Bir do'stim boshidan o'tkazgan voqeani aytib berdi. Bir kuni u tahorat qilib masjidga kiribdi va tahoratdan qolgan namlik qulog'idan hali ketmagan edi. U birinchi safga, sovutgichning to'g'risiga borib turibdi. Sovutgichdan chiqqan muzdek havo quloqlariga kirib, hech qancha vaqt
o'tmasdan qulog'ida og'riq boshlanganini sezibdi. Shu onda og'zini ochmasdan qalbi
bilan: “Ey Alloh, bu (men olgan tahoratim) Sen sababli edi” degan hamki, og'riq taqqa bosilibdi.

Siz hatto labingizni qimirlatmasdan ichingizda aytgan gapingizni biladigan darajadagi yaqinlik qanday yaqinlik-a?

Sizning Alloh taologa eng yaqin bo'lgan holatingiz sajda qilgan holda “Subhana Robbiyal 'ala” deb shivirlashingizdir. Sizning bu shivirlashingizga etti osmon
o'z eshiklarini ochadi. Zero sizni Jabbor bo'lgan Zot eshitib turadi.

Siz Allohni uzoqda, biror yashirin
ishingiz maxfiyligicha qoladi, deya o'ylamang...

Rasululloh sollallohu alayhi va sallam bir kuni yarim tunda Ubay ibn Ka'b roziyallohu anhuning eshigini qoqish uchun ko'chaga chiqadilar. Ubay ibn Ka'b roziyallohu anhu tashqariga chiqqan vaqtlarida Rasululloh sollallohu alayhi va sallam:

“Alloh senga Fotiha surasini o'qib berishimni buyurdi”, dedilar. Ubay hayajon ila “U zot mening ismimni aytdimi?!” dedi. Nabiy sollallohu alayhi va sallam “Ha”, dedilar. Ubay roziyallohu anhu yig'lab yubordi (Imom Buxoriy rivoyati).

«Chunki Sen Allohsan» kitobidan.