Bizga ota-onadek buyuk ne'matni ato etgan Alloh haq subhanahu va taologa bitmas tuganmas hamdu sanolarimiz, ota-onaga xizmat qilish va ularning duolari sababli jannatiy bo'lish bashoratini bergan ikki olam sarvari, buyuk xulqlarni kamoliga etkazgan zot Payg'ambarimiz Muhammad mustafo sollallohu alayhi vasallamga durud va salovotlarimiz bo'lsin.
Bizni dunyoga kelishimizga sababchi bo'lgan, avaylab-asrab turli xavf-xatarlardan omonda saqlab o'stirgan, nimaniki xohlasak biz uchun muhayyo qilgan, bizlarga odob-axloqni va kasb-hunarni o'rgatgan, din va dunyo ilmlarini ta'lim bergan, hayotga yo'llagan, uylab-joylagan, odamlar qatoriga qo'shgan, umrlari nihoyasigacha ardoqlab o'tgan ota-onalarimizni hurmatlash, ularga yaxshilik qilish, mehribonlik ko'rsatish har bir farzandning eng sharafli burchi sanaladi.
Bu burch Alloh taolo tomonidan barcha insonlarga buyurilgan go'zal insoniy fazilat, haqiqiy inson tabiatida xos bo'lgan boshqa jonzotlarga namuna bo'ladigan amaldir. Alloh taolo shunday marhamat qiladi: “Robbingiz Uning O'zigagina ibodat qilishingizni hamda ota-onaga yaxshilik qilishingizni amr etdi. (Ey inson), agar ulardan biri yoki har ikkisi huzuringda keksalik yoshiga etishsa, ularga “uf!” dema va ularni jerkima! Ularga doimo yoqimli so'z ayt! Ularga mehribonlik bilan xorlik qanotini past tut va (duoda) ayt: “Ey Robbim, meni go'daklik chog'imda tarbiyalaganlaridek, Sen ham ularga rahm qil!”(Isro surasi, 23-24-oyatlar).
Alloh taolo bandalariga qat'iy qilib faqat o'zigagina ibodat qilmoqlikka va ota-onaga yaxshilik qilishni buyurdi. Ularga yaxshilik qilishni ibodat darajasiga ko'tardi, hatto ota-onaga yaxshilik qilish ba'zi ibodatlardan ham afzalroqdir.
Ota-onaning hurmatini joyiga qo'yib, mudom ularning holidan xabar olib xizmatida bo'lish, ular yoqtirmagan narsalardan yiroq bo'lish, ular vafotidan keyin do'stlari holidan xabar olib turish ham ularga nisbatan yaxshilik qilish hisoblanadi. Alloh taolo bandalarini ota-onasiga hatto “Uf” degan so'zni aytmaslikka buyuradi. “Uf” kalimasi biror narsadan bezor bo'lganda aytiladigan so'z bo'lib, aslida inson o'ziga etgan chang-g'ubor va shunga o'xshash yoqimsiz narsalarni o'zidan daf qilish uchun aytiladigan so'zdir. Shuningdek oyatda ota-onaga baqirmaslikka buyurilgan bo'lib, ular huzurida boshqaga baqirish ham ota-onaga nisbatan hurmatsizlik hisoblanadi. Jumladan, ularga dunyodagi eng yaxshi — chiroyli so'zlarni topib so'zlashga hamda ular xizmati uchun o'zni xoru-hokisor tutishga buyuriladiki, bu ota-onaning farzandi oldida nechog'lik ulug' martabada ekanligini anglatadi.Demak, ota-onaning hurmatini joyiga qo'yish, ular oldida hamisha o'zini hoksor tutish,ularga yoqimli gaplarni so'zlash, ularning haqqiga duolar qilib turish farzandning eng muhim burch va vazifalaridandir.
Ka'bul Axbordan rivoyat qilinadi: «Luqmon o'g'liga shunday dedi: «Ey o'g'lim, kim ota-onasini rozi qilsa, Rahmonni rozi qilgan bo'ladi. Kim ota-onasini norozi qilsa, Rahmonni norozi qilgan bo'ladi. Ey bolam, albatta, ota-ona jannat eshiklaridan biridir. Agar rozi bo'lsalar, Jabbor sari borasan. Agar achchiqlari chiqsa, mahrum bo'lasan». Luqmoni hakim va uning o'g'liga qilgan nasihatlari Qur'oni Karimda ham zikr qilingan. Bu rivoyatdan Luqmoni hakimning o'g'liga qilgan nasihatlari hadislarda ham bayon qilinganini bilib olamiz. «Ey o'g'lim, kim ota-onasini rozi qilsa, Rahmonni rozi qilgan bo'ladi». Halqimizda Ota rozi – Hudo rozi, ona rozi – Hudo rozi, degan gaplar mana shu hadislardan olinib, maqolga aylantirilgan. Shuning uchun albatta, farzandlar ota-onalarining roziligi uchun harakat qilishlari, bu masalada nihoyatda ehtiyot bo'lishlari lozim.«Kim ota-onasini norozi qilsa, Rahmonni norozi qilgan bo'ladi». Ota-onaning roziligini topish uchun harakat qilish bilan bir qatorda ularning noroziligiga uchrashdan ham saqlanish lozim bo'ladi. Chunki ota-onaning noroziligi Allohning noroziligiga sabab bo'ladi.Ushbu ikki ishning o'zi farzandning jannatga kirishiga sabab bo'lishi turgan gap. Ammo, shu bilan birga, yana ham ta'kidlash uchun quyidagi jumla ham keltirilmoqda: «Ey bolam, albatta, ota-ona jannat eshiklaridan biridir. Agar rozi bo'lsalar, Jabbor sari borasan. Agar achchiqlari chiqsa, mahrum bo'lasan».bu rivoyatda ota onalar aynan «jannat eshigi» deb atalmoqda. Bu ibora yana ham ta'sirchan chiqqan.Bas, har bir farzand ota-onasining roziligini topib, ular orqali jannatga kirish payidan bo'lsin.
Amrata binti Abdurahmondan rivoyat qilinadi: «Nabiy sollallohu alayhi vasallam: «Tushimda o'zimni jannatda ko'ribman. Bir qorini eshitdim va: «Bu kim?» deb so'radim. «Horisa ibn Nu'mon. Yaxshilik shunaqa bo'ladi. Yaxshilik shunaqa bo'ladi», deyishdi. U odamlarning onasiga eng ko'p yaxshilik qiladigani edi», dedilar».
Horisa ibn Nu'mon roziyallohu anhu onasining roziligini olgan, xizmatini qilgan farzandlardan ekan. Ana shu sababli u kishining jannatga tushish bashorati Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga tushlarida ko'rsatilgan ekan. Nabiy sollallohu alayhi vasallam tushlarida jannatda yurib, Horisa ibn Nu'mon roziyallohu anhuning u erda qiroat qilayotganlarini eshitib, so'rab, u kishining kimliklarini bilgan ekanlar.Boshqa rivoyatlarda zikr qilinishicha, Horisa ibn Nu'mon roziyallohu anhu onasiga o'z qo'li bilan taom berar ekan. Biror gaplarini anglamay qolsa ham, «Nima dedingiz?» deb so'ramas, tashqariga chiqqanda, boshqalardan «Onam nima dedilar?» deya so'rar ekanlar. Bu ishni qilish uchun sabr bilan birga cheksiz ixlos ham kerak bo'ladi. Shuningdek, katta odamga doimiy ravishda qo'li bilan taom egizib borish ham mislsiz chidam bilan birga benazir muhabbat va ehtiromni ham taqozo qiladi. Ona gapirganida biror so'zni anglamay qolgan farzand onasining o'ziga indamay, tashqariga chiqib, «Hozir onam nima dedilar?» deb so'rashi onaga bo'lgan ehtiromning oliy namunasi, desak mubolag'a bo'lmaydi. Albatta, zikr qilingan nozik ishlarni qoyilmaqom qilib o'rinlatgan odam ulardan boshqalarini go'zal tarzda joyiga qo'ygan bo'ladi. Shuning uchun ham Nabiy sollallohu alayhi vasallam Horisa ibn Nu'mon roziyallohu anhuga jannat bashoratini berganlar. Horisa ibn Nu'mon roziyallohu anhuning onalariga ko'rsatgan xizmatlari har bir mo'min-musulmon farzandga yaxshi o'rnak, go'zal namuna bo'lishi lozim.
Alisher JUMAYeV,
Shahrisabz tuman bosh imom-xatibi.
Bismillahir Rohmanir Rohiym
Abdurrazzoq San’oniy aytadi: Ali ibn Husayn roziyallohu anhum namoz uchun tahorat qilayotgan edi. Shu payt suv quyib turgan joriya qo‘lidan obdasta tushib ketib, uning yuziga ozgina shikast yetkazdi. Ali ibn Husayn boshini ko‘tarib, joriyaga qaradi. Joriya vaziyatni yumshatish maqsadida Qur’oni karim oyatlaridan o‘qidi: “... G‘azablarini yutadigan...” (Oli Imron surasi, 134-oyat). Ali ibn Husayn roziyallohu anhum jimgina javob berdi: “G‘azabimni bosdim”.
Joriya oyatning davomini o‘qidi: “...odamlar-ni (xato va kamchiliklarini) afv etadiganlardir...”.
U kishi dedi: “Men seni afv etdim”.
Joriya oyatning oxirini o‘qidi: “Alloh ezgulik qiluvchilarni sevar”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum dedi: “Bor, sen Allox yo‘lida ozodsan”.
Abdulloh ibn Ato aytadi: “Ali ibn Husaynning bir g‘ulomi (quli) xatoga yo‘l qo‘ydi va jazoga loyiq bo‘ldi. Ali ibn Husayn qamchini oldi. So‘ng u zot bunday oyatni o‘qidi: “(Ey Muhammad!) Imon keltirgan kishilarga ayting, ular Alloh kunlari (qiyomat)dan umid qilmaydigan kimsalarni kechirib yuboraversinlar! Shunda (u sabrli) kishilarni qilgan ishlari (kechirishlari) sababli mukofotlagay!” (Josiya surasi, 14-oyat).
Qul esa dedi: “Men bunday emasman, men Allohning rahmatidan umidvorman va uning azobidan qo‘rqaman”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum qamchini tashlab yubordi va dedi: “Sen Alloh yo‘lida ozodsan”.
Muso ibn Dovud aytadi: Ali ibn Husayn xizmatkorini ikki marta chakirdi, u javob bermadi. Uchinchi marta chaqirgach javob qildi. Ali ibn Husayn unga dedi: “Ey o‘g‘lim, ovozimni eshitmadingmi?”.
Xizmatkor: “Eshitdim”, dedi.
Ali ibn Husayn so‘radi: “Nega javob bermading?”.
Xizmatkor: “Sizning shafqatingizga ishondim”, dedi.
Abdulg‘ofir ibn Qosim aytadi: Ali ibn Husayn masjiddan chiqib ketayotgan edi. Bir odam kelib uni haqorat qildi. Shunda Alining xizmatkor va qullari unga tashlanishdi.
Ali ibn Husayn ularni to‘xtatdi va bunday dedi: “Bas qilinglar, uning holatiga qaranglar”.
So‘ngra o‘sha odamga dedi: “Bizda siz bilmagan yana ko‘p narsalar bor. Agar sizga yordam kerak bo‘lsa, ayting, yordam beraylik”. O‘sha odam xatosini anglab, uyaldi va ortiga qaytdi.
Ali ibn Husayn uni yoniga chaqirib, o‘zi kiyib turgan chakmonini yelkasiga tashladi va ming dirham pul berdirdi.
Abu Ya’qub Muzaniy deydi: Hasan ibn Hasan bilan Ali ibn Husayn o‘rtasida bir oz noxushlik bo‘lib qoldi. Hasan bir kuni masjidda Ali ibn Husaynning yoniga keldi, uni turli so‘zlar bilan haqorat qildi. Ali ibn Husayn esa unga bir og‘iz ham javob qaytarmadi.
So‘ngra Hasan chiqib ketdi. Kechasi u alining uyiga bordi va eshigini qoqdi. Ali ibn Husayn eshikni ochib chiqdi. Hasan unga:
- Ey aka, agar siz haqiqatan ham men aytganlarimdek bo‘lsangiz, Alloh meni mag‘firat qilsin. Agar men yolg‘onchi bo‘lsam, Allox sizni mag‘firat qilsin, dedi va ketdi.
Ali ibn Husayn ortidan borib, yetib oldi va uni og‘ushiga oldi. Ikkovi yig‘lab yuborishdi. Shunda Hasan:
- Qasamki, endi siz xafa bo‘ladigan biron ish qilmayman, - dedi.
Ali esa unga: - Sen ham menga aytgan so‘zla ring uchun halollikdasan,- dedi.
Ibn Abi Dunyo rivoyat qiladi: Ali ibn Husaynning xizmatkori shoshgan holda oshxonadan temir pechni olib kelayotgan edi. Kutilmaganda temir pech tushib ketdi ketdi va narigi tomondan pastga tushib kelayotgan Ali ibn Husayn o‘g‘lining boshiga tegib, jarohat yetkazdi. Oqibatda u halok bo‘ldi. Mehmonlar bilan suhbatlashib o‘tirgan Ali ibn Husayn o‘rnidan sakrab turib, xizmatkorga dedi: “Sen ozodsan. Bu ishni qasddan qilmaganingni bilaman”. So‘ngra Ali ibn Husayn mayyitni dafn etish tadorigini ko‘rdi.
Shayx Mahmud MISRIYning “Solih va solihalar hayotlaridan qissalar”
nomli asaridan Ilyosxon AHMЕDOV tarjimasi.