Mo'min-musulmonlar bir-biri bilan ko'rishganda bir-biriga salom berib, o'zaro tinchlik, omonlik tilaydi, Haq taolodan yurtga tinchlik, obodlik so'rab duoi xayrlar, har bir yaxshilik ustida tinchlik bo'lsin deya, yaxshi niyatlar qiladi. Bu, albatta, bejiz emas.
Negaki har bir inson hayoti davomida ezgu maqsad, orzu-istaklariga etish uchun harakat qiladi. Buning uchun unga eng katta tayanch – tinchlik muhitidir. Osoyishtalik hukm surgan oila bardavom va mustahkam, el-yurtning tinchligi esa mamlakat taraqqiyoti, aholi turmush farovonligiga sabab bo'ladi.
Alloh asrasin, oila va yurt notinch bo'lsa, hayot lazzatini tasavvur qilib bo'lmaydi. Hatto kishi biror luqmasini xotirjam yutolmaydi.
Islom dinida tinchlikni ulug'lash komil mo'minlikning muhim belgilaridan hisoblanadi. Tinchlikni qadrlash, osoyishta hayot uchun shukronalik uni saqlab qolish va mustahkamlashning zaruriy shartidir. Dinimiz ta'limotida masalaning bu jihatiga ham alohida e'tibor berilgan.
Qur'on karimda marhamat qilinadi: “Qachon (Biz) insonga (tinchlik, salomatlik, farovonlikni) in'om etsak, u (shukr qilishdan) yuz o'girib, o'z holicha ketur. Qachon unga (xastalik, kambag'allik kabi) biror yomonlik etsa, noumid bo'lur” (Isro surasi, 83-oyat).
Yurtimizda tinchlik-osoyishtalik barqarorligini ta'minlash yo'lida katta ish olib borilmoqda. Shunga ko'ra biz ham tinch, osoyishta va farovon hayotning qadriga etib, uning davomiyligiga o'z hissamizni qo'shmog'imiz lozim.
Tinchlik va xotirjamlik ulug' ne'mat ekanini hammamiz yaxshi bilamiz, ammo uning qadriga etish lozimligini ayrimlar tushunmaydi. Payg'ambarimiz sollallohu alayhi va sallam ta'kidlaganlaridek: “Ikki ne'mat borki, ko'pchilik odamlar uning qadriga etmaydi. U sihat-salomatlik va xotirjamlikdir” (Imom Buxoriy va Imom Termiziy rivoyati). Ushbu ne'matlar qaror topgan yurtda xotirjamlik hukm suradi, farzandlar emin-erkin kamolga erishadi, oqibatda, jamiyatda har tomonlama yuksalish va rivojlanish ro'y beradi.
Dinimizda tinchlikka bo'lgan e'tibor nechog'lik katta bo'lish bilan birga bag'rikenglik uning negizidir. Inson o'zidagi ne'matning qadrini uning ustida mulohaza yuritish, undan o'zgalar ham bahramand yoki bebahra ekanini o'ylab ko'rish bilan his etadi.
Barcha ezgu ishlar ro'yobga chiqishining boisi osoyishtalikdir. Shu bois insonlar nafaqat mavjud tinchlikning qadriga etishi, balki unga noshukrlik qilib futur etkazishdan saqlanishi lozim. Abu Hurayra roziyallohu anhu rivoyat qiladi. Rasululloh sollallohu alayhi va sallam: “Ey, Parvardigor! Dunyo va oxiratda tinch va omonda qilgin” deb qilingan duodan ko'ra afzalroq duo yo'qdir”, dedilar (Imom Bayhaqiy rivoyati).
Bugungi tahlikali davrda insoniyat uchun tinchlik va xotirjamlik suv va havodek zarur. Farzandlarimiz, yon-atrofdagi kishilarga ushbu ne'matlarning qadriga etib, uni asrab- avaylash zimmamizdagi burchi ekanini tushuntirishimiz lozim.
Qur'oni karimda Ibrohim alayhissalom tilidan Vatanlari haqiga bunday duo qilgan: “Eslang: Ibrohim: “Ey, Rabbim, bu (Makka)ni tinchlik shahri qilgin va uning aholisidan Allohga va oxirat kuniga ishonuvchilarga (turli) mevalardan rizq qilib bergin” (Baqara surasi, 126-oyat). Oyati karimada Haq taolo Payg'ambarimiz alayhissalomga o'tgan payg'ambarlar hayotidan xabardor qilib, ummatlarini ulug' ne'matlar tinchlik va xotirjamlikni qadrlab, asrab-avaylab hayot kechirishga undalmoqda. Ibrohim alayhissalom yashagan davrda Makka tinch shaharlardan bo'lgan. Shunday bo'lsada, tinchliki doimo so'rab duo qilish muhim ekaniga dalolatdir.
Demak, ushbu buyuk ikki ne'mat bardavom bo'lishi uchun insondan shukr va qadrlash, tinchlik hukm surib turgan joyga yana tinchlik so'rab duo qilish dinimizning eng dolzarb talabidir. Ayniqsa, dinimizni niqob qilib, o'zlarining g'arazli maqsadlariga erishishga urinayotgan firqa va oqimlarga qarshi doimo sergak va hushyor turish zarurligini doimo yodda tutmoq lozim.
Qur'oni karimda: “... Ezgulik va taqvo (yo'li)da hamkorlik qilingiz, gunoh va adovat (yo'li)da hamkorlik qilmangiz! Allohdan qo'rqingiz! Albatta, Alloh azobi qattiq zotdir”, deya marhamat qilinadi (Moida surasi, 2-oyat). Oyati karimada aytilganidek, ezgu niyat yo'lida va taqvo yo'lida hamkorlik qilish er yuzida tinchlik va xotirjamlikni barqaror bo'lishiga bosh omil bo'ladi.
Bashariyat barcha narsasi: aql-zakovat, mol-dunyo va kuch-quvvatini sarflashiga haqli bo'lgan ushbu ulug' ne'matlar bardavom bo'lishi uchun uning sabablarini ham davomli bajarilishi lozim. Buning uchun insonlar, ayniqsa, yosh avlod, Haq taoloning toatida bo'lishga targ'ib qilish, ma'siyat ishlardan qaytarish, ne'matlarni qadrlash ruhida tarbiyalash lozim. Bu borada har bir inson o'zining burchi va majburiyatlarini yaxshi bilishi va unga qat'iy amal qilishi dinimiz tavsiyasidir.
Payg'ambarimiz sollallohu alayhi va sallam: “Kim oilasi tinch, jasadi salomat va huzurida bir kunlik taomi bor holatda tong ottirsa, unga dunyo to'lig'icha berilibdi”, deganlar (Imom Buxoriy rivoyati).
Jahonda ro'y berib turgan notinchlik, kishi dilini xufton qiladigan holatda g'aflatda qolish hech kimning haqqi yo'q. Mamlakat, oila va insonlarni halokat va falokatga uchratadigan eng yomon musibatlardan bu – beparvolik, g'aflat, loqaydlik va shunga oid yomon hislatlardir. Bu ko'zga ko'rinmaydigan illat, kasallikdir desak mubolag'a bo'lmaydi.
Ushbu yomon illatlardan barchamiz xolos bo'lishimiz lozim va lobuddir. Zero, dinimiz beparvolik, g'aflat, loqaydliklardan qat'iy qaytarib, uni ulamolar orqali muaolaja qilishga targ'ib etadi.
Hulosa qiladigan bo'lsak, tinchlik va xotirjamlik amaliy shukr talab qiladigan ne'matlardandir. Uni ado etish barchaning zimmasiga farz. Yoshi ulug' insonlar ushbu ikki ulug' ne'matning mustahkamligini so'rab ko'proq duo qilishi, yoshlar o'zining halol mehnati, Vatanga har jabhada sharaf bilan xizmat qilishga astoydil bel bog'lash bilan bu ne'matning shukrini ado etgan bo'lamiz, inshoalloh.
Alloh taolo yurtimiz tinchligini bardavom, xalqimiz hayotini faravon qilsin.
Isomiddin AHROROV,
O'zbekiston musulmonlari idorasi
Kadrlar bo'limi mudiri
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Nihoyat, Makka fath bo‘ldi. Bir paytlar g‘ordan vahiy dahshatidan titrab-qaltirab yolg‘iz tushib kelgan bir nafargina Inson butun bir ummatga aylandi.
Tun zulmatida Quraysh o‘ldirishga qasd qilgan Inson Makkadan sodiq do‘sti bilan Madina tomon chiqib, bir necha yildan so‘ng Makkaning to‘rt darvozasidan kuppa-kunduz kuni g‘olib bo‘lib kirib keldi! Kuraysh esa, o‘sha kuni o‘zlaridan qasos olinishini kutib, u zotning oldida bosh egib o‘tirardi. Ularni nima qildi deb o‘ylaysiz?
U kishini yolg‘onchiga chiqarganlarni, aziyat berganlarni, Ka’ba atrofida sajda qilayotganida ustiga tuyaning eshini (ya’ni, ko‘p kitoblarda " سَلَى جَزُور"ni tuyaning ichak-chavog‘i deb yozishadi. Ustoz Abdul Azim Ziyouddin domla «Nurul yaqiyn» kitoblarida yozgan izohda bunday tushuntirganlar: «Imom Buxoriy rivoyatida سَلَى جَزُور va Muslim rivoyatida سَلَى جَزُور, ya’ni «tuyaning qog‘onog‘ini» deyilgan. Qog‘onoq — homilani o‘rab turuvchi shilliq parda, yo‘ldosh.) ag‘darganlarni, Abu Tolib darasida qamal qilganlarni, u kishini yolg‘onchi, sehrgar, majnun deb ayblaganlarni, so‘ngra u kishini o‘ldirish uchun har bir qabiladan bittadan kishi tanlab, u kishining qoni barchaga tarqalishi uchun birgalikda o‘ldirmoqchi bo‘lganlarni nima qildi deb o‘ylaysiz?
U zot sollallohu alayhi vasallam ulardan qasos olmadilar. Balki ularga: «Boraveringlar, sizlar ozodsizlar!» dedilar!
Abu Bakr roziyallohu anhu uyiga borib, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam duo qilishlari va islomga kirishi uchun qartayib qolgan, oyoqlarini ko‘tarishga ham majoli yo‘q otasi Abu Quhofani olib keldi. U hali-hamon iymon keltirmagan edi. Uni ko‘rgan Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: «Qariyani ovora qilibsan-ku, uni uyida qoldirsang bo‘lmasmidi, biz o‘zimiz uning oldiga borar edik», dedilar.
Abu Bakr roziyallohu anhu aytdi: «Yo Allohning Rasuli! Sizning borishingizdan ko‘ra otam kelishi to‘g‘riroqdir».
Nabiy sollallohu alayhi vasallam uni o‘tirishga taklif qildilar. Uning ko‘ksini siladilar va: «Musulmon bo‘l», dedilar. Abu Quhofa iymon keltirdi. Abu Bakr roziyallohu anhu yig‘ladi. Qo‘lida ko‘p sahobalar islomga kirgan, ko‘p buyuklar iymonga kirgan buyuk sahobaning otasi endi Islomga kirdi...
Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning odoblariga qarang! U kishi yoshi bir joyga borib qolgan qariyaning huzurlariga kelishini noo‘rin bildilar. O‘zlari uning oldiga borishga tayyor ekanliklarini aytdilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam doimo yoshi kattalarga shafqatli edilar. Doimo: «Sochlari oqargan musulmonni ikrom qilish Allohni ulug‘lashdandir!» der edilar.
Bir qariya Nabiy sollallohu alayhi vasallamni qidirib keldi. Sahobalar unga yo‘l berishmadi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam ularga: «Kichigimizga rahm qilmagan, kattamizni hurmat qilmaganlar bizdan emas!» dedilar.
Qariyalarga xuddi otamiz yoki bobomiz kabi muomalada bo‘lishimiz lozim. Onaxonlarga esa onamiz yoki buvimiz kabi muomalada bo‘lishimiz kerak. Inson qariganda o‘zining zaifligi, bemorligi va ojizligiga qarab qachonlardir yosh bo‘lganini, kuchli bo‘lgan paytlarini eslaydi, eziladi. Garchi boshqalarga ko‘rsatmasa-da, qalbida siniqlikni his qiladi. Bu siniqlikka faqatgina atrofdagilar beradigan e’tibor va hurmatgina davo bo‘la oladi! Ko‘ngil olish ibodatdir!
«Nabaviy tarbiya» kitobi asosida tayyorlandi