Abdulqodir Giloniy hazratlari hadislarga tayangan holda kitobida bunday yozadi: «Oxiratda bandaning amallari hisob-kitob qilingan vaqtda uyum-uyum savoblar yozilganini ko'rib hayron qoladi va Allohga: «Yo Robbim, bu savoblar qayerdan keldi va nima uchun berildi, bilmayman?», der emish... Alloh taolo: «Ey bandam, sen dunyoda duo qilib, so'ragan narsang men yozgan taqdirimga to'g'ri kelmaganligi uchun ham senga berilmadi. Bugun o'sha so'raganing haqiga savoblar berilayapti», der ekan... Banda: «Koshki, duolarimning hammasi shunday bo'lib, ulug' savoblar topsaydim», – deb aytarmish...
Allohning huzurida turganligingizni his etib, qo'lingizga tasbeh olib, hadisi shariflarda qayd etilgan quyidagi 5 ta zikrni ayting:
Bu zikrlarni shu tartibda bajarganingizdan keyin, dunyo va oxiratingiz uchun duo qilasizlar.
Duolarda ota-onangizni unutmang, chunki unutgan bandalarni Alloh sevmaydi. Undan keyin musulmonlar haqqiga, qo'ni-qo'shni, sevganlaringiz haqiga ham duo qilasizlar. Alloh shu duolaringiz sababidan ham mukofotlantiradi.
Albatta, zikrning boshqa turlari ham bor. Yuqoridagi zikrlarni xohlagan paytda ham aytishingiz mumkin. «Alloh» zikrini qalb bilan aytasiz, ya'ni «Zikrul qalbiya» qilasiz.
Og'zingizni yopib, iloji bo'lsa ko'zingizni ham yopib, ichdan sassiz-ovozsiz «Alloh» deyishni davom ettiring... Mana shunday, ovozsiz, til, lablarni qimirlatmasdan, birovga bildirmasdan qilingan zikrni – zikri qalbiy deydilar. Buning savobi juda baland. Birov sezmagani uchun, unda riyo tahlikasi bo'lmaydi, boshqalarning ham diqqati qaratilmaydi. Alloh biladigan bunday zikrni farishtalar ham eshitmas emish...
Bir inson Alloh yo'liga pul sarflasa, Alloh unga 700 barobar savob yozadi. («Ramuzul Ahodis», 691-b.) 700 barobar, hadisda aytilayapti. Masalan siz masjid, xayrli joylarga, muhtoj kishilarga ehson qilsangiz 700 barobar savob topasiz. Ming so'm bersangiz, 700000 so'm bergandek bo'lasizlar. 10000 so'm bersangiz, 7000000 so'm bergandek bo'lasizlar. Juda savobli ish bu. Lekin yana bir hadis bor:
«Allohni zikr qilish, ya'ni, «Alloh, Alloh» deyish, «Laa ilaha illalloh» deyish – Alloh yo'lida pul sarflashdan 100 barobar ziyodadir.
Agar savob 700 barobar bo'lsa, boshqa savobli ish esa undan 100 barobar ziyod bo'lsa, 70000 savob bo'ladi. Ya'ni, kishi bir marta Alloh desa, unga 70000 savob yoziladi. Aqlli odam shuncha savobdan qochadimi? Oxiratni, savobni o'ylagan odam zikr aytishdan qochmaydi, parvosizlik qilmaydi, imkonni qo'ldan boy bermaydi...
Yana bir hadisda: «Ovoz chiqarmasdan riyosiz, shuhratsiz, ichdan qilingan zikr, jahriya qilingan zikrdan 70 marta savobi ortiqroq» ekanligi aytiladi.
Demak, hadislarga binoan (70000 x 70 = 4900000) 4900000ta savob bo'ladi muhtaram birodarlar. Inson qalbdan bir marta Alloh desa, shuncha miqdor savob topadi. Yana bir marta aytsa, yana shuncha savob... Oz emas bu!!!
Biz bu foniy dunyoda nima uchun yashayapmiz. Allohning rizosini topish uchun. Nega va'z o'qiyapmiz? Allohning rizosiga erishish uchun. Nega va'z eshitayapmiz? Allohning rizosiga erishish uchun.
Shuning uchun bu zikrlarni doim aytinglar. Yo'lda, transportda, o'tirganda, yurganda, hatto yozganda qalbingiz «Alloh» deb zikr qilsin. Ustozimiz Muhammad Zohid Qo'tqu roziyallohu anhu bilan ba'zan bir xonada yotishga to'g'ri kelardi. Bir kun sayohat munosabati bilan Anqarada bir kishinikiga mehmon bo'lib yotib qoldik. Ustozimiz keksa, charchagan edi. Mehmonxonaning bir tomonida «xur-xur» qilib uxlab qoldilar. Lekin u kishidan muntazam «Alloh, Alloh, Alloh» degan ovoz eshitilib turdi, hayron qoldim. Sirli va qiziq narsa...
"Islom va axloq" kitobidan olindi
Sobit ibn Ibrohim tahorat ola turib ariqda oqib kelayotgan bir olmaga ko‘zi tushadi va olmani olib yeydi. Olmaning yarmini yeb bo‘lganida, uning haqqi haqida o‘ylab qoladi. Shu xayolda Sobit ibn Ibrohim ariq chetidan yurib olma oqib chiqqan bog‘ga kiradi va bog‘ egasiga:
– Yeb qo‘ygan yarimta olmam uchun haqqingizni halol eting. Qolgan yarmi mana, oling, – deydi.
– Mayli, haqqimni halol etaman, faqat bir shartim bor, – deydi bog‘ egasi yigitning halol, taqvoli ekanini anglab.
– Shartingizni ayting, – deydi Sobit ibn Ibrohim.
Shunda bog‘ egasi:
– Bir qizim bor, uni nikohingga olasan. Lekin rozi bo‘lishingdan avval uning holatidan seni ogoh etishim lozim. Qizimning ko‘zi ojiz, hech narsani ko‘rmaydi, soqov – gapirmaydi va yana qulog‘i eshitmaydi – kar, qimirlamaydi – shol, – deydi.
Bog‘ egasining gaplarini eshitgan Sobit ibn Ibrohim lol bo‘lib qoladi. Yeb qo‘ygan yarimta olmaning haqqidan qo‘rqib, qizga uylanishga rozi bo‘ladi va:
– Mayli, taklifingizni qabul qildim, zora shu bilan Allohning roziligiga erishsam, – deydi.
Ota qiziga oq fotiha beradi. To‘y-tomoshalar o‘tgach, Sobit ibn Ibrohim salom berganicha qizning yoniga kiradi. Qiz salomga alik qaytargancha qo‘li ko‘ksida qulluq qiladi.
Yigit bo‘layotgan ishlardan hayratlanadi: “Bu juda g‘alati-ku, soqov emas ekan-da, salomimga javob berdi. Tik turibdi, demak shol ham emas. Qo‘li ko‘ksida, bundan chiqdi ko‘zlari ham ko‘radi”.
Yigit shoshgancha tashqariga chiqadi va qizning otasiga: “Bu menga va’da qilingan qiz emas-ku, ko‘r, soqov, kar va shol deganingizning boisi ne?!” – deydi.
“Nega endi?” – izoh beradi qizning otasi: “Bu o‘sha qiz. Ko‘zi ojiz deganim – uning ko‘zlari Alloh harom qilgan narsaga boqmagan, qulog‘ining karligi – Alloh harom qilgan narsalarga quloq tutmagan, soqovligi ham rost, chunki tili Allohning zikrigagina aylangan, sholligi – yomon ishga yurmagan”.
Sobit ibn Ibrohim birovning haqqidan qo‘rqqanligi evaziga oliy mukofotga erishadi. Vaqt o‘tishi bilan uning ayoli yer yuzini ilm va fiqhga to‘ldirajak bir zotga, buyuk Imom Abu Hanifaga homilador bo‘ladi.