Саҳобалардан кейин ҳадисларни тўплаш тарихи ҳам жуда кенг ва маълумотларга бой. Ҳадисларни ривоят қилган ҳар бир саҳобий ўзидан эшитганларини тўплаган кўплаб талабаларга эга эди. Саҳобаларнинг ўқувчилари “тобеин” деб аталарди.

Аксарият тобеинларнинг тўплаган ҳадислари умумий бир мавзуга бағишланмаган. Аммо уларнинг баъзилари ҳадисларни мавзулар остида жамлаган. Бу тартибда ёзилган илк ҳадис китоби Имом Шабъининг “Ал-Абвоб” китобидир. Бу китоб турли бўлимларга бўлинган. Ҳар бир бўлим закот, намоз каби бир мавзуга оид ҳадисларни ўз ичига олган.

Бундан тизимли равишда ёзилган илк ҳадис китоби илк ҳижрий асрдаёқ мавжуд бўлгани маълум бўлади. Бошқа бир китоб Ҳасан Басрий (ваф. 110) томонидан ёзилган бўлиб, унда Қуръони карим тафсир ва шарҳларига оид ҳадисларни жамланган. Бу бир мавзу асосида тизимли ёзилган илк китоб эди.

Тобеинлар даврида ҳадисларни тўплаш расмий равишда ҳалифа Умар ибн Абдулазиз (99-101)нинг буйруғи билан амалга ошди. У ҳукмдорлиги остидаги барча волийларга Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобалари ва уларнинг шогирдларидан ҳадис тўплаб, уларни алоҳида китобга ёзишга буйруқ берди[1].

Бу расмий амрнинг натижасида бир қанча ҳадис китобларининг ёзилишига ва бутун мамлакат бўйлаб тарқалишига эришилди. Ибн Шиҳоб Зуҳрий бу даврда ҳадис тўплаш борасида йўлбошчилардан бири эди. У кўплаб китоблар ёзди.

Ушбу даврда ёзилган қўлёзмалар одатда, ҳар қандай фаннинг ривожланишида бўлгани каби, кейинчалик ёзилган катта ҳадис китобларига киритилган.

Шундай қилиб, ҳижрий 2-3 асрларда ёзилган катта китоблар ўз ўрнини эгаллади ва тобора кенг қамровли, батафсил ва тўлиқ бўлиб борди. Улар шу қадар кенг тарқалдики, тобеинларнинг китоблари саҳнадан ғойиб бўлди, бироқ улардан баъзилари сақланиб қолган ва кейинги китобларни солиштириш ва тасдиқлаш учун фойдаланилди.

Тобеинлар замонида ёзилган китоблардан бири, Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳунинг ўзидан эшитган ҳадисларни ўз ичга олган, унинг шогирдларидан бири Ҳаммон ибн Мунаббиҳ (ваф. 101/719) саҳифасидир. Бу китоб ҳозирда “Ас-Саҳифа ас-Саҳиҳа” деб ном қозонган. Бу китобнинг барча ҳадислари, кейинги ҳадис тўпламларидан жой олган. Бунинг тўлиқ матни Аҳмад ибн Ҳанбалнинг (ваф. 241/855) Муснад китобида келтирилган. Китобнинг асл нусхаси мавжуд эмас ва анча олдин йўқолган.

1954 йилда бу китобнинг икки ёзма нусхаси Доктор Муҳаммад Ҳамидуллоҳ томонидан Берлин ва Дамашқ кутубхоналаридан топилди ва тўлиқ шаклда, муқаддима билан нашр қилинди. Доктор Муҳаммад Ҳамидуллоҳ узоқ асрлар аввал ёзилган бу ёзувларни тадқиқ қилди. Шу билан бирга бу матнларни Имом Аҳмаднинг Муснадидаги ривоятлар билан солиштириб чиқди. Икки матн орасида ҳеч қандай бир фарқ топилмади. Фақатгина бир хил китобнинг иккита қўлёзмасида учрайдиган бир нечта кичик тафовутлар бундан мустасно.

Бу тобеинлар тўплаган китоблар кейинги ҳадислар тўпламларида жуда эҳтиёткорлик билан киритилганлигини исботлайди.