Кўча чеккасида ул-бул сотиб турган аёлнинг олдига бир отахон келиб, жуда зарур бўлиб қолганини айтиб, аёлдан пул сўради. Аёл уни танимаслиги ва ишонолмаслигини айтди. Отахон: “Сиз Худога ишонасизми?” деди. Аёлнинг ранги оқарди: “Бу қандай савол бўлди? Алҳамдулиллаҳ, албатта, ишонаман”, деди. Отахон: “Унда менга ҳам ишонинг. Чунки мен ҳам мусулмонман. Сизга шу кифоя қилмайдими?” деди. Аёл: “Кифоя қилади”, деди ва чўнтагида бор пулини бериб юборди. Отахон кета туриб: “Бу пулни тушликдан сўнг қайтараман”, деди. Аёл унинг ортидан синиқ жилмайиб қолди. Сўнг ўйланди: “Ҳа, бу менинг бор пулим эди. Лекин шундай қўрқиб кетдимки, агар пулимни бермасам иймоним хавфда қоладигандек бўлди. Энди болаларимга нима овқат қилиб бераман?..”
Отахон ундан пул сўрашдан олдин ўғлини бирга олиб келиб, яқинроқ жойда ўтириб туришини сўраган эди. Отахон ўғлининг ёнига етгач, ўғли отасига: “Нега бундай қилдингиз? Ахир ўзимиз закотимизни лойиқ кишига бериш учун чиқмаганмидик?” деб сўради. 
Отахон ўғлига бир куни шу кўчадан ўтаётиб аёлнинг ким биландир телефонда гаплашгани, у ўғлини даволатиши кераклиги ҳақида гапиргани, закотни унга беришдан олдин бир синаб кўрганини айтди. Сўнг кўзларида ёш айланиб: “Менга энг таъсир қилгани нима, биласанми, ўғлим?” деди. Ўғли унга савол назари билан боқди. Шунда отахон: “Аёл ўзи муҳтож бўлатуриб, ўзи танимаган бир одамга “Мусулмонлигингиз кифоя” дея бор пулини бериб юборди. Бунинг нақадар катта ишонч эканини англаяпсанми? Бугунги замонда ана шундай улуғ номга, ишончга хиёнат қилаётганлар учраяпти. Болам, ҳеч қачон ёдингдан чиқарма – мусулмонлик номига муносиб яша. Мусулмонлар шаънига асло доғ туширма!” деди.
Сўнг ота ва ўғил аёлга пулларини қайтариб, ниятларини билдириб, ўша закот учун атаган пулларини ҳам бериб, раҳмат айтиб кетишди. Аёл Аллоҳга ҳамдлар айтиб, энди ўғлининг шифо топиши мумкинлигидан қувониб, тезда уйига йўл олди. 
Акбаршоҳ Расулов