Insonga berilgan eng bebaho ne'matlardan biri – o'z Vatanida yashashdir. Chunki Vatan uning kindik qoni to'kilgan, go'daklik chog'i o'tgan, ilk qadamlarini qo'ygan, yoshlik, keksalik davrlarini suradigan, xotiralari muhrlangan, ota-bobolarining yurti, farzandu nabiralari ulg'aygan zamindir! Alloh taolo har bir insonga vatanni sevish va unga muhabbat qo'yish tabiatini ato etgan.
Islomda vatanga muhabbat bu – tug'ilib o'sgan yurtiga nisbatan e'zozdan iboratdir! Demak, musulmon kishi vatanini sevadi! Uning iqboli uchun harakat qiladi, uni himoya qiladi, xursand bo'lsa – xursand, xafalik etsa – qayg'uradi. Inson “Vatan menga nima berdi?” deb emas, balki “men Vatanimga nima qildim?” degan tuyg'u bilan yashamog'i lozim.
Toshkent shahridagi “Ubay ibn Ka'b” masjidi imom-xatibi, ustoz Abdulhakim domla Matqulov “Saroy” jome masjidiga tashrifi chog'ida ayni shu mavzuda go'zal ma'ruza qilib berdildar. Suhbat yakunida yurtimiz tinchligi, insoniyat boshiga tushib baloning tezda ko'tarilishini so'rab duoi xayrlar qildilar.
O'zbekiston musulmonlari idorasi matbuot xizmati
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi. Nabiy sollallohu alayhi vasallam aytadilar: "Ibodat qilinadigan biror kun zulhijjaning o‘n kunidan Alloh taologa mahbub emas. Undagi har bir kunning ro‘zasi bir yilga barobardir. Undagi har bir kechada turish qadr kechasida turishga barobardir" (Imom Termiziy va Ibn Moja rivoyati).