Abdulqodir Giloniy hazratlari hadislarga tayangan holda kitobida bunday yozadi: «Oxiratda bandaning amallari hisob-kitob qilingan vaqtda uyum-uyum savoblar yozilganini ko'rib hayron qoladi va Allohga: «Yo Robbim, bu savoblar qayerdan keldi va nima uchun berildi, bilmayman?», der emish... Alloh taolo: «Ey bandam, sen dunyoda duo qilib, so'ragan narsang men yozgan taqdirimga to'g'ri kelmaganligi uchun ham senga berilmadi. Bugun o'sha so'raganing haqiga savoblar berilayapti», der ekan... Banda: «Koshki, duolarimning hammasi shunday bo'lib, ulug' savoblar topsaydim», – deb aytarmish...
Allohning huzurida turganligingizni his etib, qo'lingizga tasbeh olib, hadisi shariflarda qayd etilgan quyidagi 5 ta zikrni ayting:
Bu zikrlarni shu tartibda bajarganingizdan keyin, dunyo va oxiratingiz uchun duo qilasizlar.
Duolarda ota-onangizni unutmang, chunki unutgan bandalarni Alloh sevmaydi. Undan keyin musulmonlar haqqiga, qo'ni-qo'shni, sevganlaringiz haqiga ham duo qilasizlar. Alloh shu duolaringiz sababidan ham mukofotlantiradi.
Albatta, zikrning boshqa turlari ham bor. Yuqoridagi zikrlarni xohlagan paytda ham aytishingiz mumkin. «Alloh» zikrini qalb bilan aytasiz, ya'ni «Zikrul qalbiya» qilasiz.
Og'zingizni yopib, iloji bo'lsa ko'zingizni ham yopib, ichdan sassiz-ovozsiz «Alloh» deyishni davom ettiring... Mana shunday, ovozsiz, til, lablarni qimirlatmasdan, birovga bildirmasdan qilingan zikrni – zikri qalbiy deydilar. Buning savobi juda baland. Birov sezmagani uchun, unda riyo tahlikasi bo'lmaydi, boshqalarning ham diqqati qaratilmaydi. Alloh biladigan bunday zikrni farishtalar ham eshitmas emish...
Bir inson Alloh yo'liga pul sarflasa, Alloh unga 700 barobar savob yozadi. («Ramuzul Ahodis», 691-b.) 700 barobar, hadisda aytilayapti. Masalan siz masjid, xayrli joylarga, muhtoj kishilarga ehson qilsangiz 700 barobar savob topasiz. Ming so'm bersangiz, 700000 so'm bergandek bo'lasizlar. 10000 so'm bersangiz, 7000000 so'm bergandek bo'lasizlar. Juda savobli ish bu. Lekin yana bir hadis bor:
«Allohni zikr qilish, ya'ni, «Alloh, Alloh» deyish, «Laa ilaha illalloh» deyish – Alloh yo'lida pul sarflashdan 100 barobar ziyodadir.
Agar savob 700 barobar bo'lsa, boshqa savobli ish esa undan 100 barobar ziyod bo'lsa, 70000 savob bo'ladi. Ya'ni, kishi bir marta Alloh desa, unga 70000 savob yoziladi. Aqlli odam shuncha savobdan qochadimi? Oxiratni, savobni o'ylagan odam zikr aytishdan qochmaydi, parvosizlik qilmaydi, imkonni qo'ldan boy bermaydi...
Yana bir hadisda: «Ovoz chiqarmasdan riyosiz, shuhratsiz, ichdan qilingan zikr, jahriya qilingan zikrdan 70 marta savobi ortiqroq» ekanligi aytiladi.
Demak, hadislarga binoan (70000 x 70 = 4900000) 4900000ta savob bo'ladi muhtaram birodarlar. Inson qalbdan bir marta Alloh desa, shuncha miqdor savob topadi. Yana bir marta aytsa, yana shuncha savob... Oz emas bu!!!
Biz bu foniy dunyoda nima uchun yashayapmiz. Allohning rizosini topish uchun. Nega va'z o'qiyapmiz? Allohning rizosiga erishish uchun. Nega va'z eshitayapmiz? Allohning rizosiga erishish uchun.
Shuning uchun bu zikrlarni doim aytinglar. Yo'lda, transportda, o'tirganda, yurganda, hatto yozganda qalbingiz «Alloh» deb zikr qilsin. Ustozimiz Muhammad Zohid Qo'tqu roziyallohu anhu bilan ba'zan bir xonada yotishga to'g'ri kelardi. Bir kun sayohat munosabati bilan Anqarada bir kishinikiga mehmon bo'lib yotib qoldik. Ustozimiz keksa, charchagan edi. Mehmonxonaning bir tomonida «xur-xur» qilib uxlab qoldilar. Lekin u kishidan muntazam «Alloh, Alloh, Alloh» degan ovoz eshitilib turdi, hayron qoldim. Sirli va qiziq narsa...
"Islom va axloq" kitobidan olindi
Abdurrazzoq San’oniy aytadi: Ali ibn Husayn roziyallohu anhum namoz uchun tahorat qilayotgan edi. Shu payt suv quyib turgan joriya qo‘lidan obdasta tushib ketib, uning yuziga ozgina shikast yetkazdi. Ali ibn Husayn boshini ko‘tarib, joriyaga qaradi. Joriya vaziyatni yumshatish maqsadida Qur’oni karim oyatlaridan o‘qidi: “... G‘azablarini yutadigan...” (Oli Imron surasi, 134-oyat). Ali ibn Husayn roziyallohu anhum jimgina javob berdi: “G‘azabimni bosdim”.
Joriya oyatning davomini o‘qidi: “...odamlar-ni (xato va kamchiliklarini) afv etadiganlardir...”.
U kishi dedi: “Men seni afv etdim”.
Joriya oyatning oxirini o‘qidi: “Alloh ezgulik qiluvchilarni sevar”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum dedi: “Bor, sen Allox yo‘lida ozodsan”.
Abdulloh ibn Ato aytadi: “Ali ibn Husaynning bir g‘ulomi (quli) xatoga yo‘l qo‘ydi va jazoga loyiq bo‘ldi. Ali ibn Husayn qamchini oldi. So‘ng u zot bunday oyatni o‘qidi: “(Ey Muhammad!) Imon keltirgan kishilarga ayting, ular Alloh kunlari (qiyomat)dan umid qilmaydigan kimsalarni kechirib yuboraversinlar! Shunda (u sabrli) kishilarni qilgan ishlari (kechirishlari) sababli mukofotlagay!” (Josiya surasi, 14-oyat).
Qul esa dedi: “Men bunday emasman, men Allohning rahmatidan umidvorman va uning azobidan qo‘rqaman”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum qamchini tashlab yubordi va dedi: “Sen Alloh yo‘lida ozodsan”.
Muso ibn Dovud aytadi: Ali ibn Husayn xizmatkorini ikki marta chakirdi, u javob bermadi. Uchinchi marta chaqirgach javob qildi. Ali ibn Husayn unga dedi: “Ey o‘g‘lim, ovozimni eshitmadingmi?”.
Xizmatkor: “Eshitdim”, dedi.
Ali ibn Husayn so‘radi: “Nega javob bermading?”.
Xizmatkor: “Sizning shafqatingizga ishondim”, dedi.
Abdulg‘ofir ibn Qosim aytadi: Ali ibn Husayn masjiddan chiqib ketayotgan edi. Bir odam kelib uni haqorat qildi. Shunda Alining xizmatkor va qullari unga tashlanishdi.
Ali ibn Husayn ularni to‘xtatdi va bunday dedi: “Bas qilinglar, uning holatiga qaranglar”.
So‘ngra o‘sha odamga dedi: “Bizda siz bilmagan yana ko‘p narsalar bor. Agar sizga yordam kerak bo‘lsa, ayting, yordam beraylik”. O‘sha odam xatosini anglab, uyaldi va ortiga qaytdi.
Ali ibn Husayn uni yoniga chaqirib, o‘zi kiyib turgan chakmonini yelkasiga tashladi va ming dirham pul berdirdi.
Abu Ya’qub Muzaniy deydi: Hasan ibn Hasan bilan Ali ibn Husayn o‘rtasida bir oz noxushlik bo‘lib qoldi. Hasan bir kuni masjidda Ali ibn Husaynning yoniga keldi, uni turli so‘zlar bilan haqorat qildi. Ali ibn Husayn esa unga bir og‘iz ham javob qaytarmadi.
So‘ngra Hasan chiqib ketdi. Kechasi u alining uyiga bordi va eshigini qoqdi. Ali ibn Husayn eshikni ochib chiqdi. Hasan unga:
- Ey aka, agar siz haqiqatan ham men aytganlarimdek bo‘lsangiz, Alloh meni mag‘firat qilsin. Agar men yolg‘onchi bo‘lsam, Allox sizni mag‘firat qilsin, dedi va ketdi.
Ali ibn Husayn ortidan borib, yetib oldi va uni og‘ushiga oldi. Ikkovi yig‘lab yuborishdi. Shunda Hasan:
- Qasamki, endi siz xafa bo‘ladigan biron ish qilmayman, - dedi.
Ali esa unga: - Sen ham menga aytgan so‘zla ring uchun halollikdasan,- dedi.
Ibn Abi Dunyo rivoyat qiladi: Ali ibn Husaynning xizmatkori shoshgan holda oshxonadan temir pechni olib kelayotgan edi. Kutilmaganda temir pech tushib ketdi ketdi va narigi tomondan pastga tushib kelayotgan Ali ibn Husayn o‘g‘lining boshiga tegib, jarohat yetkazdi. Oqibatda u halok bo‘ldi. Mehmonlar bilan suhbatlashib o‘tirgan Ali ibn Husayn o‘rnidan sakrab turib, xizmatkorga dedi: “Sen ozodsan. Bu ishni qasddan qilmaganingni bilaman”. So‘ngra Ali ibn Husayn mayyitni dafn etish tadorigini ko‘rdi.
Shayx Mahmud MISRIYning “Solih va solihalar hayotlaridan qissalar”
nomli asaridan Ilyosxon AHMЕDOV tarjimasi.