҳисобланади.

“Боида” – “ўтиб, тугаб кетган” деган маънони англатади. Ўша араблардан бўлган Од қавми саркашлиги билан машҳур. Ҳуд алайҳиссалом билан бўлиб ўтган қиссалари “Од қавми қиссаси” дейилади.

“Ҳуд” сўзи "юмшоқ", "яхши", деган маъноларни билдиради.

Ҳуд алайҳиссаломнинг исмлари Қуръоннинг Аъроф, Ҳуд ва Шуаро сураларида жами 7 марта келган.

Қуръони Каримда битта сура Ҳуд алайҳиссаломнинг исми билан “Ҳуд” деб номланган бўлса, “Аҳқоф” сураси у зотнинг яшаган ер номидир.

Од қавми Яман, Уммон ва Ҳазарамавт ўрталиғидаги Аҳқоф номли маконда яшаб ўтганлар. Қавм одамлари баланд бўйли, баҳайбат кишилар бўлиб, улкан чодирларда яшаган.

Аллоҳ таоло Ҳуд алайҳиссаломнинг қавмига ҳидоятга келиши ва жазо тариқасида уч йил ёмғир ёғдирмай қурғоқчилик юборди. Аммо қавм тавба қилмади, шунда Ҳуд алайҳиссалом дуо қилдилар ва бир зумда осмонни қора булут қоплади. Саркаш қавм булутни ёмғир ёғдирувчи деб ўйлади.

Бу Аллоҳ таоло томонидан юборилган ҳалок қилгувчи бало эди: "Од эса, даҳшатли, қутурган бўрон билан ҳалок қилиндилар. У уларнинг устига пайдар-пай етти кеча ва саккиз кундуз ҳукмрон қилиб қўйдики, энди у жойдаги қавмни ичи бўшаб қолган хурмо дарахтининг танасидек қулаб, ҳалок бўлиб ётганини кўрасиз. Бас, улардан асоратни кўраяпсизми?!" (Ал-Ҳаққо, 6-8).

Аллоҳ таоло Од қавмини ҳалок қилгандан сўнг Ҳуд алайҳиссалом Ҳазарамавтда яшадилар. У зот тўрт юз олтмиш ёшда вафот этгач, Тирийм номли шаҳарга дафн этилди.

Аъзам Облоқулов,
Жиззах вилояти, Ғаллаорол тумани "Сайфин ота" жоме масжиди имом-хатиби.

 Манбалар:

"Пайғамбарлар тарихи исломият тарихидир";

"Пайғамбарлар тарихи".

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг бизларга қолдириб кетган таълимотларидан бири шуки, мўмин киши илмсиз ҳолда ўзгалар билан талашиб-тортишмаслиги лозим бўлади.

Аллоҳ таоло бундай марҳамат қилади: “Аллоҳнинг оятлари ҳақида ўзларига келган ҳужжат-далилсиз талашиб-тортишадиганлар Аллоҳ томонидан ҳам, иймон келтирганлар томонидан ҳам қаттиқ ғазабга қолурлар. Аллоҳ шундай қилиб, ҳар бир мутакаббир ва зўровон қалбни муҳрлар” (Ғофир сураси, 35-оят).

Пайғамбаримиз алайҳиссалом бизни илмсиз тарзда талашиб-тортишишдан қайтаришларига сабаб, илмсиз талашиб-тортишаётган киши жоҳиллиги туфайли бўҳтон ва ёлғон сўзларни айтади.

Каъб ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бундай дедилар: “Ким илмни уламолар билан бирга юриш, жоҳиллар билан талашиб-тортишиш ёки одамларни ўзига қаратиш учун ўрганса Аллоҳ таоло уни дўзахга киргизади” (Имом Термизий ривояти).

Ушбу ҳадисда “ким илмни уламолар билан бирга юриш учун ўрганса” дейилишидан мақсад, башарият манфаати учун, ёки ер юзини ободли учун ёҳуд ибодатни тўғри адо этиш учун эмас, балки одамлар уни олим десинлар учун, натижада олимлар қаторидан жой олиш учун ўрганган бўлса, дейилмоқда.

Демак, бундай кишида ихлос бўлмайди, ният тўғри бўлмаган бўлади ва у Аллоҳ учун холис илм олмаган бўлади. Шунинг учун ҳам унинг борар жойи дўзахдир.

Абу Умома Боҳилий разияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Ҳеч бир қавм ҳидоят топганидан сўнг адашмаган, фақат талашиб-тортиша бошлагач залолатга кетган”, дедилар ва ушбу оятни тиловат қилдилар: “Улар уни сенга фақат талашиб-тортишиш учунгина мисол келтирдилар. Зеро, улар хусуматчи қавмдирлар” (Зухруф сураси, 58-оят) (Имом Термизий ривояти).

Яъни улар ҳақни истамайдилар, мақсадлари фақат талашиб-тортишишдан иборатдир.

Ҳомиджон домла ИШМАТБЕКОВ

Cавол: Хуфтон намозида имомга иқтидо қилиб, шом намозига ният килиб қўйибман. Бошқатдан ўқиб олишим керакми?

Жавоб: Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм. Ният намознинг шартларидан бири ҳисобланади. Бу ниятда қалбдаги ният эътиборли бўлади. Тилда бошқа намоз, қалбда бошқа намозни ният қилса, қалбдаги ният ҳисобга ўтади. Шунга кўра агар сиз дилингизда хуфтон намозини ўқиш нияти бўлиб, тилингизда шом намозини айтган бўлсангиз, бунинг зарари йўқ. Бу ҳолатда намозни қайта ўқимайсиз. Агар дилингизда ҳам шом намози деб ният қилган бўлсангиз, у ҳолда қайта ўқиб оласиз. Бу борада фиқҳий манбаларимизда қуйидагича иборалар келган: “Ниятда эътиборга олинадиган нарса бу бажарилаётган ишни қалбнинг қасд қилишидир. Қалбдаги ниятга тилдаги ният зид бўлса, бунинг аҳамияти йўқ. Чунки тилда айтиш қасд қилиш эмас, балки гапиришдир. Масалан, бир киши пешин намозини ўқиш учун дилида пешинни ният қилди, аммо адашиб тили билан асрни ният қилиб қўйди. Бундай ният қилиши кифоя қилади” (“Раддул муҳтор” китоби). Валлоҳу аълам.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси Фатво маркази

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бундай дедилар: “Ким илм талаб қилиш йўлига юрса, Аллоҳ унга жаннат йўлини осон қилиб қўяди”.

Илм талаб қилиш – жаннатга элтувчи энг яхши ва энг осон йўл. Толиби илм илм учун сарфлайдиган ҳар қандай ҳаракат уни жаннатга яқинлаштиради ва унга Жаннат йўлини осон қилади. Ҳар бир мусулмон биринчи навбатда шариат илмини ўрганишга бел боғлаши даркор. Зотан бу уни тўғри, соғлом илмга эришиш йўлини очади, тўғри маълумотдан хато маълумотни ажрата билиш имконини беради.

Илм талаб қилиш Аллоҳнинг розилигига элтади.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтадилар: “Албатта, фаришталар толиби илмнинг илм талаб қилганидан миннатдор бўлиб, қанотларини унга ёзишади”.

Ушбу ҳадис шариат илми ва уни талаб қилувчиларнинг даражаси нақадар баландлигидан дарак беради, негаки, Аллоҳ таоло ундан рози бўлгандан фаришталарни қанот ёзиб турадиган қилиб қўйди. Фаришталар қанот ёзиб туриши толиби илмга илм йўлини осон қилади, илм эшикларини очади.

Бутун борлиқ толиби илм ҳаққига истиғфор айтади.

Абу Дардо розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бундай дедилар: “Олимнинг ҳаққига осмонлар ва ердаги барча нарса, ҳатто денгиздаги балиқ ҳам истиғфор айтади”.

Шаръий илмнинг ва унинг талабида бўлган толибларнинг қадри шу қадар баланд эканки, еру осмонлардаги барча мавжудотлар унинг ҳаққига истиғфор айтар экан. Бундан баланд даража борми?! Мусулмон учун бундан ортиқ яхшилик борми?!

Доктор Ҳассон Шамси Пошонинг “Метин қоялар” китобидан

Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Неъматуллоҳ Исомов таржимаси.