30 Ноябр, 2025, 9 Жумадул сони, 1447
30 Ноябр, 2025, 9 Жумадул сони, 1447
“Эътиқодиййа” бўлимида Бобур Аҳли суннат вал-жамоат ақийдасининг муҳим қоидасини баён этиб, дин ишида кўп эҳтиром зарурлигини уқтиради:
Дин ишиға кўп эҳтиром керак,
Олам аҳли аро имом керак.
Лойиқ эрмас бу ишга ўзга киши,
Керак ушбу имомингиз қурайший.
Кейин шариъатда имом ёки халифа дейилган бу подшоҳга итоат зарурлигини, магар гуноҳ ишга буюрганда, бу итоат этмасликка сабаб бўлишини таъкидлайди.
Халқ аро кимки подшоҳдурур,
Тоатин қилмасанг, гуноҳдурур.
Магар ул ишки, маъсият бўлғай,
Қилмасиға анинг жиҳат бўлғай.
“Подшоҳ агар золим бўлса ҳам, у аҳли ислом ичида ҳукмрондир, шунинг учун унга қарши хуруж қилиш ҳаромдир. шариъатда боғланиш ва низом – интизом ана шудир”, дейди Бобур:
Подшоҳе агар золимдурур,
Аҳли ислом ичра ҳокимдурур.
Анга қилмоқ хуруж бўлди ҳаром,
Будурур шаръ ичра рабту низом.
Бу эътиқод мулк ва давлатнинг низоми учун, салтанат ва миллатни интизомга солиш учун эканлиги тарихдан ҳам маълум.
Мирзо КЕНЖАБЕК
“Абу Али Ғассоний айтади: Абу Фатҳ Наср ибн Ҳасан Сакатий Самарқандий ҳижрий 464 (милодий 1072) йили бизнинг ҳузуримизга келди. Бир неча йиллардан бери Самарқандда қурғоқчилик ҳукм сурарди. Одамлар қайта-қайта истисқо қилиб, Аллоҳга дуо-илтижо этсалар ҳам, ёмғир ёғмаётганди. Шунда тақводорлиги билан танилган бир солиҳ киши Самарқанд қозисининг олдига бориб:
– Менда бир таклиф бор, – деди.
– Қандай фикр экан? – сўради қози.
– Сиз бошчилигингизда Имом Муҳаммад Исмоил Бухорийнинг қабри ёнига жамоат билан бориб, у зотни васила қилган ҳолда Аллоҳга илтижо қилсак. Шояд, Аллоҳ бизга ёмғир ёғдирса", деди.
Қозига бу таклиф маъқул бўлиб, одамлар тўпланиб, қабр соҳиби Имом Бухорийни ўртага қўйиб Аллоҳга йиғлаб илтижо қилишди. Ва ниҳоят, Аллоҳ таоло уларга ёмғирни юборди. Бир ҳафта давомида тинимсиз ёмғир ёғди. Одамлар ёмғир тинишини кутиб бир ҳафта Хартангда қолиб кетишди”.
Имом Заҳабийнинг
“Сияри аълом ан-нубала” асаридан
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа