“Hijrat” so'zi arab tilida «ajramoq», «tark etmoq» ma'nolarini bildiradi. Hijratning shar'iy istilohdagi ma'nosi esa Alloh taoloning roziligi yo'lida «Kufr diyori»ni tark etib, «Islom diyori»ga ko'chish hisoblanadi.
«Islom diyori» – jamoat namozlari, azon, juma, hayit va boshqa Islom shiorlari va hukmlari amalda bo'lib turgan yurtdir.
«Kufr diyori» – kufr hukmlari ochiq-oydin bo'lgan erlar. Ya'ni, u erda Islom hukmlari va shiorlari zohir emas, balki, kufr hukmlari ustun bo'ladi.
Ulamolar hijratning hukmi borasida quyidagicha aytadilar:
Islomning avvalida hijrat mandub, ya'ni targ'ib qilingan amal edi. Keyin Makkadan Madinaga hijrat qilish farz bo'ldi. Makka fath qilinganda esa hijratning vojiblik hukmi bekor bo'ldi. Ish yana mandublikka qaytdi. Demak, farz hijrat tugatilib, mandub hijrat qolgan. O'z mazmuniga ko'ra hijratning Qiyomat kunigacha davom etishini ifoda etuvchi hadislarda ana shu mandublik nazarda tutilgan. Bu Imom Abu Hanifa rahimahulloh va Shofe'iylardan Hattobiyning qarashlaridir. Bizning hanafiy ulamolari mana shu fikrni ta'kidlaydilar (Al-Hattobiy «Ma'olimus-sunan, Imom Saraxsiy «Mabsut», Kosoniy «Badoi'us-sanoiʼ», Ibn Obidin «Raddul-muhtor», Aliy Qori «Mirqotul-mafotih»).
Bu erda shuni eslatib o'tamizki, hijrat deganda doim «Kufr diyori»dan «Islom diyori»ga ko'chish tushuniladi. Demak, mazkur imomlarimiz «Kufr diyori»dan «Islom diyorlari»ga ko'chishni mandub hukmida qoldi, vojib hukmida emas, deganlar. Albatta, ularning mandub degan gaplari «Islom diyori»dan chiqib ketayotganlarga tegishli emas;
Ba'zi ulamolar hijrat gunohu yomonliklardan chetlanishdir. Bu haqda Payg'ambarimiz alayhissalom shunday deydilar: «Albatta, hijrat ikki xislatdir: gunohlardan chetlanish hamda Alloh va Rasuliga ajralib kelish...» (Imom Ahmad rivoyati, 1671-hadis).
Boshqa hadisi shariflarda Payg'ambarimiz alayhissalom shunday deganlar: «Hijrat qiluvchi xato va gunohlardan uzoqlashgan kishidir» (Imom Ibn Moja rivoyati, 3934-hadis).
Demak, yuqoridagi ulamolarning fikrlaridan ma'lum bo'ldiki, bizning musulmon diyorlarda kishi faqatgina gunoh va ma'siyatlardan hijrat qilishi tasavvur qilinar ekan. Alloh taolo barchalarimizni gunohlarning kattayu kichiklarini tark qiluvchi kishilardan qilsin.
SALIMHON JAMOLIDDINOV
Mir Arab oliy madrasasi 2-bosqich talabasi
Osmonlaru yerni yaratgan Zotning qarshisiga ma’siyatlar ila chiqa ko‘rmang, g‘azabiga toqatingiz, iqobiga sabringiz va azobiga qudratingiz yetmaydi.
Doktor Abdul Muhsin Ahmad o‘zining bir qarindoshi bilan bo‘lgan voqeani aytib berdi. Voqeaga ko‘ra bir yigit ukasiga doim “Allohga hamd aytgin” desa, ukasi: “Nima uchun Allohga hamd aytishim kerak?” – der, Yaratganga bo‘yin eggisi kelmasdi.
Axir uning bu gapini olamlar Rabbi bo‘lgan Zot eshitib turibdi! Alloh uni ikki oyog‘i bilan yurg‘izib qo‘yibdi, qancha odamlar yura olishmaydi. Necha-necha insonlar ko‘rish ne’matidan mosuvo bo‘lganida, uning ko‘zlari ko‘rib turibdi.
Vaqt o‘tib yigit avtohalokatga uchraydi. Uning a’zolari qattiq shikastlanadi. Operatsiyadan so‘ng doktor Abdul Muhsin Ahmad uni bir umr nogiron bo‘lib qolganligini, tanasining yarmi ishlamasligini, aniqrog‘i, bir o‘limdan qolganligini aytadi.
Alloh buyuk! Uning ne’matlari cheksiz. Biz bandalar doim shukrda bo‘lmog‘imiz lozim. Zero, Alloh taolo aytadi: «...Albatta, Uning ushlashi alamli va shiddatlidir»[1].
Tasavvur qiling, bordi-yu, siz do‘zaxiylardan bo‘lsangiz, u yerdagi azobga chiday olasizmi?! Albatta, yo‘q.
Shunday ekan Allohga tavba qiling! U Zotga xush kelmaydigan ishlardan qayting. Solih amallar ila Rabbingizga yaqinlashing.
Alloh bergan ne’matlarga shukr qiling. Gunoh va ma’siyatning kichikligiga qaramang. Allohning buyukligini nazaringizdan qochirmang.
Alloh buyuk! U Zot sizni kutilmaganda ushlamasidan avval qalbingizni qo‘rquv ila to‘ldiring. Qazoingiz yaqinlashmasidan avval poklaning. O‘lim kelgandagi pushaymondan naf yo‘q va buning uchun imkon berilmas...
Hasson Shamsiy Poshoning
“Jannat bo‘stonidagi oilaviy oqshomlar” nomli kitobidan
G‘iyosiddin Habibulloh, Ilhom Ohund, Abdulbosit Abdulvohid tarjimasi.
[1] Hud surasi, 102-oyat.