“Agar mendan, nega milliy qadriyatlarimiz
shuncha zamonlar osha bezavol yashab kelayapti,
deb so‘rashsa, bu avvalo muqaddas dinimiz hisobidan,
deb javob bergan bo‘lur edim”
(I.A.Karimov)
Xalqimizda har yili hijriy yil hisobi bo‘yicha rabi’ul-avval oyi kelganda “mavlid” marosimini o‘tkazish an’anaga aylangan.
“Mavlid” so‘zi lug‘atda “Mavlidun-nabiy” yoki “al-nabaviy” tarzida qo‘llanganda Muhammad (alayhissalom)ning tavallud topgan, ya’ni tug‘ilgan kunlarini anglatadi.
Ko‘plab musulmon mamlakatlarida keng tarqalgan mavlid marosimi odatda, rabi’ul-avval oyining 12-kunida hech bir bid’at-xurofotsiz nishonlanadi. Ko‘pgina arab mamlakatlari, shuningdek, yurtimizda ham mazkur kunda Imom Abu Ja’far Barzanjiy qalamiga mansub arab tilida yozilgan “Mavlid an-nabiy” nomi bilan mashhur qasidasini o‘qish uchun masjid va xonadonlarda marosimlar o‘tkaziladi. Shuningdek, mulla Yo‘ldosh Xilvatiyning o‘zbek tilidagi “Mavlid nabiy” asarini ham o‘qish keng tarqalgan.
Avvalo shuni ta’kidlash kerakki, mavlid marosimi Payg‘ambarimiz davrlarida ham, undan keyingi 3-4 asr davomida ham o‘tkazilmagan.
Ayrim manbalarga ko‘ra, mazkur marosim dastlab XI asr Ubaydiylar (Fotimiylar) davrida faqat shia imomlari doirasidagina o‘tkazilib, unga omma jalb etilmagan, keyinchalik XIII asr boshlarida sunniy hukmdorlar tomonidan ham o‘tkazila boshlangan. Iroq hukmdori Muzaffariddin 1207 yil ommaviy marosim sifatida mavlidni nishonlagan va katta ziyofat hozirlangan hamda sovg‘a-salomlar ulashgan.
Yurtimizda uzoq yillardan beri o‘tkazib kelinadigan, mazkur marosim mohiyatan deyarli barcha musulmonlar o‘rtasida bir xil bo‘lsa-da, milliy urf-odat va an’analarimizning qorishuvi natijasida, har bir viloyat, shahar, tumanlarda o‘ziga xos tartibda o‘tkaziladi. Marosimda dasturxon yozilib, unda yig‘ilganlarga Payg‘ambarimizning siyratlari haqidagi kitoblardan, xususan, Imom Abu Ja’far Barzanjiyning “Mavlidun-nabiy” kitobidan parchalar o‘qib, tarjima qilib beriladi. Muhammad (alayhissalom)ni madh etuvchi madhiyalar, qasidalar va salovatlar o‘qiladi. Qur’on tilovat qilinadi, ehson, sadaqalar beriladi va savobi Payg‘ambarimiz (alayhissalom)ga bag‘ishlanadi.
Ayrim joylarda ayollar orasida o‘tkaziladigan mavlid marosimi bid’at darajasiga ko‘tarilgan. Bunday marosimlarda odatda otin oyi va ayollar o‘tirgan uyga isiriq, turshak, sovun, qand kabi narsalar olib kiriladi. Ularga dam solinib marosim so‘ngida bu narsalar ayollarga tarqatiladi. Marosimga yig‘ilganlarning hammasi Mavlid o‘qigan otinoyining oldiga pul tashlab duo qilishlarini so‘rashadi.
Oxirgi paytlarda odamlar turli ma’rakalarni, nikoh to‘yi bo‘ladimi, ta’ziya marosimi bo‘ladimi, aqiqa bo‘ladimi, hammasida mavlid o‘qitishni yo‘lga qo‘yishmoqda. Mavlid qilishdan maqsad dasturxon yozib, qorin to‘yg‘azishdek, go‘yo. Bu esa mavlidning asl mohiyatini yo‘qotadi.
Lekin ba’zi hollarda diniy marosimlar, xususan, mavlid marosimiga otin sifatida chaqirilayotgan ayollarning diniy va dunyoviy bilimlari sayozligi sababli ayrim kamchiliklar, jumladan, ortiqcha dabdaba va isrofgarchiliklarga yo‘l qo‘yilayotgani, turli irim-sirimlar yuzaga kelishiga sabab bo‘lmoqda.
Payg‘ambarimizning hadislariga binoan u zotga salavot aytish savobli ish bo‘lib, mavlid marosimini o‘tkazishdan maqsad ham Rasululloh (alayhissalom)ga jamoat bo‘lib durud salavotlar yo‘llash, U zotning siyratlaridan xabardor bo‘lish, odob-axloqlari, boshqalarga yaxshilik qilish, ota-ona va katta yoshdagilarni hurmat qilish, halol va haromni farqiga borish, oila, farzandlarga g‘amxo‘rlik qilish, qo‘ni-qo‘shnilar bilan chiroyli munosabatda bo‘lish kabi insoniy go‘zal muomalalarni o‘rganishdir. Ortiqcha isrofgarchiliklarga yo‘l qo‘yilmasa, ushbu amalni o‘tkazishning zarari yo‘q.
Maryam Abdullayeva,
O‘zbekiston musulmonlari idorasi
Xotin-qizlar masalalari bo‘yicha bo‘lim mutaxassisi
Abdurrazzoq San’oniy aytadi: Ali ibn Husayn roziyallohu anhum namoz uchun tahorat qilayotgan edi. Shu payt suv quyib turgan joriya qo‘lidan obdasta tushib ketib, uning yuziga ozgina shikast yetkazdi. Ali ibn Husayn boshini ko‘tarib, joriyaga qaradi. Joriya vaziyatni yumshatish maqsadida Qur’oni karim oyatlaridan o‘qidi: “... G‘azablarini yutadigan...” (Oli Imron surasi, 134-oyat). Ali ibn Husayn roziyallohu anhum jimgina javob berdi: “G‘azabimni bosdim”.
Joriya oyatning davomini o‘qidi: “...odamlar-ni (xato va kamchiliklarini) afv etadiganlardir...”.
U kishi dedi: “Men seni afv etdim”.
Joriya oyatning oxirini o‘qidi: “Alloh ezgulik qiluvchilarni sevar”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum dedi: “Bor, sen Allox yo‘lida ozodsan”.
Abdulloh ibn Ato aytadi: “Ali ibn Husaynning bir g‘ulomi (quli) xatoga yo‘l qo‘ydi va jazoga loyiq bo‘ldi. Ali ibn Husayn qamchini oldi. So‘ng u zot bunday oyatni o‘qidi: “(Ey Muhammad!) Imon keltirgan kishilarga ayting, ular Alloh kunlari (qiyomat)dan umid qilmaydigan kimsalarni kechirib yuboraversinlar! Shunda (u sabrli) kishilarni qilgan ishlari (kechirishlari) sababli mukofotlagay!” (Josiya surasi, 14-oyat).
Qul esa dedi: “Men bunday emasman, men Allohning rahmatidan umidvorman va uning azobidan qo‘rqaman”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum qamchini tashlab yubordi va dedi: “Sen Alloh yo‘lida ozodsan”.
Muso ibn Dovud aytadi: Ali ibn Husayn xizmatkorini ikki marta chakirdi, u javob bermadi. Uchinchi marta chaqirgach javob qildi. Ali ibn Husayn unga dedi: “Ey o‘g‘lim, ovozimni eshitmadingmi?”.
Xizmatkor: “Eshitdim”, dedi.
Ali ibn Husayn so‘radi: “Nega javob bermading?”.
Xizmatkor: “Sizning shafqatingizga ishondim”, dedi.
Abdulg‘ofir ibn Qosim aytadi: Ali ibn Husayn masjiddan chiqib ketayotgan edi. Bir odam kelib uni haqorat qildi. Shunda Alining xizmatkor va qullari unga tashlanishdi.
Ali ibn Husayn ularni to‘xtatdi va bunday dedi: “Bas qilinglar, uning holatiga qaranglar”.
So‘ngra o‘sha odamga dedi: “Bizda siz bilmagan yana ko‘p narsalar bor. Agar sizga yordam kerak bo‘lsa, ayting, yordam beraylik”. O‘sha odam xatosini anglab, uyaldi va ortiga qaytdi.
Ali ibn Husayn uni yoniga chaqirib, o‘zi kiyib turgan chakmonini yelkasiga tashladi va ming dirham pul berdirdi.
Abu Ya’qub Muzaniy deydi: Hasan ibn Hasan bilan Ali ibn Husayn o‘rtasida bir oz noxushlik bo‘lib qoldi. Hasan bir kuni masjidda Ali ibn Husaynning yoniga keldi, uni turli so‘zlar bilan haqorat qildi. Ali ibn Husayn esa unga bir og‘iz ham javob qaytarmadi.
So‘ngra Hasan chiqib ketdi. Kechasi u alining uyiga bordi va eshigini qoqdi. Ali ibn Husayn eshikni ochib chiqdi. Hasan unga:
- Ey aka, agar siz haqiqatan ham men aytganlarimdek bo‘lsangiz, Alloh meni mag‘firat qilsin. Agar men yolg‘onchi bo‘lsam, Allox sizni mag‘firat qilsin, dedi va ketdi.
Ali ibn Husayn ortidan borib, yetib oldi va uni og‘ushiga oldi. Ikkovi yig‘lab yuborishdi. Shunda Hasan:
- Qasamki, endi siz xafa bo‘ladigan biron ish qilmayman, - dedi.
Ali esa unga: - Sen ham menga aytgan so‘zla ring uchun halollikdasan,- dedi.
Ibn Abi Dunyo rivoyat qiladi: Ali ibn Husaynning xizmatkori shoshgan holda oshxonadan temir pechni olib kelayotgan edi. Kutilmaganda temir pech tushib ketdi ketdi va narigi tomondan pastga tushib kelayotgan Ali ibn Husayn o‘g‘lining boshiga tegib, jarohat yetkazdi. Oqibatda u halok bo‘ldi. Mehmonlar bilan suhbatlashib o‘tirgan Ali ibn Husayn o‘rnidan sakrab turib, xizmatkorga dedi: “Sen ozodsan. Bu ishni qasddan qilmaganingni bilaman”. So‘ngra Ali ibn Husayn mayyitni dafn etish tadorigini ko‘rdi.
Shayx Mahmud MISRIYning “Solih va solihalar hayotlaridan qissalar”
nomli asaridan Ilyosxon AHMЕDOV tarjimasi.