فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِۗ وَيَسَۡٔلُونَكَ عَنِ ٱلۡيَتَٰمَىٰۖ قُلۡ إِصۡلَاحٞ لَّهُمۡ خَيۡرٞۖ وَإِن تُخَالِطُوهُمۡ فَإِخۡوَٰنُكُمۡۚ وَٱللَّهُ يَعۡلَمُ ٱلۡمُفۡسِدَ مِنَ ٱلۡمُصۡلِحِۚ وَلَوۡ شَآءَ ٱللَّهُ لَأَعۡنَتَكُمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٞ٢٢٠
220. Bular dunyo va oxirat haqida edi. (Ey Muhammad), sizdan etimlar haqida so'rashsa, "Ularni isloh qilish yaxshidir", deng. Agar xarjda sherik qilib olsangizlar, ular birodarlaringizdir. Alloh buzg'unchini ham, isloh qiluvchini ham biladi. Agar Alloh xohlaganida sizlarni mashaqqatga solgan bo'lardi. Alloh albatta qudrat va hikmat sohibidir.
Yetimlarning mollarini asrab-tasarruf qiluvchilar bu borada qanday yo'l tutish haqida so'rashganida yuqoridagi oyati karima tushirilgan. Alloh etimlar molini asrash topshirilgan kishilarning asl maqsadlari uni oqilona tasarruf qilishga, etimlarning xayr va manfaatlari yo'lida ishlatishga yo'naltirilishini buyurmoqda. Ularning molini o'zlarinikiga aralashtirishning zarari yo'q. Faqat ular haqiga tajovuz qilinmasa bo'ldi, chunki ular ham birodarlaridir. Alloh taolo bu masalalardagi tuzatuvchini ham, buzuvchini ham yaxshi biladi. Alloh bandalariga faqat osonlikni istaydi, mashaqqatni xohlamaydi.
Balog'atga etmagan, yosh (o'g'il-qiz) bolalar otasi o'lib qolsa, etim bo'ladi. Yetimga kafil bo'lgan kishi, ya'ni uni kafolatiga olgan ota tomon qarindosh yoxud boshqa biror musulmon etimning barcha ishlariga, shu jumladan molu mulkiga (ya'ni, etimga etgan meros va boshqa kishilardan hadya, sadaqa yoki boshqa maqsadlarda berilgan mollarga) ham rahbarlik qiladi. Kafil bo'lgan odam etim molidan emaydi, nohaqdan esa, harom, katta gunohdir, faqat vaqtincha (voyaga etgunicha) olib turishi mumkin. Kafil uning mol-mulkini saqlashga mas'ul bo'ladi. Yetimni qaramog'iga olgan odam uning moliga yaqinlashishi mumkin emas, lekin yaxshi niyatda, ya'ni, o'sha molni o'stirish uchun, ko'paytirib, voyaga etganida uning qo'liga topshirish uchun yaqinlashsa, mayli. Alloh taolo shunga buyurgan.
Yetimga qarashni zimmasiga olgan odamga engillik yaratish maqsadida o'z moliga etim molini aralashtirishga (eb yubormaslik sharti bilan) ruxsat berilgan. Qur'oni karimdan ma'lum bo'lishicha, kafil etimning molidan faqat muhtoj qolganida, ehtiyojiga yarasha, yoki qarz olish yo'li bilan va yoxud qilgan xizmatining badali tarzida juda ilojsiz qolgan chog'i eyishi mumkin. Agar imkoni tug'ilsa, kelgusida egan miqdorini uzadi. Imkon yaralmasa, egani haloldir. Yetarli moli bo'lgan kafil (boy odam bo'lsa) o'zini shubhali narsadan uzoq tutgani ma'qul. Yetimlarni otaliqqa olgani, ularning mol-mulkini saqlagani, parvarishlagani uchun ulkan ajru savoblar oladi. Yetimlarning mollarini, nohaqdan eydigan kimsalar aslida olov egan bo'lib, qiyomat kuni do'zaxda qorinlarida alangalanib turadi. Mashhur tafsirchilardan Suddiy: «Yetimning molini egan kimsa qiyomat kuni og'zidan, quloqlaridan, burnidan va ko'zlaridan olov chiqib turgan holda tiriltiriladi. Uni ko'rgan har bir odam etimning molini eganini darhol bilib oladi», degan.
وَلَا تَنكِحُواْ ٱلۡمُشۡرِكَٰتِ حَتَّىٰ يُؤۡمِنَّۚ وَلَأَمَةٞ مُّؤۡمِنَةٌ خَيۡرٞ مِّن مُّشۡرِكَةٖ وَلَوۡ أَعۡجَبَتۡكُمۡۗ وَلَا تُنكِحُواْ ٱلۡمُشۡرِكِينَ حَتَّىٰ يُؤۡمِنُواْۚ وَلَعَبۡدٞ مُّؤۡمِنٌ خَيۡرٞ مِّن مُّشۡرِكٖ وَلَوۡ أَعۡجَبَكُمۡۗ أُوْلَٰٓئِكَ يَدۡعُونَ إِلَى ٱلنَّارِۖ وَٱللَّهُ يَدۡعُوٓاْ إِلَى ٱلۡجَنَّةِ وَٱلۡمَغۡفِرَةِ بِإِذۡنِهِۦۖ وَيُبَيِّنُ ءَايَٰتِهِۦ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمۡ يَتَذَكَّرُونَ٢٢١
221. Imonga kelishmagunicha mushrikalarni nikohingizga olmanglar. Garchi mushrika sizlarga manzur bo'lsa-da, mo'mina cho'ri mushrikadan yaxshidir. Mushriklar imonga kelishmagunicha ularga nikohlab bermanglar. Garchi mushrik sizlarga ma'qul tuyulsa-da mo'min qul mushrikdan yaxshidir. Ular do'zaxga chorlashadi. Alloh esa izni-irodasi bilan jannat va mag'firatga da'vat qiladi, shoyad eslatma olishar, deb odamlarga oyatlarini bayon etadi.
Ya'ni, musulmon kishi imonga kelmagunicha mushrika ayolga uylanmasligi lozim. Huddi shu kabi mushrik kishilarga to ular imon keltirmagunicha mo'mina qizlar nikohlab berilmaydi. Chunki bunday qilinganida ular musulmonlarni mushriklikka chorlab, do'zaxiy bo'lishlari sababchisiga aylanishadi. Alloh taolo insoniyatga Islom dinini nozil qilgach, odamlar orasidagi juda ko'p buzuqliklar, jirkanch nikohlarga barham berdi. Mo'minlar onasi Oisha roziyallohu anhodan shunday rivoyat qilinadi: "Johiliyat davrida to'rt xil nikoh mavjud edi. Ulardan biri bugungi kunda ham bor bo'lib, unga binoan kishi qo'l ostidagi ayollaridan birini yoki qizini bir kishiga erga beradi. U esa mahrini berib, ayol yoki qizni nikohiga oladi. Ikkinchisi – bir kishi o'z xotiniga agar u hayzdan poklangan bo'lsa: "Birovga bildirmay falonchining oldiga bor-da, u bilan kelishib don olishgin", deydi. So'ng u xotinini alohida qilib qo'yib, to o'sha kishidan homiladorligi aniq bo'lgunicha unga sira qo'l tekkizmaydi. Hotinining homiladorligi ma'lum bo'lgach, agar istasa, u bilan yashayveradi. U farzandli bo'lish uchungina shunday qiladi. Bunday nikohni "o'zaro kelishilgan nikoh" deb atashgan. Uchinchisi – o'ntacha erkak birgalashib bir ayolning oldiga kirishadi-da, hammalari uni jimo qilishadi. Agar u homilador bo'lib-tug'sa, tuqqanidan keyin bir necha kun o'tgach, boyagi erkaklarni chorlab odam yuboradi. Barchalari ayol huzurida to'planishadi. Ayol ularga: "Qilgan ishlaringizning oqibatini bildinglar, mana men tug'dim, ey falonchi, bu sening farzanding!" deb ulardan o'zi xohlagan kishining ismini aytadi-da, bolani unga topshiradi, u kishi rad etolmaydi. To'rtinchisi – ko'p kishi yig'ilib, hammalari bir ayolning oldiga kirishadi, ayol ulardan birortasiga ham "yo'q" demaydi. Bunday xotinlar fohishalar bo'lib, eshiklari tepasiga belgi sifatida bayroq osib qo'yishadi. Istagan kishi ular xonasiga kirib kelavergan. Agar bunday ayollardan biri homilador bo'lib-tug'sa, boyagi kishilarni huzurida to'playdi-da, folbin xotinni chaqiradi. Keyin kimga fol chiqqan bo'lsa, bolani o'shanga berishgan, uning bolani rad etishga iloji bo'lmagan. Alloh taolo Muhammad alayhissalomni payg'ambar etib yuborgach, bugungi kundagi nikohdan boshqa johiliyat davridagi barcha nikohlar yo'q qilindi" (Buxoriy rivoyati).
Abu Bakr roziyallohu anhuning muhabbati
Buyuk sahobiy Abu Bakr roziyallohu anhu bunday deydilar: “Biz hijratda edik. Men juda chanqab turgan edim. Ozgina sut olib kelib Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga uzatdim va: “Yo Allohning Rasuli, ichib oling”, dedim. Rasululloh ichdilar-u, mening chanqog‘im qondi”.
Bu gaplar aynan haqiqat. Abu Bakr roziyallohu anhu chin dildan shunday dedilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam ichdilar va Abu Bakr roziyallohu anhuning chanqoqlari qondi. Bu muhabbatning go‘zalligini his qila olyapsizmi? Bu o‘zgacha, xos bir muhabbatdir...
Savbon roziyallohu anhuning muhabbati
Payg‘ambar alayhissalom dastyorlari Savbon roziyallohu anhuning oldida kun davomida bo‘lmadilar. Nabiy alayhissalom qaytib kelganlarida Savbon roziyallohu anhu u zotga qarab: “Ey Allohning Rasuli, meni yolg‘iz tashlab ketdingiz”, dedi-da, yig‘lab yubordi. Nabiy sollallohu alayhi vasallam: “Shunga yig‘layapsanmi?” – dedilar. Savbon roziyallohu anhu: “Yo‘q, Rasululloh! Lekin jannatda sizning va o‘zimning martabamni yodga olib qo‘rqib ketdim. Alloh taoloning mana bu oyati esimga tushdi: «Kimda-kim Alloh va Payg‘ambarga itoat etsa, ana o‘shalar Allohning in’omiga erishgan zotlar, ya’ni, payg‘ambarlar, siddiqlar, shahidlar va solih kishilar bilan birgadirlar. Ular esa eng yaxshi hamrohlardir»[1]. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Xursand bo‘laver! Sen ham o‘zing muhabbat qo‘yganlar bilan birgasan”, dedilar.
Savod ibn G‘oziyyaning muhabbati
Savod ibn G‘oziyya Uhud g‘azoti kunida qo‘shinning markazida turardi. Nabiy alayhissalom qo‘shinga qarata: “Saflarni rostlanglar, to‘g‘ri turinglar!” – dedilar. Qarab borar ekanlar Nabiy alayhissalom Savod roziyallohu anhuning to‘g‘ri turmaganini ko‘rib: “Rostlangin, ey Savod!” – dedilar. Sahobiy: “Xo‘p”, dedi-yu, biroq to‘g‘irlanmasdan turaverdi. Payg‘ambar alayhissalom u tomonga yaqinlashib, qo‘llaridagi misvoklari bilan sahobiyning biqiniga niqtab: “Savod, to‘g‘ri turgin!” – dedilar. Savod: “Og‘rittingiz, Rasululloh! Alloh taolo sizni haq ila yuborgan bo‘lsa, endi men sizdan o‘ch olishim uchun imkon bering”, dedi. Payg‘ambarimiz alayhissalom qorinlarini ochib: “Qasosingni olvol, Savod”, dedilar. Savod roziyallohu anhu egilib qorinlarini o‘pa boshladi va: “Yo Allohning Rasuli, bugun shahidlik kunidir, shuning uchun ham oxirgi onlarimda tanam sizning muborak tanangizga tegib qolishini xohladim”, dedi.
Jobir ibn Abdulloh roziyallohu anhumodan rivoyat qilinadi: “Minbar yasalmasidan avval Nabiy sollallohu alayhi vasallam xurmoning tanasiga suyanib xutba qilar edilar. Bir muddat o‘tib, minbar joylashtirilganidan so‘ng Nabiy sollallohu alayhi vasallam minbarga ko‘tarildilar. Shunda o‘sha xurmo tanasidan (yosh boladay) o‘ksik ovoz chiqdi. Uni, hatto biz ham eshitdik. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam keldilar-da, unga qo‘llarini tekkizdilar. Zum o‘tmay u tinchib qoldi” (Imom Buxoriy rivoyati).
Hasson Shamsiy Poshoning
“Jannat bo‘stonidagi oilaviy oqshomlar” nomli kitobidan
G‘iyosiddin Habibulloh, Ilhom Ohund, Abdulbosit Abdulvohid tarjimasi.
[1] Niso surasi, 69-oyat.